کشفیات‌مشهورترین‌ستاره‌شناسان‌جهان‌چه‌بود؟
اخترشناسان و فیزیکدانان مشهوری طی چند قرن گذشته موفق به کشف دستاوردهای برجسته ای در حوزه ستاره شناسی و بررسی کائنات شده اند.
ایسنا: بطلمیوس، کوپرنیک، کپلر، گالیله، نیوتن، کاسینی و آلبرت انیشتین از جمله برجسته ترین اخترشناسان تاریخ محسوب می شوند که دستاوردهای علمی آنها باعث تحول علم ستاره شناسی و نجوم شده است. 
کلاودیوس بطلمیوس فیلسوف، ریاضیدان، جغرافیدان و اخترشناسان یونان باستان که در سال 168 میلادی در مصر درگذشت، دارای رساله جامع در حوزه حرکات ستارگان و سیارات موسوم به Almagest است. در الگوی ارائه شده توسط بطلمیوس که مشابه سامانه خورشیدی فعلی است، زمین در مرکز گیتی قرار داشته و خورشید، ماه و سایر سیارات بدور زمین در حال چرخش بودند. تهیه فهرست 48 صورت فلکی که نام آنها همچنان مورد استفاده قرار می گیرد، از دیگر فعالیت های این اخترشناس محسوب می شود. نیکلاس کپرنیک ریاضیدان و اخترشناس لهستانی متولد سال 1473 میلادی، از جمله محققانی محسوب می شود که به ناکارآمدی مدل بطلمیوس پی برده و مدل خورشید محوری را توسعه داد؛ در این سیستم بر خلاف تصورات قبلی سایر سیارات از جمله زمین بدور خورشید در حال چرخش هستند. کتاب On the Revolutions of the Heavenly
Spheres (گردش افلاک آسمانی) را پیش از مرگش به رشته تحریر درآورد. یوهانس کپلر ریاضیدان و اخترشناس آلمانی متولد 1571 میلادی بعنوان پدر ستاره شناسی نوین شناخته می شود. این دانشمند با ارائه تغییراتی در دیدگاه کوپرنیک از سیستم منظومه شمسی از جمله وجود مدار بیضوی، قوانین معروف به قوانین سه گانه کپلر را ارائه کرد که ضمن تشریح حرکت سیارات نسبت به خورشید، یک منبع مهم در علم نجوم و ستاره شناسی محسوب می شود. گالیلئو گالیله فیلسوف، ریاضیدان و اخترشناس در سال 1564 میلادی در ایتالیا متولد شد؛ این دانشمند بدلیل ارائه نظریات ضد ارسطو و محاکمه در کلیسای کاتولیک از شهرت جهانی برخوردار است. مطالعات گالیله از مدل کوپرنیک مبنی بر ثابت نبودن زمین و چرخش آن بدور خورشید حمایت می کرد که با حکم کلیسا مجبور به انکار نظریه خود و حدود یک دهه حبس خانگی شد. گالیله با کمک یک تلسکوپ موفق شد جزئیات بسیار دقیقی از سطح ماه را رصد کند؛ کشف چهار قمر بسیار بزرگ سیاره مشتری موسوم به اقمار گالیله ای (Galilean moons) و توسعه نخستین ساعت پاندول دار از دیگر دستاوردهای علمی این دانشمند ایتالیایی محسوب می شود. ایزاک (اسحاق) نیوتن ریاضیدان، فیزیکدان و
ستاره شناس سرشناس انگلیسی و بنیانگذار حساب دیفرانسیل و انتگرال در سال 1643 میلادی متولد شد. قوانین حرکت نیوتن شامل سه قانون فیزیکی است که ارتباط نیروهای وارده بر یک جسم و حرکت آن را نشان می دهد. سقوط سیب از یک درخت، الهام بخش نظریه معروف گرانش زمین مطرح می شود که بر این اساس، خورشید نیروی کششی به سیارات وارد می‌کند و این نیرو باعث حرکت منظم سیارات در مدارهای پیرامون خورشید می شود. کریستیان هویگنس اخترشناس برجسته هلندی دستاوردهای برجسته ای در حوزه ریاضی و فیزیک بدست آورده و تلسکوپ های پیشرفته ای را نیز طراحی کرده است که منجر به اکتشافات مهم در حوزه نجوم و ستاره شناسی شد. هویگنس در سال 1655 میلادی نظریه ای مبنی بر وجود حلقه نازک و مسطحی بدور سیاره زحل را ارائه کرد؛ کشف نخستین قمر سیاره زحل موسوم به «تیتان» و نخستین تصویر از سحابی جبار (Orion Nebula) از دیگر دستاوردهای این دانشمند محسوب می شود. کاوشگر قمر تیتان نیز برای گرامیداشت این محقق به نام «هویگنس» نامگذاری شده است. جیووانی کاسینی اخترشناس ایتالیایی در سال 1672 میلادی با همکاری «ژان ریشر» از یک روش انطباقی برای تخمین فاصله بین زمین و مریخ استفاده کردند
