دریاسر؛ بهشتی زیر سایه الموت و سیالان

دشت دریاسر

سرویس سبک زندگی فردا؛ محسن آجرلو: وسط تابستان بود. سال قبل یا سال قبلش یا سال‌های قبل. فرقی هم نمی‌کند. مهم این بود که اوایل تابستان بود و هوا آنقدر گرم شده بود که دیگر جوانمردانه نبود. بریده بودیم. زیر کولر دراز کشیده بودیم و پارچ آب یخ را مدام دست به دست می‌کردیم و غر می‌زدیم. سه‌شنبه‌ای بود مثل دیروز. آنقدر غر زدیم که خسته شدیم و ماحصل چند ساعت بحث و صحبت درباره گرما و درماندگی‌مان در مقابلش، رسید به آخر هفته و همه با هم تصمیم گرفتیم برویم سفر. آن هم نه هر مسافرتی. جایی که کمی ارتفاع را تجربه کنیم و آنقدری خنک باشد که دو سه روزی نفس راحت بکشیم.

دشت دریاسر و چشمه‌های جوشان

در تابستان شهرهای تفریحی زیادی هست که خیلی توصیه نمی‌شود. مخصوصا شهرهای ساحلی، جنوبی و کویری. با این حال ما ویرمان گرفته بود جاده چالوس را بگیریم و برویم! رفتیم. اما به سمت منطقه‌ای که از یکی از سفرهای قبل در خاطرم مانده بود و به دلیل خستگی مفرط از یک قدمی‌اش برگشته بودم.

از مسیر نمک‌آبرود و متل‌قو یا مرزن‌آباد؟

چالوس را گرفتیم و رفتیم. این جا دو انتخاب داشتیم. هم می توانستیم چالوس را تا انتها برویم و بعد از آن که به جاده ساحلی که رسیدیم، مسیر نمک‌آبرود و متل‌قو و سپس تنکابن را پیش بگیریم و هم می توانستیم همین که رسیدیم مرزن‌آباد و میدان اول را که رد کردیم، جاده باریک سمت چپ را پیش بگیریم. راه دوم مقداری طولانی‌تر، اما به شدت زیباتر است.

این جاده باریک از مرزن‌آباد به سمت کلاردشت می‌رود. شما بعد از طی کردن مسافتی بین سه تا چهار ساعت، به ارتفاعات کلاردشت می‌رسید. منظره‌ای زیبا و صد البته هوایی خنک که ما دنبالش بودیم. حداقل به اندازه خوردن یک لیوان چای یا عصرانه‌ای چیزی برای ارتفاعات کلاردشت زمان بگذارید.

کلاردشت تمام می‌شود، اما علت اصلی انتخاب این جاده هنوز در پیش روست. بعد از کلاردشت جاده وارد جنگل بسیار زیبایی می‌شود که هوای نقطه نقطه‌اش با هم تفاوت دارد. اگر وسط تابستان هم در ارتفاعات جاده ناگهان هوا ابری شد و فقط سی ثانیه باران داشتید تعجب نکنید.

جنگل عباس‌آباد لذت این جاده پر پیچ و خم را چندین برابر می‌کند و یادتان می‌اندازد که به هر قیمیتی شده، جاده چالوس را اگر در روشنایی حرکت می کنید، بعد از مرزن آباد ادامه ندهید و همیشه این مسیر را انتخاب کنید.

مقصد اولیه و از بهترین ییلاق‌ها

جاده تمام می‌شود و می‌رسید به خود عباس‌آباد. به شهر که رسیدید از کنار کلانتری مسیر دست راست شما و مشخص است. ده یا شاید هم پانزده کیلومتر می‌روید تا برسید به جاده ساحلی. آن را به سمت چپ و به سمت تنکابن ادامه می‌دهید و از تنکابن هم حدود پانزده کیلومتر پیش‌تر می‌روید. مقصد اولیه جاده دو هزار و سه هزار است که وروی‌اش چند کیلومتری بعد از تنکابن است و این شهر را که رد کنی تابلواش را می‌بینید.

همین حالا بگویم که به جز ییلاق‌ها و روستاهای مرتفع مازندران، در تابستان اگر راهتان به شمال می‌افتد بهترین مقصد همان کلاردشتی که از آن گذشتیم و همین جاده دو هزار و سه هزار است. چرا؟ چون ارتفاع مناسبی از سطح زمین دارد و هوا خنک است و از طرف دیگر فاصله مناسبی تا دریا دارد و دیگر رطوبت و شرجی بودن هوا آزارتان نمی‌دهد.

