مجوز ارشاد در دستان زيرزمينی ها !

بازار موسیقی در کشور ما کساد است. اقتصاد موسیقی نمی چرخد، این یک حقیقت است. حقیقتی که بیش از آن که مربوط به مشکلات مربوط به کپی رایت باشد، به نحوه ممیزی در کشور ربط پیدا می کند. بسیاری از آلبوم ها در کشور ما مجوز نمی گیرند. صرف نظر از مشکلات مربوط به ممیزی موسیقی اصیل و سنتی، مشکل برگ امروز گریبان موسیقی پاپ کشور را گرفته است. البته این در حالی است که بخواهیم به طور کلی منکر وجود انواع هیپ هاپ و راک و بلوز در سیستم زیر زمینی موسیقی کشور شویم. به گزارش«فردا» مسئولان ارشاد همواره از اخلاق گفته اند و جلوگیری از ترویج فساد توسط موسیقی در کشور. این در حالی است که در سوی دیگر ماجرا جوان هایی هستند که به واسطه ورود تجهیزات ساخت و ضبط موسیقی به کشور، کنجکاو و علاقه مند به کار ساخت موسیقی اقدام می کنند. این موسیقی زیر زمینی و جوان پسند نمی تواند بدون ویترین به داشتن مخاطب امیدی داشته باشد. وقتی پیشخوان فروشگاه های موسیقی ما از آثار جوان پسند خالی است. وقتی پوستر های مغازه های موسیقی در خیابان انقلاب ماه ها بر روی دیوار باقی می مانند و هیچ جایگزینی ندارند به طور قطع، پوستر های موسیقی غیر قانونی از راه های غیر قانونی تهیه می شوند. این پوستر ها که به صورت گسترده در اینترنت پخش شده اند به معنای واقعی فاقد ارزش زیبایی شناسانه ای هستند. پوستر و جلد آلبوم در واقع تنها بخش بصری آن است و علی رغم بی توجهی که به آن می شود بسیار مهم است و می تواند نماینده چهره واقعی موسیقی کشور شود. جوان های جویای نامی که قصد کسب شهرت از راه موسیقی را دارند معمولا عکس هایی از خود در این طرح ها می گنجانند که بر سایر قسمت های طرح، قالب است و البته چهره آن ها در این عکس های آتلیه ای، هر چه باشد چهره بایسته و شایسته یک جوان ایرانی نیست. یک طراح و گرافیست، که شغلش طراحی پوستر و کلیپ تصویری برای این افراد است می گوید: بدون تعارف خوانندگان زیر زمینی ما دو دسته هستند. ثروتمندان و فقیر ها. آن دسته از افرادی که می خواهند برای شهرت دست به جیب شوند به سراغ من می آیند. برای آن ها کار حرفه ای انجام می دهم و آن ها کلیپ هایشان را به شبکه های خارجی می فروشند. پوستر هایشان هم به وفور در اینترنت قابل دسترسی است. دسته دوم هم افرادی هستند که پولی برای تبلیغ کارشان ندارند. همیشه هم پسر خاله یا دوست هم محله ای هست که بتوانند برای طراحی جلد آلبوم روی او حساب کنند. بعد از این که عکس های مخصوص را در آتلیه های خاص گرفته شد، خودشان پوستر و جلد تهیه می کنند. نمی توان انتظار داشت که این کار را حرفه ای و تأیید شده دانست زیرا اصولا قرار نیست به صورت گسترده پخش شود و برای هیچ یک از مسئولان هم مهم نیست. وقتی از او، که روزانه با خوانندگان زیادی سر و کار دارد درباره تأثیر ممیزی بر روی موسیقی زیر زمینی می پرسیم می گوید: موزیسن های ما برای ورود به روند قانونی و رسمی موسیقی کشور روش تازه ای دارند. دیگر زمان خروج از کشور برای انتشار آزاد موسیقی گذشته است. آن ها از روش مهندسی معکوس استفاده می کنند و خوب هم جواب می گیرند. به این شکل که در ابتدای کار به هیچ وجه به ارشاد مراجعه نمی کنند. این غلط است اگر گمان کنیم یک جوان گمنام شانسی برای گرفتن مجوز دارد. بر عکس آن ها چند آلبوم نخستشان را به صورت زیر زمینی منتشر می کنند و وقتی به شهرتی رسیدند و ترانه هایشان شنیده شد تازه برای گرفتن مجوز اقدام می کنند و اتفاقا مجوز هم می گیرند. او راست می گوید. این ها همان هایی هستند که تا مدتی قبل مورد غضب ارشاد بودند و با چوب زیرزمینی و سخیف از چرخه اقتصاد رسمی موسیقی رانده می شدند. موزیک همان موسیقی است. خواننده هم همان خواننده است. ممیز ها هم که لابد همان ها هستند. بیایید از خودمان بپرسیم، ضوابط اخذ مجوز در ارشاد چیست. شاید یافتن پاسخ این پرسش گره کور موسیقی سخیف و غیر حرفه ای را در ایران باز کند. یکی از فروشندگان محصولات فرهنگی در مرکز شهر می گوید: گاهی افرادی می آیند و چند نسخه از آلبومشان را برای فروش به ما می سپارند. این افراد به سختی توانسته اند مجوز آلبومشان را از ارشاد بگیرند ولی عملا هیچ حمایت دیگری از آن ها نشده است. طبیعی است که دسترسی به سیستم حرفه ای تولید و انتشار آلبوم ندارند. آن ها حتی نمی توانند برای کارشان تبلیغ کنند. وقتی سیستم انقدر مریض است نمی توان انتظار داشت که آن ها به دنبال طرح های هنرمندانه باشند. عموما به عکس خودشان را با نام آلبوم و توضیحات مختصر به عنوان طرح جلد و پوستر قناعت می کنند. موسیقی به راه خود می رود. چه به صورت رسمی و چه غیر رسمی. هیچ کس هم نمی تواند جلوی آن را بگیرد. همه انواع موسیقی هم به علت حضور اینترنت سه گیگ و ده گیگ دانلود به خانه تک تک ما راه پیدا می کند. به نظر می رسد برخی مسئولین در رأس سیاست گذاری فرهنگی کشور قصد دارند خودشان را به آن راه بزنند و حقایق جامعه را نبینند.