ضرورت همکاری همگانی برای پیشگیری از تکرار فاجعه پلاسکو
درتهران 3000 واحد در معرض آسیب ناشی از آتش سوزی و زلزله هستند. در کل کشور هم هزاران واحد آسیب پذیر داریم. تجربه پلاسکو و آتش سوزی های مکرر در پتروشیمی ها زنگ خطری است که لازم است خوب شنیده شود.
سرویس اجتماعی فردا؛ دکتر حسین محمودی اصل: هرازگاهی اتفاقات مختلف و حوادث گوناگون در کشور رخ داده است و صرفا در آن مقطع احساسات مردمی و اهتمام و تلاش مسئولان اوج گرفته و پس از مدتی با فاصله گرفتن از حادثه و حواشی آن، تمام عزم شکل گرفته و تمام ضرورتهای لازم برای جلوگیری از اتفاقات مشابه، به زودی به فراموشی سپرده می شود و یا اینکه جدیت لازم به کار گرفته نمی شود.
پلاسکو فروریخت و آتش نشانان جانفشانی کردند و مسولین تشکر وتسلیت گفتند. آیا این کافی است. خسارتهای مالی و جانی و روانی جامعه قابل جبران است؟ آیا نمی توان با تدابیر لازم، از چنین حوادثی پیشگیری کرد؟ آیا تجهیزات بیشتر و بهتر حوادث را به حداقل نمی رساند تا هزینه های جانی و مالی کاهش یابد؟ تاوان بی تدبیری و بی توجهی ها را آتش نشانان و مردم باید بپردازند؟
مردمی که سرقفلی داشتند و مالک نبودند (مالک بنیاد مستضعفان بوده است)، چگونه می توانستند برای ایمن سازی ساختمان اقدام موثری داشته باشند؟ هر چند که در شرایط رکود اقتصادی چند ساله، پرداخت هزینه های ایمن سازی هم برایشان سخت بوده است. به نظر می رسد مشکل، ناشی از عدم وجود تعاملات بین نهادی بوده است. مشکلی که در همه جا وجود دارد.
در پی حادثه پلاسکو مردمان این سرزمین بسیار متاثر شدند و در جای جای ایران به ابراز همدردی پرداختند. برخی نیز در تهران از سرکنجکاوی و دوربین به دست در محل حاضر شدند و موجب تاخیر در کار امدادرسانی شدند که باید با کار فرهنگی از این مشکلات عبور کرد. اما بسیاری از فرزندان این مرز و بوم به جهت حس انسان دوستی و کمک در این محل حاضرشدند. آنها آمدند تا اگر کمبود نیروی امدادی وجود داشت، اگر کمبود دستگاه و تجهیزات وجود داشت و اگر خونی نیاز بود از جان مایه بگذارند. آنها آستین های خود را بالا زدند و آمدند و در خیابانهای اطراف برای نیروهای امدادی آب و غذا و همدلی هدیه دادند، عده ای از خانواده های نگران آتش نشانان نیز آمدند. عده ای ناخواسته مزاحمت ایجاد کردند و عده ای مراحمت و همکاری داشتند.
همه آمدند. همه حاضر بودند به جز دوراندیشی مسئولان، که از حوادث قبلی عبرت نگرفته بودند و از این حادثه نیز توشه ای در جهت خدمت مدبرانه نخواهند داشت. آنها وقتی آمدند که دوربین ها آماده شده بود. آنها چند دقیقه ای آمدند تا دیده شوند و مسئولیت و خدمت عرضه کنند! حالا وعده ها داده می شود، وعده هایی از جنس وعده به دختران شین آبادی و مانند آنها. اما افسوس که همیشه پس از حادثه می رسند و بعد از وقوع یک فاجعه جلسه برگزار می کنند. همدلی و همکاری بین سازمان ها و نهادها پیش از وقوع حادثه اتفاق نمی افتد.
درتهران 3000 واحد در معرض آسیب ناشی از آتش سوزی و زلزله هستند. در کل کشور هم هزاران واحد آسیب پذیر داریم. تجربه پلاسکو و آتش سوزی های مکرر در پتروشیمی ها زنگ خطری است که لازم است خوب شنیده شود.
حادثه پلاسکو به ما آموخت که افزایش ضریب ایمنی در محیط کار و زندگی، باید در الویت کار باشد. زیرا که کشور در روی گسل های مختلفی قرار دارد. در دوره های مختلف هزاران واحد تولیدی و کارخانه با کمترین ضرایب ایمنی در کشور ساخته شده اند. بافت فرسوده با کوچه های باریک بدون تدابیر ایمنی و امکانات وجود دارند هرچند در ساخت وسازهای سالیان اخیر نیز امکانات و تدابیر چندان کافی نیست و در صورت وقوع چند حادثه هم زمان و یا یک حادثه بزرگ، امدادرسانی سخت خواهد بود. آمادگی برای حوادث و پیشگیری حداکثری از وقوع اتفاقات مختلف عزم جدی تری را می طلبد.
همچنین می توان در لایحه بودجه، سهم بسیار اندک از ارزش افزوده و یا سهم جدید 25 صدم درصدی از وسایل و کالاهای قابل اشتعال را برای ایمنی سازی در نظر گرفت.
امید است این حادثه و ضرورت ایمن سازی اماکن مختلف به فراموشی سپرده نشود و همه سازمانها و نهادها با تعامل و همکاری بیش از پیش بفکر منافع ملی و مردمی باشند و کمتر شاهد چنین حوادث تلخی باشیم .
*استاد دانشگاه و مشاور اقتصادی
دیدگاه تان را بنویسید