کفاشیان در مرز خدمت و خیانت؟

اینجا اما یک ابهام بزرگ وجود دارد و آن اینکه، کفاشیان این کار را برای خودش می‌کند یا برای دیگران. منتقدین او عقیده دارند که انجام این تغییرات دست دولت را برای دخالت باز می‌کند و اگر نامزدی از طرف دولت وارد انتخابات شود می‌تواند قدرت را در فدراسیون قبضه کند و بدون هیچ مقاومتی کار‌هایش را پیش ببرد.

به عقیده منتقدین اگر رویه فعلی ادامه داشته باشد حداقل این امکان وجود دارد که دو نایب رییس اصلی فدراسیون، به صورت مستقل وارد هیات رییسه شوند و از تک محوری و یکه تازی رییس احتمالی نزدیک به دولت جلوگیری کنند. ترس آن‌ها هم از این جهت است که علی کفاشیان به خاطر روحیه محافظه کاری که دارد در آخرین روزهای نزدیک به انتخابات به نفع یک کاندیدای نزدیک به دولت یا صاحب نفوذ سیاسی کنار برود و میدان را برای پیروزی آن‌ها در انتخابات باز کند که البته این نگرانی قابل توجه است چون کفاشیان‌‌ همان طور که علیرغم میل باطنی‌اش، رییس فدراسیون شد این پتانسیل را دارد که علیرغم میل باطنی‌اش از انتخابات آتی کناره‌گیری کند.

بی‌تردید اگر این اتفاق بیافتد آسیب بزرگی به فوتبال کشور وارد خواهد شد. فوتبال ایران بعد از اینکه تعلیقی کوتاه مدت را سپری کرد حدود یک سال حساس را به خاطر بلاتکلیفی فدراسیون از دست داد تا اینکه اساسنامه جدید تصویب شد. این اساسنامه اگرچه ضعف‌های کوچکی دارد اما حداقل این ویژگی را هم دارد که شانس دخالت افراد سیاسی در فوتبال را بسیار کم می‌کند. به همین دلیل اگر کفاشیان اصلاحات مورد نظرش را اعمال کند و آن وقت به نفع افراد سیاسی که این اواخر صدای پایشان شنیده می‌شود، کنار برود خیانت بزرگی به فوتبال کرده است. او اگر خودش بماند حداقل این حسن را دارد که با ۴ سال تجربه و آزمون و خطا، مسیر درست را تقریبا پیدا کرده و می‌تواند با بهره بردن از همکارانی که با او همسو‌تر هستند، فدراسیون را با مشکلات کمتری اداره کند ولی اگر پا پس بکشد، ضربه محکمی به فوتبال کشور زده است.

اینکه او چه چیزی در سرش می‌گذرد معلوم نیست ولی باید بداند در مرز خدمت و خیانت قرار دارد و اگر اشتباه کند، هرگز کسی او را نخواهد بخشید.

* محمد شهرابی