ورودی جاده را بگیرید بروید بالا. جاده تا حدود پانزده کیلومتر یکی است و بعد از آن جاده دو هزار و سه هزار جدا می‌شود. ما فعلا در این سفر با دوهزار کار داریم، مسیر سمت راست. ناگفته نماند این جاده هم بسیار زیباست و تا همان دوراهی و بعد از آن مدام در حال افزایش ارتفاع هستید و هوا هم دارد خنک‌تر می‌شود.

روستای عسل محله

روستای عسل محله و نقطه آغاز کوله‌پشتی‌گردی

جاده دو هزار را چند کیلومتری می‌روید بالا و سراغ "عسل محله" را می‌گیرد. خروجی‌ای در میانه‌های جاده دو هزار و هنگام بالا رفتن سمت چپ جاده است. این جاده فرعی( که به دوراهی امامزاده قاسم معروف است) را تا انتها می‌روید و می‌رسید به روستای زیبای عسل محله.

روستای عسل محله

گشت کوتاهی در روستا می‌زنید و خانه‌های زیبایش را می‌بینید. اگر احیانا وسیله یا ماده خوراکی نیاز دارید تهیه می‌کنید و راه اصلی را تا انتها ادامه می‌دهید که بن‌بست است. اینجا دیگر باید از ماشین پیاده شوید و کوله‌ها را با تمام وسایل روی دوش بیندازید. مقداری کوه‌نوردی البته در داخل جنگل پیش رو داریم.

از عسل محله اگر خیلی آرام و با طمانینه مسیر پاکوب و مشخص داخل جنگل را بگیرید و بروید بالا، حد اکثر دو یا نهایت با استراحت زیاد، سه ساعت بعد، صحنه‌ای را می‌بینید که تا چند دقیقه خیره‌تان می‌کند. بعد از آن مسیر شیب‌دار و داخل جنگل، هیچ‌وقت فکرش را هم نمی‌توانید بکنید که به چین دشت وسیع و زیبایی برسید!

کوه نوردی سبک به سمت دریاسر

دشت و قله سیالان

دشتی بزرگ و سرسبز که رودخانه باریک ولی خروشانی در میانش جریان دارد و از همه مهمتر قله عظیمی که آن روبرو همه چیز را زیر نظر دارد. "قله سیالان" که مرتفع‌ترین قله شهسوار است و 4175 متر ارتفاع دارد. قله‌ای که دقیقا در مرز استان قزوین و مازنداران قرار دارد و مسیر جاده دوهزار یکی از مسیرهای صعود به آن است که از جبهه شمالی صورت می‌گیرد.

قله چهارهزار متری سالان

راستی یادم رفت بگویم. اسم این دشت رویایی "دریاسر" است. دشتی در ارتفاع دو هزار متری از سطح دریا که از جنوب غرب به کوه‌های الموت منتهی می‌شود و از شمال هم که قله عظیم سیالان آن را به پایان می‌برد.

نمای دشت و قله سیالان

اردیبهشت و دشت پرچشمه دریاسر

بهترین فصل برای دیدن دریاسر اردیبهشت است که منظره رویایی دشت با پوشش گل های زرد بابونه را به شما هدیه می‌دهد. البته اگر بجنبید تا پایان خرداد و حتی نیمه اول تیر ماه هم صحنه های جالبی در آن خواهید دید. با این حال تا پایان تابستان، روزهای گرم و مطبوع و شب‌های بسیار خنکی را در این دشت پر آب و پر چشمه خواهید گذراند.

گل‌های زرد دشت دریاسر

محققان و زمین‌شناسان ایرانی به این نتیجه رسیده‌اند که در گذشته، دریاسر در میانش دریاچه بزرگی داشته! آن هم در ارتفاع دو هزار متری از سطح دریا! هنوز هم بخش های وسیعی از این دشت پر از چشمه هایی است که از دل زمین می‌جوشد. در بخش‌های زیادی از دشت پا تا مچ داخل آب می‌شود و اگر کفش مناسب ندارید، با احتیاط به نقاط میانی دشت بروید.

یکی از چشمه‌های دشت دریاسر

نکته آخر

برای شب مانی در دریاسر حتما چادر و لباس گرم یا کیسه خواب داشته باشید. حتی در تابستان. با این حال اگر هوا صاف بود، شب را تا جایی که می‌شود بیرون چادر بمانید. چراکه اگر خوش شانس باشید آسمانی را می بینید که شاید تا آخر عمر برای‌تان تکرار نشود و نمایش چند شهاب سنگ که دیدنش فقط نصیب انسان‌های خوشبخت و خوش شانس می‌شود!

صخره‌های اطراف دشت دریاسر