ماجرای روانداختن یک بازیگر به المپیکی‌ها!

مهر:مصطفی زمانی در نشست خبری فیلم سینمایی "جیب بر خیابان جنوبی" عنوان کرد: برای حضور در این فیلم و لاغر شدن مجبور شدم به آرش میراسماعیلی و حمید سوریان از ورزشکاران المپیکی رو بیندازم. نشست فیلم سینمایی "جیب بر خیابان جنوبی" به کارگردانی سیاوش اسعدی امروز جمعه 20 بهمن ماه با دقایقی تاخیر در سالن سعدی برج میلاد برگزار شد. در این نشست خبری علاوه بر کارگردان، علی سرتیپی و حسن دلخواه تهیه کنندگان فیلم، مصطفی زمانی، نورا هاشمی بازیگران، پیمان یزدانیان آهنگساز فیلم و علیرضا برازنده فیلمبرداری حضور داشتند. این نشست به دلیل طولانی بودن فیلم و مراسم رونمایی از کتاب جشنواره فیلم فجر که در همین سالن برگزار می شد با تاخیر آغاز شد. در ابتدای نشست اسعدی کارگردان با اشاره به اینکه امروز حال خوبی ندارد و مسایلی باعث شده که ناراحت باشد گفت: یکی از مسایلی که من را خجالت زده کرده این است که اهالی رسانه مجبورند این روزها سرپا و یا اینکه با نشستن روی پله های سالن به تماشای فیلم بنشینند که در مورد فیلم من هم این اتفاق افتاد در حای که افرادی که هیچ سنخیتی با رسانه و مطبوعات ندارند روی صندلی های سالن سینما می نشینند. وی ادامه داد: نکته دوم این است که من برای اولین بار انگار فیلم دیگری را در سالن می دیدم نه فیلم خودم را. چون این فیلم، فیلم "های کنتراست" است اما چیزی که در سالن دیدیم بسیار روشن تر از فیلمی بود که ما ساخته بودیم. این فیلم به لحاظ تصویر و رنگ بسیار بد روی پرده رفته بود و من از این بابت از همه عذرخواهی می کنم. وی درباره پرداختن به این فیلمنامه گفت: بعد از فیلم "حوالی اتوبان" سه فیلمنامه من تصویب نشد و من چون تحمل نه شنیدن ندارم به دنبال یک فیلمنامه اقتباسی رفتم تا راحت تر بتوانیم فیلم دومم را بسازم. این فیلم از رمان "یک داستان فرانسوی" اقتباس شده است. اسعدی افزود: در این فیلم فرم از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است و نیاز نیست واقعاً فضا به اندازه واقعی، رئالیزه به نمایش در آید. همچنین من زیاد به دنبال پیام دادن در فیلمم نیستم. ابتدا باید با یک قصه ارتباط برقرار کنم و پس از آن سعی می کنم آن را به درستی روایت کنم. آن هم در سینمایی که ما نمی توانیم زیاد به چیزی امید داشته باشیم. وی درباره استفاده از یک لوکیشن خاص در هر دو فیلمش و پرداختن به طبقات پایین جامعه توضیح داد: تعلق خاطر من به یک فضا خاص است و علاقمندم درباره مناطق فقیرنشین فیلم بسازم چون دزدی هم در این مناطق بیشتر از بالای شهر به چشم می خورد. این فیلم ارتباطی به "حوالی اتوبان" ندارد اما فرم، معماری و فضا نزدیک به آن فیلم است چون لوکیشن هر دو فیلم مشترک بود و در واقع آن لوکیشن را خود من پیدا کرده بودم و ما امکان ساخت و ساز نیز در آنجا داشتیم. البته این لوکیشن دیگر وجود ندارد و آنجا را خراب کرده اند. در ادامه علی سرتیپی تهیه کننده این فیلم سینمایی عنوان کرد: خوشحالم که فیلم دیده شده است. این فیلم کمی از نظر ژانر با فیلم هایی که کار می کردم تفاوت دارد. تا به حال من بیشتر در زمینه سینمای بدنه و گیشه همکاری می کردم اما روی این فیلم طور دیگری حساب باز کردم و این طور ساخته نشده که حرف اول و آخر را در گیشه بزند. در واقع تهیه این فیلم خمس فیلم های قبلی ام بود. وی ادامه داد: ابتدا فکر نمی کردم که با کار به این سختی طرف باشیم. این فیلم اثر خیابانی، پر از لوکیشن و در سرمای زیاد ساخته شد البته