و نخستین برآورد فاصله در منظومه شمسی را ارائه کردند. با استفاده از روش گالیله، این دانشمند ایتالیایی موفق به انجام نخستین اندازه گیری طول و عرض جغرافیایی شد؛ کشف چهار قمر سیاره زحل شامل یاپتوس، رئا، تیتوس و دیونه نیز از دیگر کشفیات «جیووانی کاسینی» محسوب می شود. برای گرامیداشت نام این محقق، کاوشگر زحل به نام «کاسینی» نامگذاری شده است. چارلز مسیه اخترشناس فرانسوی در سال 1744 میلادی و در سنین نوجوانی دنباله داری با طول شش متر دم را مشاهده کرد و چهار سال بعد خورشیدگرفتگی حلقوی را رصد کرد. اخترشناس جوان علاوه بر رصد دنباله دارها، سحابی های مختلف را مورد بررسی قرار داد و فهرستی از اجرام اعماق فضا شامل خوشه های ستاره ای و کهکشان ها تهیه کرد. فهرست تهیه شده توسط «مسیه» بالغ بر 110 جرم آسمانی است که امروزه نیز مورد استفاده محققان نجوم و اخترشناسان سراسر دنیا قرار می گیرد. آلبرت اینشتین فیزیکدان برجسته آلمانی بدلیل کشف قانون فوتوالکتریک، جایزه نوبل فیزیک سال 1921 میلادی را از آن خود کرد. این دانشمند برجسته قرن بیستم اگرچه رصدهای نجومی عملی با تلسکوپ نداشت، اما نظریه های علمی وی بویژه «نظریه نسبیت» انقلاب عظیمی در
علم نجوم ایجاد کرد. نظریه ثابت بودن سرعت نور، نظریه نسبیت عام، نظریه نسبیت خاص، نظریه میدان یکنواخت از جمله مهمترین دستاوردهای علمی اینشتین محسوب می شود. کارل ساگان دانشمند آمریکایی که در سال 1996 میلادی درگذشت، از محققان برجسته نجوم و علوم فضا محسوب می شود که اکتشافات مهمی از جمله تعیین دمای بالای زهره و تغییرات فصلی مریخ به نام خود ثبت کرده است. استفان هاوکینگ این دانشمند انگلیسی از جمله پیشتازان در حوزه فیزیک نظری و نجوم و یکی از مغزهای بزرگ پس از اینشتین محسوب می شود. «هاوکینگ» از سن 20 سالگی به بیماری ALS مبتلا شد، با این وجود تحصیلات و تحقیقات وسیع خود را در حوزه علم فیزیک ادامه داد. نظریه شکل گیری فضا همزمان با آغاز شکل گیری کائنات پس از انفجار بزرگ (Big Bang) و کتاب های متعدد در حوزه فیزیک و نجوم از تلاش های علمی این محقق محسوب می شود.
کلاودیوس بطلمیوس فیلسوف، ریاضیدان، جغرافیدان و اخترشناسان یونان باستان که در سال 168 میلادی در مصر درگذشت، دارای رساله جامع در حوزه حرکات ستارگان و سیارات موسوم به Almagest است. در الگوی ارائه شده توسط بطلمیوس که مشابه سامانه خورشیدی فعلی است، زمین در مرکز گیتی قرار داشته و خورشید، ماه و سایر سیارات بدور زمین در حال چرخش بودند. تهیه فهرست 48 صورت فلکی که نام آنها همچنان مورد استفاده قرار می گیرد، از دیگر فعالیت های این اخترشناس محسوب می شود. نیکلاس کپرنیک ریاضیدان و اخترشناس لهستانی متولد سال 1473 میلادی، از جمله محققانی محسوب می شود که به ناکارآمدی مدل بطلمیوس پی برده و مدل خورشید محوری را توسعه داد؛ در این سیستم بر خلاف تصورات قبلی سایر سیارات از جمله زمین بدور خورشید در حال چرخش هستند. کتاب On the Revolutions of the Heavenly
Spheres (گردش افلاک آسمانی) را پیش از مرگش به رشته تحریر درآورد. یوهانس کپلر ریاضیدان و اخترشناس آلمانی متولد 1571 میلادی بعنوان پدر ستاره شناسی نوین شناخته می شود. این دانشمند با ارائه تغییراتی در دیدگاه کوپرنیک از سیستم منظومه شمسی از جمله وجود مدار بیضوی، قوانین معروف به قوانین سه گانه کپلر را ارائه کرد که ضمن تشریح حرکت سیارات نسبت به خورشید، یک منبع مهم در علم نجوم و ستاره شناسی محسوب می شود. گالیلئو گالیله فیلسوف، ریاضیدان و اخترشناس در سال 1564 میلادی در ایتالیا متولد شد؛ این دانشمند بدلیل ارائه نظریات ضد ارسطو و محاکمه در کلیسای کاتولیک از شهرت جهانی برخوردار است. مطالعات گالیله از مدل کوپرنیک مبنی بر ثابت نبودن زمین و چرخش آن بدور خورشید حمایت می کرد که با حکم کلیسا مجبور به انکار نظریه خود و حدود یک دهه حبس خانگی شد. گالیله با کمک یک تلسکوپ موفق شد جزئیات بسیار دقیقی از سطح ماه را رصد کند؛ کشف چهار قمر بسیار بزرگ سیاره مشتری موسوم به اقمار گالیله ای (Galilean moons) و توسعه نخستین ساعت پاندول دار از دیگر دستاوردهای علمی این دانشمند ایتالیایی محسوب می شود. ایزاک (اسحاق) نیوتن ریاضیدان، فیزیکدان و
