واکنش ابطحی به اغتشاشات اخير

فارس: محمدعلي ابطحي رئيس دفتر رئيس‌جمهور اصلاحات و عضو مجمع روحانيون مبارز در يادداشتي با عنوان "نقد دروني " به تحليل حادثه 25 بهمن‌ماه پرداخته كه متن كامل آن در ذيل آمده است: از قديم ضرب المثلي شنيده بودم كه آدم بد باشه و بگويد بهتر از اين است كه فلان باشه و نگويد. بعد از اتفاقات سال 88 و برخوردهايي كه صورت گرفت، دو نكته اساسي در درون جبهه اصلاحات مغفول شد، يكي اينكه فاصله خواست و توقع خيلي از كساني كه خود را مخاطب جنبش سبز معرفي مي‎كردند و خواستهاي اعلام شده رهبران جنبش سبز بسيار زياد شده بود و متاسفانه نه كساني كه توقع سقوط نظام را داشتند و نه رهبراني كه خواستار اجراي قانون اساسي بودند و ادعاي تبعيت از خط نوراني امام را مي‎كردند، صادقانه مرزهاي خود را از يكديگر جدا نكردند و آن را و لوازم آن را تبيين نكردند. نكته ديگر هم اين بود كه كساني كه هزينه هاي دردناكي براي اهداف رهبران جنبش سبز داشتند، نفهميدند كه خواست مشخص آنان چيست و بهترين راه براي رسيدن به آن خواسته ها چيست. اگر قرار باشد بي‎رودربايستي و صادقانه تحليل كنيم: اعتراضات از نتايج انتخابات رياست جمهوري شروع شد. خواست اوليه بررسي نتايج انتخابات بود. كساني كه به تجربه تاريخي رفتار حاكميت را مي شناختند به خوبي مي‎دانستند و پيش بيني مي‎كردند كه اين نظام با پشتوانه نيروهاي وفادارش پهن شدن در خيابان و مبارزات خياباني را برنمي‎تابد. تجربه عملي در روزهاي عاشورا و 22 بهمن 88 هم نشان داده بود كه جز آسيب جوانان و هتك حرمت هاي فراوان به همه مقدسات نتيجه ديگري ندارد و مهمتر اينكه اين رفتارها با خواست اجراي قانون اساسي و بازگشت به خط امام هيچ تناسبي نداشت. در اين ميان تكليف دو دسته خيلي روشن بود. يكي كساني كه رسماً و بي‎رودربايستي خواستار سقوط نظام جمهوري اسلامي بودند و ديگر كساني كه پاي انقلاب اسلامي و دفاع از آرمانهاي اوليه آن محكم ايستاده بودند. اين دو طيف فاصله زمين تا آسمان را با يكديگر در مباني بايد داشته باشند. مخلوط شدن اين دو طيف با اين همه فاصله همه آرمانها و زندگي نسل فعلي را درهم ريخت. دعوت به راهپيمايي 25 بهمن هم يكي از اين اتفاقات پرتناقض بود. كه آشنايان به سياست مي‎توانستند با توجه به تجربه گذشته نتايج تلخ آن را پيش بيني كنند. وقتي چند ماه قبل آقاي خاتمي صحبت از شركت در انتخابات را -با شرايطي كه اعلام كردند- مي‎كند و يا تشكل بزرگي مثل مجمع روحانيون مبارز با حضور و رياست آقاي خاتمي در شب بيست و پنجم بهمن تشكيل جلسه مي‎دهد و فقط در مورد حوادث مصر اظهار نظر مي‎كند، نشانه اين است كه بخش مهمي از اين جريان واقعيت هاي درست يا نادرست حاكميت و جامعه را درك كرده است. نقد مسئولان حكومتي بارها در برخورد با اين حوادث از سوي طيف هاي مختلف مطرح شده است اما اگر ما به نقد دروني جبهه اصلاحات در اين حوادثي كه اثرات درازمدت آن براي نسل معاصر بسيار دردناك است، نپردازيم همواره در معرض آسيب و حذف شدن و به دست نياوردن هيچ دست‎آوردي محكوم خواهيم بود. در اين يادداشت به نكات نقدآميزي از اين اتفاقات و تناقضات در حوادث روز 25 خرداد مي‎پردازم. گرچه مي‎دانم در اين فضاي غبارآلود نوشتن اينها كه آن را حقيقت مي‎دانم، سخت است و عكس العمل‌هايي را برمي‌انگيزد