جذب قهرمانان به جای قهرمان‌پروری!

مهر: باشگاه پرسپولیس که تاکنون بار‌ها در تیمداری رشته‌های غیرفوتبالی ناکام بوده و هر بار بر بدهی‌های میلیاردی این باشگاه افزوده است، این بار به جای پرورش قهرمانان برای ورزش ایران، قهرمانان بازی‌های المپیک و پارالمپیک را به خدمت گرفته است. یکی از انتقاداتی که به باشگاه‌های ورزشی ایران وارد می‌شود این است که بسیاری از آن‌ها تنها در فوتبال فعالیت می‌کنند و از توجه به سایر رشته‌ها غافلند. این در حالی است که بودجه اکثر این باشگاه‌ها از جیب دولت تامین می‌شود و طبیعتا باید به صورت مساوی بین همه رشته‌ها تقسیم شود. اما متاسفانه در سالهای گذشته نه مدیر دلسوزی بوده که به سایر رشته‌ها بپردازد و نه باشگاهی ساختار درستی داشته که کار استعدادیابی و پروش نوجوانان و جوانان را برعهده داشته باشد. شاید به همین خاطر است که اکثر ورزشکاران پس از پایان بازی‌های المپیک لندن با انتقاد از بی‌توجهی‌های موجود اعلام خداحافظی کردند و دیگر حاضر نیستند با این شرایط به ورزش ادامه دهند. در این بین محمد رویانیان که کمتر از یکسال است به عنوان مدیر عامل پرسپولیس وارد ورزش شده است، پس از آنکه بازیکنان مطرح و البته کم تاثیر فوتبال ایران را برای تیم فوتبال این باشگاه به خدمت گرفت، پس از بازی‌های المپیک و در شرایطی که احسان حدادی و بهداد سلیمی نایب قهرمان و قهرمان این بازی‌ها شدند و البته محصول تیم‌ها و باشگاه‌های دیگر بودند، این دو را به پرسپولیس آورد. هر چند زیر سایه قراردادن این دو ورزشکار که جزو مردان پرافتخار ورزش ایران هستند و اصولا حامی و یا پشتوانه‌ای هم ندارند، کار شایسته‌ای به شمار می‌رود، اما سوال اینجاست، اگر باشگاه بزرگی مثل پرسپولیس قرار است قهرمانان آماده که دسترنج دیگر باشگاه‌ها و مربیان هستند را به خدمت بگیرد، نقش خود این باشگاه در کشف استعداد‌ها و پرورش آن‌ها چیست؟ ارزش کار زمانی چند برابر خواهد شد که پرسپولیس خود باشگاهی سازنده باشد نه اینکه از دسترنج دیگران سود ببرد و افتخارش را هم نصیب خودش کند. اتفاقی که این روز‌ها در باشگاه پرسپولیس رخ داده است، چند سال پیش هم رخ داد و در زمان مدیریت حجت الله خطیب برخی کشتی گیران مطرح و صاحب نام عضو تیم پرسپولیس شدند اما در پایان فصل برای دریافت مطالباتشان کار به چاقوکشی کشیده شد. در رشته‌های دیگر هم پرسپولیس کارنامه خوبی نداشته که فوتسال نمونه بارز آن است. سیاستی که این باشگاه در پیش گرفته نه تنها هیچ نفعی به حال باشگاهداری ندارد، بلکه سایر باشگاه‌ها را هم ترغیب به «حاضرخوری» می‌کند و در این بین مشخص نیست وظیفه سازندگی در ورزش برعهده کدام باشگاه خواهد بود. این در حالی است که همه باشگاه‌هایی که دارای ساختار اصولی و منطقی هستند، خود استعداد‌ها را کشف می‌کنند و پرورش می‌دهند و از آن‌ها نفع می‌برند.