تأثیر تغذیه امروز بر DNA نسلهای آینده

مهر:براساس نتایج دو تحقیق ژنتیکی، ما همان چیزی هستیم که مادر، پدر و مادربزرگ و پدربزرگ و اجدادمان به عنوان غذا مصرف کرده اند و آنچه که ما می خوریم بر DNA نوه هایمان در نسلهای بعدی تأثیرگذار است.

رژیم غذایی سالم باشد یا ناچیز می تواند ماهیت DNA افراد را تغییر دهد و این تغییرات به فرزندان و فرزندان آنها نیز می رسد. درحالی که این تأثیر سالها در حد گمانه زنی باقی مانده بود، محققان طی دو تحقیق مستقل شیوه های این تأثیرگذاری را بررسی کرده اند.

این نتایج که دربرگیرنده اپی ژنتیک (Epigenetic) نیز می شود، می تواند به توضیح علت افزایش خطرات ژنتیکی که کودکان در مقایسه با والدین آنها برای ابتلا به بیماریهایی چون چاقی مفرط و دیابت رو به رو هستند، کمک کند.

نکته مهم در این تحقیقات این است که عادات نادرست غذایی هر فرد به فرزندان و فرزندان آنها نیز می رسد، حتی اگر آنها در نسلهای بعدی تلاش کنند رژیم غذایی سالم تری در مقایسه با اجداد خود داشته باشند.

تحقیقات اخیر نشان داده است که چگونه مواد غذایی می تواند سلامت و ظاهر موشها را تغییر دهد. یک گروه از محققان با ریاست رندی جیتل از دانشگاه دوک نشان داده اند که چگونه لقاح مصنوعی موشها در مادرهای مختلف تغییراتی در رنگ پشم، وزن و خطر ابتلا به بیماری های مزمن را براساس آنچه که مادرانشان در دوران بارداری تغذیه کرده اند داشته اند.

مواد غذایی یا فقدان مواد غذایی محیط DNA را به نوعی تغییر می دهد که DNA یکسان در این موشهای شبیه سازی شده به حالتهای مختلفی بیان شده است.

براساس این تحقیق در دانشگاه دوک یک تحقیق جدید به ریاست تورستن پلوش از دانشگاه گرونینگن هلند انجام شد. این گروه به ترسیم روشهای مختلفی پرداختند که طی آن تغذیه اپی ژنوم (epigenome) بسیاری از حیوانات و انسانهای بالغ را تغییر دهد.

این تحقیق در مجله بیوشیمی به قلم جوزم سی جیمنز شیلارون از بیمارستان کودکان سنت خوان دو دئو در اسپانیا منتشر شده است.

محققان اظهار داشتند که رژیم انسانهای بالغ موجب ایجاد تغییر در تمام سلولها می شود و این تغییرات به نسلهای بعدی نیز منتقل می شود.

چنین تأثیراتی روی یک نسل مسئله شناخته شده ای بود. کودکانی که در زمان قحطی هلند در پایان جنگ جهانی دوم متولد شدند در سالهای بعدی زندگی خود در معرض بیماریهای مختلفی قرار گرفتند که در آن میان می توان به بیماریهای قلبی عروقی اشاره کرد.

در سال 2010 این گروه تحقیقاتی هلندی یک گام فراتر گذاشته و دریافتند که موش نر دارای نشانه های سندرم متابولیک چون مقاومت در برابر انسولین و چاقی بوده اند این ویژگها را به فرزندان خود منتقل کرده اند.

اما براساس اظهارات محققان این تحقیق، آنچه امروز جای خالی آن حس می شود درک این است که چنین اطلاعاتی چگونه نسل در نسل حفظ می شود. برخلاف جهش ژنی، تمام ورودیهای اپی ژنتیک به محیط DNA وقتی یک جنین شکل می گیرد باید فراموش شود، درحالی که چنین اتفاقی نمی افتد.