به همين دليل براي شنيدن هر نقد منصفانه‌اي آماده‌ام: 1- ماجرا از دعوت آقايان كروبي و موسوي براي راهپيمائي حمايت از مردم مصر شروع شد. در دل همين دعوت نهفته است كه سرنوشت ساير ملت ها براي آنان مهم است و نمي توان تنها به سرنوشت ملت ايران بسنده كرد. طبعا اگر سرنوشت ساير ملل پراهميت است، سرنوشت مردم فلسطين كه مظلوم ترين مردم نيم‎قرن اخير هستند، داراي اهميت فراوان‎تري است. طبيعتا مرز آشكاري بين اين ايده و تفكر كساني كه شعار نه غزه نه لبنان را دادند وجود دارد. ضمن اينكه هيچ‎كس انكار نمي‎كند كه جنس انقلاب مردم مصر از جنس انقلاب اسلامي است كه مردم ايران در سال 57 آن را تجربه كردند و در آن خواستار تغيير نظام و رفتن شاه و حاكميت شاهنشاهي بودند. 2- اگر ادعا شود كه دعوت به راهپيمايي براي حمايت از مردم مصر و تونس بهانه‌اي براي دعوت مردم به خيابانها بوده است بلافاصله اين سؤال مطرح مي‏شود كه هدف از كشاندن مردم به خيابانها چه مي‏تواند باشد؟ حضور پرجمعيت مردم در اعتراض به شيوه انتخابات در 25 خرداد 88 نمونه بارزي است كه پشت اين دعوت ها، هدف قابل اجرايي وجود نداشت. رهبراني كه همچنان ادعاي حفظ نظام، پايبندي به قانون اساسي، تبعيت از خط نوراني امام خميني را مي‎كنند و دنبال اصلاح و نه انقلاب هستند و حتما نظام را قابل اصلاح مي‎دانند كه مخاطبان خود را به انقلاب و از بين بردن اصل نظام دعوت نمي‏كنند، راه‎حل خياباني كه مسير انقلاب و سقوط هر نظامي است با اين شعارها كاملا متناقض است. راه‎حل اصلاح در همه دنيا گفت‎وگو و تعامل با دست اندركاران حاكميت‎ها است و نه مشابه سازي با حركت‌هايي مثل حركت مردم مصر كه رسماً خواستار سقوط نظام بودند. 3- استقلال از ميان شعارهاي اوليه انقلاب اسلامي، بنا به پذيرش همه تحليل‌گران داخلي و خارجي پررنگ‌تر و جدي‌تر در طول سالهاي 32ساله بعد از انقلاب در ايران عملي شده است. غرور تاريخي مردم ايران هم همين اقتضا را داشته است كه در هر شرائط از دخالت قدرتهاي خارجي متنفر و بيزار باشند. در حوادث بعد از انتخابات دهم بارها اين استقلال با دخالت هاي مستقيم قدرتهاي خارجي و من‎جمله در حوادث 25 بهمن مورد هجمه قرار گرفته است. به عنوان يك ايراني و به عنوان يك وطن‎دوست، نمي‎شود در برابر اين دخالت هاي تحقيرآميز بي‎تفاوت بود. مسائل داخل كشور با اختلاف سليقه هاي گوناگون، اگر راه را بر دخالت قدرتهاي خارجي باز كند حتما بايد در برابر آن موضع گرفت. عموم مردم امروز ايران حتي كساني كه به شدت از عملكرد مجريان ناراضي هستند، از اعلام حمايت و رضايت اتحاديه اروپا و رئيس جمهور و وزير خارجه آمريكا و راه طي‎شده سلطنت طلبان و همراهان دشمن بعثي احساس تحقير و ذلت مي‎كنند. 4- نسلي كه انقلاب اسلامي را به وجود آورده است، وقتي مشكلات را مي بيند، حتي اگر نسل هاي بعد بخواهند انقلاب جديدي بكند، نمي توانند و حق ندارند كه به عنوان شريك آن نسل خود را قلمداد كنند. انقلاب اسلامي ثمره تلاش نسل ما است. خوبي و بدي آن را بايد نسل ما بپذيرد و اگر مي‎تواند بدي‌ها را اصلاح كند. فرصت طلبانه‌ترين كار اين است كه نسل انقلاب 57 خود را رهبر و شريك نسلي بداند كه احيانا خواست‌هاي متفاوتي دارند. بي‌شك كساني در جامعه هستند كه يا اصل انقلاب اسلامي را قبول ندارند و يا مباني اساسي آن