بوی خوب اردیبهشت
سینا علیمحمدی
اردیبهشت همان‌طور كه از نامش برمی‌آید و وجه شبهی كه با بهشت برایش قائل شده‌اند، یكی از زیباترین ماه‌های سال است. زبان‌شناسان معنی تركیبی این لغت را به معنی «مانند بهشت» دانسته‌اند، «ارد» به معنی شبیه و مانند آمده است و چون این ماه وسط فصل بهار است و گل‌ها و درخت‌ها شكوفه كرده‌اند و برف‌ها آب شده‌اند و رودخانه‌ها جاری، این‌چنین اردیبهشت را نامگذاری كرده‌اند. بگذریم. در روزگار ما هم برای اهل مطالعه و كتابخوانی واقعا اردیبهشت ماهی متفاوت و ایده‌آل است؛ ماهی كه نمایشگاه بین‌المللی كتاب تهران به‌عنوان یكی از بزرگ‌ترین رویدادهای فرهنگی كشور در پایتخت برگزار می‌شود و توجه گروه عمده‌ای از مردم را به خود معطوف می‌كند. امسال، اما با وجود آن كه حدود 10 روز تا آغاز این نمایشگاه مانده است به شكل عجیبی رویدادهای مرتبط با آن در سكوتی تامل‌برانگیز می‌گذرد و چندان خبری از مراحل مختلف آماده‌سازی نمایشگاه از سوی برگزاركنندگان و متولیان در اختیار رسانه‌ها قرار نمی‌گیرد و گاهی رئیس نمایشگاه با مصاحبه‌ای كوتاه به بیان چند آمار كلی بسنده می‌كند. این اتفاق در حالی است كه سال‌های گذشته معمولا متولیان برگزاری، خبرنگاران و اهالی رسانه را به مصلای بزرگ امام خمینی(ره)، محل برگزاری نمایشگاه كتاب می‌بردند تا از مراحل مختلف آماده‌سازی نمایشگاه آگاه شوند. به نظر می‌رسد امسال نوعی محافظه‌كاری در اطلاع‌رسانی را باید به دیگر ویژگی‌های خاص و منحصربه‌فرد نمایشگاه كتاب تهران افزود، بخصوص كه مدیر محترم روابط عمومی این نمایشگاه هم حتی امسال تغییر كرده و واقعا این مدیر جدید، مدیر است و برخلاف مدیر قبلی كه در دسترس بود و پاسخگو، برای خودش دفتری دارد و برای صحبت با او باید از چند شماره و چند منشی و... گذر كرد و وقت قبلی و هماهنگی‌های متعددی انجام داد. وقتی صحبت از نمایشگاه‌های كتاب آن هم از نوع بین‌المللی‌اش در جهان می‌شود هر كدام به دلیل ویژگی‌های خاص خودشان در میان مخاطبان مشهور شده‌اند، مثلا نمایشگاه كتاب فرانكفورت را به عنوان بزرگ‌ترین گردهمایی نویسندگان و فعالان حوزه نشر در دنیا می‌شناسند یا نمایشگاه كتاب توكیو كه توانسته با تمركز بر ادبیات داستانی و جذب فعالان این حوزه برای خودش اسم و رسم و آبرویی دست و پا كند یا نمایشگاه تخصصی كتاب كودك بلونیای ایتالیا كه در این گروه سنی نمونه و مشابهی ندارد. نمایشگاه كتاب ما در تهران هم از این قافله عقب نمانده است و علاوه بر آن محافظه‌كاری در اطلاع‌رسانی كه به آن اشاره شد، ویژگی‌های انصافا منحصربه‌فرد دیگری هم دارد، مثلا تنها نمایشگاه كتاب در جهان است كه در یك مسجد و مكان مذهبی برگزار می‌شود و تازه هر سال سر همین مكان هم كلی دعوا و اختلاف‌نظر به وجود می‌آید و رجال مختلف سیاسی هر كدام به فراخور حال و در اظهارنظرهای مختلف از بهشت زهرا گرفته تا زندان اوین را برای مكان برگزاری نمایشگاه در سال آینده پیشنهاد میكنند. پرداخت نكردن مطالبات ناشران خارجی هم دو، سه سالی است كه داستان جدید نمایشگاه بین‌المللی كتاب ما شده است! البته شاید هم از عمد پول این ناشران خارجی را نمی‌دهند تا سال آینده دست‌كم برای وصول طلبشان هم كه شده دوباره در نمایشگاه بین‌المللی ما حضور به هم رسانند به هر حال نمایشگاه بین‌المللی كه بدون ناشر خارجی نمی‌شود. از دیگر ویژگی‌های نمایشگاه بین‌المللی ما حضور پررنگ همه اقشار جامعه است، یعنی از نوزاد بگیریم تا دانش‌آموز، دانشجو، بیكار، بازنشسته و... همه حضور پررنگی در نمایشگاه دارند و اصلا یكی از افتخارات ما این است كه حدود چند میلیون نفر از نمایشگاه بین‌المللی بازدید میكنند؛ اتفاقی كه عمرا در نمایشگاه‌های بین‌المللی دیگر كشورها مثلا همین فرانكفورت هیچ‌گاه رخ نمی‌دهد، یعنی احتمالا آنها می‌خواهند و آرزوی چنین جمعیتی را دارند ولی نمایشگاهشان كشش و جاذبه لازم را ندارد، جاذبه نمایشگاه ما كجا، برای آنها كجا؟ عمرا نمایشگاه كتاب فرانكفورت یا توكیو سیب‌زمینی سرخ شده به این خوشمز‌گی داشته باشد. به هر حال با وجود تمام این حرف‌ها و ویژگی‌های منحصربه‌فرد و گاهی شگفت‌انگیز و طنزآلود، باز هم این نمایشگاه، نمایشگاه ماست؛ جایی كه دوستش داریم و هرسال برای رسیدن اردیبهشت و رفتن به نمایشگاه و گشت زدن لابه‌لای كتاب‌ها لحظه‌شماری می‌كنیم. منبع: جام جم آنلاین
دیدگاه تان را بنویسید