بود و نبود فراکسیون امید در مجلس برای کسی مهم نیست

مشرق: فراکسیون امید بعد از شکست‌های متوالی انگشت اتهام خود را به سمت اعتدالیون گرفت. این فراکسیون در آخرین رقابت سیاسی درون جناحی مجلس بسیار منفعلانه عمل کرد و در جلسه رای اعتماد به وزیر پیشنهادی علوم نمایندگان را در رای دهی یا عدم رای به دهی به منصور غلامی رها کرد. پیشتر به سبب همین شکست‌ها بود که محمدرضا عارف که هم ریاست فراکسیون امید را بر عهده دارد و هم ریاست شورای عالی سیاستگذاری اصلاحات را از عدم ائتلاف در ۱۴۰۰ سخن گفت. البته بسیاری بر این عقیده هستند که فراکسیون امید می‌دانست که در مخالفت با غلامی شکست خورده است و از این رو اینطور منفعلانه عمل کرد. منتقدان همچنین بیان می‌کنند عدم برنامه‌ریزی و مدیریت صحیح میان دو فراکسیونی که قرابت سیاسی با هم دارد نیز سبب شده تا فراکسیون امید شکست‌های پی در پی را تجربه کند. در همین رابطه، جعفرزاده ایمن آبادی درباره اختلاف فراکسیون مستقلین ولایی با فراکسیون امید (اعتدالگرایان و اصلاح طلبان مجلس) گفت: شخصا متوجه نشدم که چرا فراکسیون امید نظر خود را به‌صورت صریح درباره غلامی اعلام نکرد. متوجه نمی‌شوم که «آتش به اختیار» به چه معناست؟! این چه فراکسیون سیاسی است که حتی درباره وزیر پیشنهادی دولت هم اعلام‌نظر صریح نمی‌کند. وی در پاسخ به علت عدم همراهی فراکسیون مستقلین ولایی با فراکسیون امید با وجود قرابت فکری و سیاسی اعضای این دو فراکسیون گفت: واقعیت این است که راه مذاکره با فراکسیون امید بسته است. دفعات قبل که برای مذاکره پیش‌قدم شدیم، احساس کردیم امیدی‌ها عمدتاً تمایلی به مذاکره با ما ندارند. همچنین این نماینده بیان کرد:‌ فقدان «افسر» در فراکسیون امید به این معنا نیز است که به اصطلاح این فراکسیون هنوز نتوانسته لابی‌من‌های خود در صحن را بشناسد و درمجموع معتقدم این فراکسیون باید این «گپ» یا «شکاف» را برطرف کند. برخی نیز بر این عقیده هستند که نمایندگان مجلس به طور فراکسیونی عمل نمی‌کنند چراکه عقبه فراکسیون در سایر کشور‌ها احزاب هستند و از این رو، چون فراکسیون امید عقبه حزبی ندارد و تنها در فضای داغ انتخابات به جذب نامزد همت گماشته و برخی از پیروز‌های میدان انتخابات را اصلاح‌طلب نامیده است نمی‌توان در مجلس شاهد رفتار فراکسیونی از سوی این نمایندگان بود. البته هنر مدیریتی برای جذب و جمع کردن این افراد نیز در این حیطه حائز اهمیت است. در این رابطه، داریوش قنبری فعال اصلاح طلب در روزنامه آرمان نوشت: «یکی از مشکلات فراکسیون امید و سایر فراکسیون‌های مجلس در حال حاضر در این است که این فراکسیون‌ها با معنی مستقل فراکسیون در نظام‌های پارلمانی همسویی نداشته و در مجموع فاصله بسیار زیادی با معنای فراکسیون دارند. معمولا وقتی صحبت از فراکسیون در سایر نظام‌های سیاسی می‌شود، عقبه حزبی و سیاسی خاصی دارند و بعد از موفقیت در انتخابات و ورود به مجلس قانونگذاری، با توجه به تعداد کرسی‌هایی که در اختیار دارند فراکسیون حزبی را تشکیل می‌دهند.» این در شرایطی است که در موضوع رای نیاوردن حبیب الله بی‌طرف به عنوان اولین وزیر پیشنهادی نیرو دولت دوازدهم به مجلس با افشاگری‌هایی که از سوی اصلاح‌طلبان درباره جلسه محرمانه میدان آرژانتین انجام شد، اسامی مطرح شده نشان داد که اصلاح‌طلبان ریشه‌دار مجلس نیز به طور انفرادی در حال فعالیت هستند و فراکسیونی کار صورت نمی‌گیرد. به هر جهت، فراکسیون امید در جمع نیرو‌های خود در مجلس با مشکل شدیدی روبروست و اصلاح‌طلبان نه تنها نشان داده اند که لابی بلد نیستند بلکه نیرو‌های خود را نیز در حالت انفعال نگاه داشته اند. به نظر می‌رسد در این حیطه شاهد ریزش بیشتر نمایندگان فراکسیون امید باشیم.