اکتشافات عجیب و غریب از یک طرح فرهنگی/ حلب و هتل کوبورگ هر دو میدان مبارزه است

حسين قربانزاده، مدیر مسئول و سردبیر روزنامه همشهری در کانال تلگرامی شخصی اش نوشت: يكي از روزنامه هاي اصلاح طلب حامي دولت امروز در سرمقاله خود به رفتار دوگانه شهرداری انتقاد کرده یادداشت نویس این روزنامه طرح نگارخانه ایی به وسعت یک شهر را در تناقض با طرح های مناسبتی مانند هفته حقوق بشر آمریکایی و بیلبوردهایی دانسته که سیاست های خصمانه آمریکایی را محکوم می کند. ایشان در انتهای یادداشت خود چنین نتیجه گرفته است که آقای روحانی خیلی شفاف سیاست خارجی خود را در تعامل با غرب در دستور کار دارد اما این رفتارهای دوگانه شهر داری متناقض است و در جمله آخر چنین آورده است که : ... حالا اینکه کسی بیاید از یکسو آثار هنرمندان آمریکایی را از در و دیوار شهر آویزان کند و پس از آن هم این کشور را رد نماید عجیب و غریب است! حتما شما هم از این استدلال و استنتاج نویسنده محترم شگفت زده شده اید که این چه کشف عجیب و غریبی است و اساسا این دو مقوله چه ربطی به هم دارد؟! اینکه چند اثر هنری از کشورهای مختلف جهان از جمله موارد معدودی از هنرمندان آمریکایی، به تصویر درآید و همزمان سیاست های خصمانه دولت آمریکا با یادآوری فجایعی مثل سقوط هواپیمای مسافربری و ... محکوم شود چه تناقضی با هم دارد؟ یعنی بخاطر خوی استکباری آمریکا و غرب باید همه چیز آن سرزمین را انکار کنیم؟ و یا اگر بخشی از هنر یا دانش مردم آن سرزمین را دیدیم دیگر نباید به سیاست های دولت آمریکا اعتراض کنیم؟! البته این نوع تفکر خيلي هم عجيب و غريب نيست، چرا که این نگاه صفر و صدی و علاقمندی به قطبی کردن همه موضوعات در کشور ما وجود دارد و منحصر به این یک مورد خاص و این نویسنده محترم هم نیست بلکه برخی از جریان های سیاسی کشور با همین نوع تفکر و نگاه صفر و صدی به موضوعات همواره خط تحلیلی اشتباهی را دنبال کردند و در مواردی حتی صدمات جبران ناپذیری را بر پیکره انقلاب اسلامی وارد کردند. اتفاقا ما با ریشه و مبنای این رویکرد قطبی مخالف هستیم. چه آنانکه همه چیز را در تعامل با غرب می بینند و هرگونه نقدی را بر نمی تابند و چه آنانکه رزق و روزی را هم در ناسزاگویی دائمی به غرب و آمریکا می دانند. احتمالا نویسنده یادشده با آن شور و شعفی که از حسن رابطه آقای روحانی با آمریکا خبر داده، مورد اخیر یعنی بیلبوردهای هفته حقوق بشر آمریکایی را بر نمی تابد و پیشتر هم از سوی دیگر نقدهایی وارد شد که واقعا از کوته نظری و ذهن جامد و منجمدی نشات می گرفت که صرفا استدلالش دشمنی با آمریکا بود و بنابراین با طرح نگارخانه هم مخالف بود - البته باید حساب نقدهای منصفانه ای که به پوشش وسیع طرح نگارخانه و پوشش محدود مناسبت های سوم خرداد و نیمه شعبان ایراد شده بود را از آنها جدا کرد. این نزاع همیشگی بویژه بعد از انقلاب ادامه داشته و جوهره یکسان خود را در موضوعات مختلف بروز و ظهور داده است. همانطور که برخی فهم این را نداشتند که در موضوع برجام، مذاکره خیانت نیست و نفس نشستن پشت میز مذاکره هتل کوبورگ با ایستادگی پشت خاکریز نبل الزهراء تناقضی با هم ندارد. جهاد و مبارزه تنها طریق رسیدن به قله سعادت و جامعه مطلوب اسلامی است اما جهاد همیشه رزم نظامی نیست و اشکال مختلفی دارد و تشخیص اینکه در موضوعات مختلف چه هیات و لباسی به کار می آید البته کار ساده ای نیست و بصیرت عمیق می خواهد. آنچه مهم است ماهیت روحیه ای است که باید در نبرد حلب، مذاکره با کری و حتی خروج از رکود حفظ شود. میدان همه جا میدان مبارزه است، ابزار و صحنه و حریف فرق می کند.