جایگاه «دعا» در کلامی از امام سجاد (ع)

مشرق: «دعا» از جمله رفتار‌های زیبایی است که اهل بیت (ع) آن را به ما آموختند و حتی می‌توان از آن باتعبیر سلاح مومننام برد که در بسیاری اوقات با دعا کردن ـ. با توجه و اخلاص ـ. به سرعت بسیاری از ناجوری‌ها و معضلات پس زده می‌شود و گشایش‌هایی نیز ایجاد می‌شود. این عمل به قدری اهمیت دارد که خداوند در آیاتی از قرآن به صورت مستقیم و غیر مستقیم انسان‌ها را دعوت به انجام آن کرده است. به عنوان نمونه، در بخشی از آیه ۶۰ سوره غافر می‌فرماید: «وَ قَالَ رَبُّکُمُادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ؛ پروردگارتان گفت: بخوانید مرا تا برای شمااستجابت کنم».

امام سجاد (ع) در حدیثی در اهمیت مسأله دعا و درخواست از خداوند متعال می‌فرماید:

«الدُّعاءُ یَدفَعُ البَلاءَ النّازِلَ وَ ما لَم یَنزِلْ»؛ دعا، بلای نازل شده و نازل نشده را دفع می‌‏کند. (الکافی، ج. ۲، ص. ۴۶۹، ح. ۵/ میزان الحکمة، ج. ۲، ص. ۸۷۰)

آن حضرت در حدیث دیگری می‌فرماید: «المُؤمِنُ مِن دُعائِهِ عَلی ثَلاثٍ: إمّا أن یُدَّخَرَ لَهُ و إمّا أن یُعَجَّلَ لَهُ و إمّا أن یُدفَعَ عَنهُ بَلاءٌ یُریدُ أن یُصیبَهُ»؛ مؤمن از دعای خود یکی از سه نتیجه را می‌گیرد:

یا برایش ذخیره می‌شود، یا در دنیا برآورده می‌شود و یا بلایی که می‌خواست به او برسد از او برگردانده می‌شود. (تحف العقول، ص. ۲۸۰)