چرا کیفیت داربى پایین بود؟

تابناک: نمایش دو تیم، هم کسل کننده بود و هم اینکه هیچ بار فنى براى فوتبال ما نداشت. هر چند حساسیت داربى همچون همیشه بالا بود، هیچ کدام از دو تیم، برنامه‌اى براى پیروزى در بازى نداشتند و استرس بازیکنان زیاد و مشخص بود که هر دو تیم راضى بودند بازى مساوى پایان یابد. در این باره باید گفت که هیچ یک از مربیان، براى به دست آوردن موفقیت تیم خود، کار یا ریسکی نکردند.

مساوى نتیجه خوبى براى هیچ کدام از دو تیم نبود؛ تیم‌هایى که چشم میلیون‌ها نفر به کار آنهاست، ولی هر بیننده و کارشناسى با دیدن بازى دربی فهمید که کیفیت بازى چقدر پایین بود.

اکنون مهمترین پرسش هواداران پر شور دو تیم پرطرفدار این است که چرا سطح بازی دربی اینقدر پایین بود؟

بي‌گمان، حضور ستاره‌های میلیاردی در دو تیم مطرح و ترس از باخت در دربی، باعث احتیاط بازیکنان استقلال و پرسپولیس بود و همین مسأله کیفیت بازی را تحت تأثیر قرار داد.

همه توقع داشتند که جلال حسینی و مهرداد پولادی و کریم انصاری‌فر تا جواد نکونام و آرش برهانی، در دربی از لیاقت و اعتبارشان دفاع کنند؛ تا شاهد به ثبت رسیدن یکی از ماندگار‌ترین داربی‌های معاصر فوتبال ایران باشند، ولی متأسفانه، داربى کسل کننده اى بود و چیزى نداشت که بخواهیم درباره آن صحبت کنیم.

طبیعتا باخت در این مسابقه فشار بسیاری به بازیکنان و مربیان دو تیم وارد می‌کند. به همین دلیل، آنها با احتیاط بازی کردند. تساوی دست‌کم این برتری را دارد که تا دربی بعد راحت باشند! که حداقل بازنده نیستند.

در آن دیدار هم مدافعان تلاش داشتند توپ را به سرعت از جلوی دروازه دور کنند. به همین دلیل، هافبک‌ها از جریان بازی خارج بودند و تعداد پاس‌های اشتباه هم زیاد بود.

داربى کسل کننده اى بود و چیزى نداشت که بخواهیم درباره آن صحبت کنیم. استقلال در آغاز بازى خوب بود اما رفته رفته تحلیل رفت و فوتبال خوبى هم ارائه نکرد، در حالى که بازیکنان بنامى در این تیم بودند.

این استقلال نسبت به استقلال‌هاى گذشته امیر قلعه نویى عقب‌تر است و باید براى آینده تلاش کرد. در آن طرف، پرسپولیسی به دلیل نتایج ضعیف هفته‌های گذشته هر چند انگیزه بیشتری داشتند، ولی خیلی با آبی پوشان تفاوت نداشتند.

داربی برای مردی که از سال‌ها پیش خود را متخصص نباختن در داربی معرفی کرده بود، آن قدر در شهرت مانوئل در بردن داربی‌ها غرق شد که خود را ملزم به احتیاط کرد. شاید وقتی می‌خواست قلم را روی کاغذ بگذارد و نام بازیکنان اصلی‌اش را برای داربی بنویسد، لرزش چشم و دستش، اجازه جسارت را از او گرفت. قرار دادن پنج مدافع، دو هافبک دفاعی، چه نشانی‌ از شورورزی‌های یک ژنرال داشت؟

استقلالی که شاید می‌توانست سنگین‌ترین شکست تاریخ پرسپولیس را رقم بزند، اما شاید با خوش اقبالی از شکست گریخت. اگر توپ کریمی به دیرک نمی‌خورد، اگر قاضی دروازه را کج نمی‌دید، اگر غلامرضا رضایی جلوی شوت پولادی نمی‌ایستاد، اگر نکونام در آخرین لحظه، پیراهن بنگر را نمی‌کشید و پاره نمی‌کرد و... شاید حالا امیر نمی‌توانست با آرامش در مورد داربی حرفی بزند. انگار که او حالا به همه آمال و آرزو‌هایش رسیده باشد.

در این باره باید گفت که ژوژه هم برای نباختن، تیمش را به میدان فرستاد؛ البته استفاده نکردن از ایمون زائد (کسی که در آخرین داربی هت تریک کرده بود و استفاده از اکثر بازیکنان فیزیکی واقعا پرسش‌برانگیز بود. برخی بر این باورند این بازى نه داور مى‌خواست و نه دروازه‌بان. داربى هیچ چیز نداشت.

البته دربی هر چقدر که هم ضعیف و ذلیل شده باشد، باز غرور فوتبالی سرزمین ماست. کاش آن‌ها که به تدبیر چرخ گردون، وارثان شیشه حیات این غرور ملی شده‌اند، آن را دوباره با بغضی در گلو خفته یا کینه‌ای در سینه مانده برایمان تاخت نزنند.