سواحل «مکران» در مسیر پیشرفت با کمک ارتش

ناخدا محمدعلی رضایی: نیروی دریایی بیش از 100 خانواده را در جاسک تحت پوشش دارد، 160 دانش آموز بی بضاعت را از نظر مالی و آموزشی حمایت می‌کند و پزشکان خود را در تنها درمانگاه شهر مستقر کرده تا به صورت رایگان بیماران را ویزیت کنند. همچنین با پیگیری نیروی دریایی و همکاری دولت، سال گذشته آب آشامیدنی وارد خانه‌ها شد. شبکه آب شرب جاسک برای رشد جمعیتی 300 هزار نفری در نظر گرفته شده است. جنوب شرقی کشور درحال پوست انداختن است. فقر دارد پا پس می‌کشد؛ آن هم در سرزمینی که پول وجود خارجی ندارد، آموزشی نیست، بهداشت معنا نشده و چشم مردمان پابرهنه‌اش به چیزی جز کپر عادت نکرده. نه جاده‌ای، نه فرودگاهی، نه اسکله‌ای و نه هیچ چیز دیگری. سرزمینی از شن که با نسیمی آرام، مثل مه رقیق صبحگاهی، از دریا به سمت کوه و از کوه به سمت دریا روان است. گاه شتری ویلان و بی‌رمق، در جست و جوی بوته خاری، سلانه سلانه پشت صخره‌ها گم می‌شود و گاه کشتی غول‌پیکری بعد از سه روز پهلو گرفتن در بندر فجیره امارات، قبراق و بی‌نیاز، راهش را سمت هرمز کج می‌کند. مکران را می‌گویم؛ 600 کیلومتر ساحل رها شده عمان؛ درست از میناب در دهانه هرمز تا پسابندر در خلیج گواتر.

در سال 87 بنا بر دستور فرماندهی معظم کل قوا، حوزه مأموریتی نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی تغییر کرد و از خلیج فارس به شرق تنگه هرمز، دریای عمان، شمال اقیانوس هند، آب‌های آزاد و مدار 10 درجه متمایل شد. این استراتژی چند هدف را یکجا محقق می‌کرد؛ فقرزدایی از ضلع جنوب شرقی کشور با فعال کردن کریدور «شمال - جنوب» که مسکو پایتخت روسیه و باکو پایتخت جمهوری آذربایجان را از طریق بندر انزلی به بمبئی هند متصل می‌کند، بالا بردن توان نیروی دریایی کشور و پیشروی در دریا، امنیت، از بین رفتن قاچاق و... عباسی می‌گوید:« بر اساس این ابلاغیه 2 میلیون کیلومتر به حوزه مسئولیت نیروی دریایی ارتش افزوده شد و قرار شد، منطقه دوم دریایی به صورت گام به گام از بوشهر به جاسک منتقل شود. این انتقال کار ساده‌ای نبود؛ ما باید فقط 30هزار نیروی انسانی را به جاسک می‌بردیم و تجهیزات شناوری سنگین سطحی و زیر سطحی را منتقل می‌کردیم. قاعدتاً چنین انتقال سنگینی هم زیرساخت لازم داشت؛ اسکله‌ها، اماکن، منازل مسکونی، تأسیسات، فرودگاه و همه مؤلفه‌هایی که یک ناوگان نظامی با آن تعریف می‌شود. آن هم به کجا؟ به محروم‌ترین منطقه کشور. همه فکر می‌کردند این کار شدنی نیست. ماهم خسارت زیادی دیدیم اما به هرحال کار اگرچه کند ولی بخوبی پیش رفت. این طبیعی است که یک مجموعه دولتی اگر بخواهد منتقل شود، بگوید شما بسازید ما جا به جا می‌شویم اما نیروی دریایی رفت برای ساختن. فرمانده معظم کل قوا، رسماً به امیر سیاری فرمانده نیروی دریایی ارتش فرمودند شما علمدار توسعه مکران باشید. شما جلو بیفتید، بقیه پشت سرتان می‌آیند.»

دومین همایش توسعه سواحل مکران در دولت یازدهم و در بندر جاسک برگزار شد. امیر عباسی در این باره می‌گوید: «دولت یازدهم پیشنهاد داد خودش مسئولیت کار را به عهده بگیرد. حدود 400 کارگروه مطالعاتی زیر نظر جناب آقای جهانگیری معاون اول رئیس جمهوری تشکیل شد و درنهایت منجر شد به شکل‌گیری یک نقشه راه که در آن مسئولیت همه وزارتخانه‌ها مشخص شده است. این نقشه به ما می‌گوید ضلع جنوب شرقی کشور در سال 2030 به تراز اول منطقه تبدیل خواهد شد. 60 سرمایه‌گذار ایرانی و خارجی هم به این همایش دعوت شده بودند که شهر صنعتی جاسک را با مسئولیت وزارت نفت و سازمان بنادر و کشتیرانی خواهند ساخت.» به سفارش نیروی دریایی جاسک، باید از یک کارگاه کوچک اکسیژن و تولید گازهای مخصوص برش در میناب، کپسول اکسیژنی برای تنها درمانگاه شهر بگیریم و پشت وانت بگذاریم. به هرحال غنیمت است؛ مسافری از بندرعباس به جاسک می‌رود و پشت وانت‌اش خالی است. به داشته‌ها و زیبایی‌های بی‌پایان منطقه فکر می‌کنم و رنجی که باید برای رساندن یک کپسول اکسیژن به درمانگاه کشید. به کوه‌های مینیاتوری سمت چپ جاده نگاه می‌کنم؛ یکی شبیه نگهبانی است که به نیزه‌اش تکیه داده، آن یکی دستش را سایبان چشم کرده و به دوردست‌ها خیره مانده. جلوتر، به کاخ متروپلیس می‌رسیم و این زیبایی انتها ندارد. با خودم فکر می‌کنم؛ من اگر یک توریست فرانسوی یا نروژی بودم، به همین راضی می‌شدم که از آن طرف دنیا خودم را به سواحل مکران برسانم، از دور ساعتی به این کوه‌ها زل بزنم و برگردم.