را، اگر با اين نسل بي‏رودربايستي حرف بزنيم و با آنان صادق باشيم بايد با صراحت به آنان بگوئيم كه نسل ما انقلاب كرد و براي حفظ آن تلاش كرد و علي‎رغم اعتراض به شيوه‌هاي اجرايي از مباني آن دفاع مي‎كند، ايستادن در جايگاه رهبري كساني كه به هر دليل اين مباني و يا اصل انقلاب را نمي خواهند از سوي معتقدان به حفظ نظام هم ظلم به نفس است و هم ظلم به آنها. 5- در صورت شفاف نبودن مواضع ما و به خصوص با توجه به تجربيات گذشته، در وضعيت موجود، استفاده ابزاري از اين نسل و قرباني كردن آنان كه خواست‌هاي متفاوتي دارند و در پرده ابهامي كه ما به وجود مي آوريم گمان مي‎برند خواست مشتركي با ما دارند، خيانت نابخشودني محسوب مي‎شود و جامعه جوان كشور را به ياس تاريخي بي‎دليلي مي‎كشاند كه صدها برابر از خواست هاي مقطعي ما براي اين نسل دردناكتر است. فراموش نكنيم كه نسل جوان در آغاز زندگي است و مثل ما در بخش پاياني زندگي قرار ندارد و حق دارد كه از زندگي بهره بگيرد. 6- رودربايستي‌هايي كه رهبران مخالفان فعلي با جامعه دارند، آيند‌ه‌اي مبهم و تلخ را براي نسل جوان كشور رقم مي‎زند. در تجمعات روز 25 بهمن، بنا به روايت همه تحليلگران، تجمع كنندگان خواستار حذف رهبري نظام بودند. اين خواست با اصرار به عمل به قانون اساسي كه در آن ولايت مطلقه فقيه وجود دارد و يا با پايبندي به خط امام منافات دارد. چرا اين مرز را روشن نمي‎كنيم؟ كساني كه در تجمعات 25 بهمن شعار حذف رهبري و اصل نظام را دادند يا تصور مي‎كنند كه رهبران دعوت كننده نيز چنين خواست‎هايي دارند و يا مي‎دانند كه نظر آنها اين نيست و از رهبران به عنوان يك سپر استفاده ابزاري مي‎كنند. اين سو هم اگر شجاعتر بود يا صادقانه همين شعارها را مي داد و يا رسما اعلام مي‎كرد كه نمي‎خواهند ابزار باشند و تكليف اين نسلي كه همه هزينه ها مثل گوشت قرباني به‎عهده آنان است، روشن مي‌شد. واقعيت هم اين است كه اگر به اصلاحات باور هست، نمي‌شود اين خواست‌هاي ساختارشكن را رد نكرد و اگر فكر مي‎كنند اين نظام اصلاح‎پذير نيست بايد رسما براي سقوط آن تلاش كرد و هزينه‌ها را هم خود بپذيرند و كساني كه به اين فكر باور دارند. وضع موجود شترسواري دولايي است كه با هيچ منطقي قابل قبول نيست. 7- اتفاق تلخ‌تر حادثه روز 25 خرداد ورود خشونت سازمان يافته به درون مردم بود كه حداقل دو نفر كشته شدند. دستگاههاي اطلاعاتي از نفوذ منافقين خبر مي‎دهند. اين يك فاجعه است. وقتي چنين امكاني هست، در چنين وضعيتي بايد براي دعوت مردم به خيابان اين محاسبات را هم كرد. 8- افراطيون هميشه دشمن بزرگ مردم بوده‌اند. راه نجات آينده كشور هم از دالان دوري از افراطيون و اعتقاد به اصلاح مستمر غيرساختاري و صف‎بندي در برابر بيگانگان و دوري از خشونت و پايبندي به قانون مي‎گذرد. كساني هستند كه بر اين باور نيستند، به حذف حداكثري و جذب حداقلي به‎خلاف نظر رهبر انقلاب مي‌انديشند و ابزار كافي هم دارند. ما نبايد راه را براي غلبه اين مجموعه باز كنيم. باور كنيم: وحدت، همدلي، همكاري براي رفع نواقص و مفاسد، پرهيز از انتقام‎جويي، دوري از تهمت و اتهام و فحاشي، حفظ استقلال و مرزبندي با قدرتهاي خارجي، حفظ كرامت و آزاديهاي مصرّح در قانون اساسي و فراخوان به اصلاح زير سقف نظام و رهبري ضرورت فعلي كشور ما است.