ستاره شناس سرشناس انگلیسی و بنیانگذار حساب دیفرانسیل و انتگرال در سال 1643 میلادی متولد شد. قوانین حرکت نیوتن شامل سه قانون فیزیکی است که ارتباط نیروهای وارده بر یک جسم و حرکت آن را نشان می دهد. سقوط سیب از یک درخت، الهام بخش نظریه معروف گرانش زمین مطرح می شود که بر این اساس، خورشید نیروی کششی به سیارات وارد می‌کند و این نیرو باعث حرکت منظم سیارات در مدارهای پیرامون خورشید می شود. کریستیان هویگنس اخترشناس برجسته هلندی دستاوردهای برجسته ای در حوزه ریاضی و فیزیک بدست آورده و تلسکوپ های پیشرفته ای را نیز طراحی کرده است که منجر به اکتشافات مهم در حوزه نجوم و ستاره شناسی شد. هویگنس در سال 1655 میلادی نظریه ای مبنی بر وجود حلقه نازک و مسطحی بدور سیاره زحل را ارائه کرد؛ کشف نخستین قمر سیاره زحل موسوم به «تیتان» و نخستین تصویر از سحابی جبار (Orion Nebula) از دیگر دستاوردهای این دانشمند محسوب می شود. کاوشگر قمر تیتان نیز برای گرامیداشت این محقق به نام «هویگنس» نامگذاری شده است. جیووانی کاسینی اخترشناس ایتالیایی در سال 1672 میلادی با همکاری «ژان ریشر» از یک روش انطباقی برای تخمین فاصله بین زمین و مریخ استفاده کردند
و نخستین برآورد فاصله در منظومه شمسی را ارائه کردند. با استفاده از روش گالیله، این دانشمند ایتالیایی موفق به انجام نخستین اندازه گیری طول و عرض جغرافیایی شد؛ کشف چهار قمر سیاره زحل شامل یاپتوس، رئا، تیتوس و دیونه نیز از دیگر کشفیات «جیووانی کاسینی» محسوب می شود. برای گرامیداشت نام این محقق، کاوشگر زحل به نام «کاسینی» نامگذاری شده است. چارلز مسیه اخترشناس فرانسوی در سال 1744 میلادی و در سنین نوجوانی دنباله داری با طول شش متر دم را مشاهده کرد و چهار سال بعد خورشیدگرفتگی حلقوی را رصد کرد. اخترشناس جوان علاوه بر رصد دنباله دارها، سحابی های مختلف را مورد بررسی قرار داد و فهرستی از اجرام اعماق فضا شامل خوشه های ستاره ای و کهکشان ها تهیه کرد. فهرست تهیه شده توسط «مسیه» بالغ بر 110 جرم آسمانی است که امروزه نیز مورد استفاده محققان نجوم و اخترشناسان سراسر دنیا قرار می گیرد. آلبرت اینشتین فیزیکدان برجسته آلمانی بدلیل کشف قانون فوتوالکتریک، جایزه نوبل فیزیک سال 1921 میلادی را از آن خود کرد. این دانشمند برجسته قرن بیستم اگرچه رصدهای نجومی عملی با تلسکوپ نداشت، اما نظریه های علمی وی بویژه «نظریه نسبیت» انقلاب عظیمی در
علم نجوم ایجاد کرد. نظریه ثابت بودن سرعت نور، نظریه نسبیت عام، نظریه نسبیت خاص، نظریه میدان یکنواخت از جمله مهمترین دستاوردهای علمی اینشتین محسوب می شود. کارل ساگان دانشمند آمریکایی که در سال 1996 میلادی درگذشت، از محققان برجسته نجوم و علوم فضا محسوب می شود که اکتشافات مهمی از جمله تعیین دمای بالای زهره و تغییرات فصلی مریخ به نام خود ثبت کرده است. استفان هاوکینگ این دانشمند انگلیسی از جمله پیشتازان در حوزه فیزیک نظری و نجوم و یکی از مغزهای بزرگ پس از اینشتین محسوب می شود. «هاوکینگ» از سن 20 سالگی به بیماری ALS مبتلا شد، با این وجود تحصیلات و تحقیقات وسیع خود را در حوزه علم فیزیک ادامه داد. نظریه شکل گیری فضا همزمان با آغاز شکل گیری کائنات پس از انفجار بزرگ (Big Bang) و کتاب های متعدد در حوزه فیزیک و نجوم از تلاش های علمی این محقق محسوب می شود.
دیدگاه تان را بنویسید