انتقاد علیرضا دبیر به تاسیس وزارت ورزش

ایسنا: در ناهمگون‌بودن این ترکیب، همین‌بس که شنیده می‌شود برای انتخاب وزیرش، مشاوران رییس‌جمهور منتخب کلافه‌اند و سردرگم. که اگر چهره‌ای متخصص در امر ورزش را - همان‌گونه که دکتر حسن روحانی در دوران تبلیغات وعده داده بود - بر سرکار بگمارند، آن وقت با حجم گسترده مسوولیت‌ها و ماموریت‌های مرتبط به حوزه «جوانان» چه کنند و اگر نهایتا میان ده‌ها مدیر صاحبنظر در امور جوانان یکی را برگزینند، آن وقت چگونه نگران پیچیدگی‌های عالم گسترده ورزش نباشند؟ پیداکردن فردی که در هردو حوزه فوق، هم صاحب تجربه و برنامه باشد که از همه اینها سخت‌تر است؛ مثل پیداکردن سوزن است در انبار کاه. و همین تشریح ساده است که باید چراغ راه دولت «اعتدال» در موضوع وزارت ورزش و جوانان شود و مجریان امر را ترغیب به اتخاذ تصمیمی بزرگ و پراهمیت سازد. تصمیمی که کاش پیش از این منتخبان ملت در مجلس می‌گرفتند و اجازه نمی‌دادند کلاف ماجرا چنین پیچیده شود. حقیقت این است که درهم‌آمیختن دو سازمان بزرگ و پرمسوولیت به نام‌های «تربیت بدنی» و «ملی جوانان» از همان ابتدا اشتباه بود. اشتباهی که به‌هنگام بررسی طرح ادغام وزارتخانه‌ها بارها مورد اشاره رسانه‌ها قرار گرفت و اما کسی گوش شنیدن آنها را نداشت. اتفاقا اگر اشتباه نکنم درخصوص مسایلی که چنین طرحی بر سر راه انتخاب وزیر مربوطه ایجاد می‌کند هم یکی، دو روزنامه نوشتند و هشدار دادند. هشدارشان به رویدادی دور و غریب هم نبود، می‌پرسیدند همان زمان دولت چه گزینه‌ای مدنظر دارد؟ حمید سجادی؟ آیا آن قهرمان شایسته احترام می‌توانست غیر از امور ورزش برای ازدواج و اشتغال این جماعت چندده‌میلیونی تدبیر کند؟ آیا تجربه فعالیت در بی‌شمار موضوع خردوکلان مرتبط با جوانان را داشت؟ محمد عباسی چه؟ آیا یک دانش‌آموخته مدیریت آموزشی با تجربه وزارت تعاون، گزینه‌ای مناسب برای راهبری دو سازمان کاملا تخصصی و خاص به شمار می‌رفت. دولت دهم بر این اساس خودش هم در ‌بندی گرفتار شده بود که خودش بافته بود.‌ بندی که حالا در پای دولت جدید پیچیده و نتیجه‌اش آن شده که نام هر گزینه‌ای که به میان می‌آید یا انتقاد ورزشی‌ها را برمی‌انگیزد یا نگرانی متخصصان امور جوانان را در پی دارد. و همین یادآوری‌های ساده است که باید مجریان امر را ترغیب به اتخاذ تصمیمی بزرگ و پراهمیت سازد. تصمیمی که گرچه هروقت گرفته شود باز هم دیر است اما چاره‌ای نیست. چه بسیاری از ماموریت‌هاست که به اجرا درنمی‌آید و مسوولیت‌هاست که برزمین مانده. آن‌هم در شرایطی که به فوریت باید برای اجرایی‌کردن وعده‌های انتخاباتی طرح و برنامه‌ها را نهایی کرد و نیروی انسانی لازم را گردهم آورد. وزارت ورزش باید با عزم دولت یازدهم و حمایت مجلس نهم از قید رسیدگی به امور جوانان رها شده و در مسیر طبیعی‌اش بیفتد؛ مسیری که در این‌صورت هم باز پر از پیچیدگی‌های فراوان و پیچ‌های سخت خواهد بود. مثل المپیک ریو، جام‌جهانی برزیل، آسیایی اینچوون و...