با حساسیت های زیادی که کارگردان داشت ابتدا ما فکر می کردم که در 50 جلسه فیلمبرداری به پایان برسد اما این اتفاق نیافتاد. سرتیپی افزود: بازیگران فیلم هم قراردادهای دیگری داشتند و ما مجبور شدیم که فیلم را برای مدتی متوقف کنیم. پس از آن حدود 22 روز در تابستان فیلمبرداری صحنه های باقیمانده را به پایان رساندیم که این برای بازیگران بسیار سخت بود چون باید در تابستان لباس های زمستانی می پوشیدند اما خوشبختانه این اتفاقات در فیلم اصلاً به چشم نمی آید. نورا هاشمی بازیگر فیلم نیز عنوان کرد: مثل اینکه آقای اسعدی در فیلم "حوالی اتوبان" از بازی من راضی بودند و خواستند که در فیلم دومشان هم بازی کنم. در این لحظه محمدرضا شهیدی فرد مجری جلسه عنوان کرد: پس نسبت های فامیلی اصلاً مهم نبودند. هاشمی نیز در جواب عنوان کرد: چرا البته نسبت ها هم مهم است چون فکر می کنم فقط آقای اسعدی من را باور کرده اند و حاضر شدند به من نقش بدهند. در ادامه نشست علیرضا برازنده مدیر فیلمبرداری فیلم در مورد نوع فیلمبرداری این اثر گفت: برای فیلمبرداری تمام پلان ها با اسعدی مشورت می کردم و وی نیز حال و هوای استرلیزه را ترجیح می داد بنابراین من هم تلاش کردم خودم را به حال و هوا و حس کارگردان نزدیک کنم. وی ادامه داد: چون فیلم خیلی روشن به نمایش در آمد ممکن است باران هایی که در فیلم دیدیم مصنوعی به نظر برسد. متاسفانه فیلم با دو استاپ روشنتر نمایش داده شد اما در واقع این فیلم فیلمی خیابانی و تاریک است. مصطفی زمانی بازیگر این فیلم نیز که در جلسه حضور داشت درباره حضورش در این فیلم و حفظ راکورد حسی اش با توجه به شش ماه وقفه در فیلمبرداری اثر توضیح داد: بازی در این فیلم بیشتر برای من به یک کابوس شبیه بود چون من در فیلم "من همسرش هستم" حدود 17 کیلو چاق شده بودم و باید برای این فیلم وزن خودم را کم می کردم. بنابراین از حمید سوریان و آرش میراسماعیلی که ورزشکاران المپیکی ما هستند کمک گرفتند و به آنها رو انداختم. وی ادامه داد: در وقفه ای هم که در فیلم به وجود آمد من سر فیلم "برلین منفی 7" رفتم اما زمانی که فیلمبرداری دوباره آغاز شد از آنجا که کارگردان سخت گیری داشتیم خودم نیز تلاش کردم سختگیرانه برخورد کنم. بنابراین خوشحالم که راکورد حسی ام در این فیلم حفظ شده است. وی همچنین درباره دو گانه بودن لحنش در این اثر عنوان کرد: این شخصیت از لحاظ مالی ضعیف است و پس از آن که به دختر جذب می شود و شیرینی و لبخند او را می بیند، لحنش تغییر می کند. همچنین در برخورد با شخصیت های دیگری که با آنها مرتبط است لحن و بیان دیگری دارد. تلاش کردم که گرما و سرمای لحن کار تعادلی در فیلم ایجاد کند. پیمان یزدانیان آهنگساز فیلم نیز درباره متفاوت بودن تم موسیقی با حال و هوای اثر در برخی صحنه ها گفت: اینکه مخالف حرکت کنیم کار تازه ای نیست و این جرات و جسارت کارگردان را می طلبید. اگر قرار بود در صحنه های تعقیب و گریز موسیقی اکشن داشته باشیم فضای عاشقانه و آغاز این رابطه زیر سوال می رفت. وی همچنین درباره زیاد بودن موسیقی در فیلم گفت: من معمولاً خیلی کم موسیقی روی فیلم ها می گذارم اما این فیلم می طلبید که از موسیقی زیادی در آن استفاده شود. تنها جایی که مخالف بودم موسیقی نباید باشد، سکانسی بود که نورا هاشمی در مترو آب به صورت می زد و گریه می کرد. من اصرار داشتم چون بازی نورا بسیار فوق العاده بود دیگر احتیاجی به موسیقی نیست که البته ممکن است موسیقی این سکانس را با اصرار کارگردان حذف کنم.