پاسخ شهید‌مطهری به مدیران شیشلیکی/از کمدی لورل و هاردی تا تراژدی لیبرال‌ مغرور

سرویس سیاسی فردا: موضوع برگزاری کنسرت و واکنش رئیس جمهور، حواشی کلیپ ما ایستاده ایم مهم ترین موضوعاتی است که کارشناسان و فعالان عرصه رسانه و سیاست به آن واکنش نشان دادند بخشی از این نظرات در ادامه می آید:

از کمدی لورل و هاردی تا تراژدی لیبرال های مغرور

محمد ایمانی ، عضو شورای سردبیری روزنامه کیهان در کانال تلگرامی خود نوشت: لابد آن فیلم کمدی لورل و هاردی را دیده اید که آقای برقکار لوچ، همه چیز را جا به جا تعمیر کرده بود. در یخچال را باز می کردند، شروع به خواندن می کرد! آن طرف تر رادیو یخ بسته بود... شیر و شعله های اجاق گاز هم جا به جا وصل شده بود و روشن نمی شد... تا اینکه بالاخره روشن شد و انفجار ناشی از آن خانه را به هوا فرستاد!

حالا حکایت سخنان و اظهارات جا به جا در همایش های پر خرج ولی بی خاصیت است. همایش گازی می گذارند و مقام دولتی درباره فضای مجازی حرف می زند. همایش روز پزشک می شود، سخنران دولتی با هیجان تمام درباره تعطیلی (یک درصد) کنسرت ها سخن می گوید. همایش روستا برگزار می کنند و در کمال شگفتی از صدها خاصیت نداشته برجام و ماجرای PMD سخن به میان می آید... اما دریغ از یک همایش که به مشکلات واقعی کلان اقتصادی و مشکلات تولید کنندگان و فعالان اقتصادی و رنج های معیشت مردم بپردازد و صرف نظر از اقدام و عمل مقتضی، لا اقل دولتمردان ارشد در موضوع حرف بزنند و به اصطلاح اهالی موسیقی و کنسرت، «خارج نزنند»!

البته ماجرای لورل و هاردی «کمدی خیالی» بود و ماجرای «لیبرال های ناتوان و مغرور» (تعبیر فرشاد مومنی اقتصاددان اصلاح طلب درباره برخی دولتی ها) یک «تراژدی واقعی» است.

پاسخ شهید مطهری به مدیران شیشلیکی

حمید رسایی ، نماینده سابق مجلس در کانال تلگرامی خود نوشت: پاسخ شهید علامه مرتضی مطهری به مدیر دولتی که می گوید: «من اهل شیشلیگ و کباب هستم و شفاف هم می گویم که با نان و پنیر نمی توانم کار کنم, از ماشین خوب سوار شدن هم ترسی ندارم.»

کتاب انسان کامل صفحات 71 الی 73

«داستان معروفی است که مکرر شنیده اید: در بصره عثمان بن حنیف در یک مجلس میهمانی شرکت کرده است. در آن مجلس میهمانی چه خبر بوده است؟ العیاذ باللَّه مشروب بوده؟ نه. قمار بوده؟ نه. فسق و فجوری بوده؟ نه. پس چه بوده؟

گناه عثمان بن حنیف این بوده که در یک مجلس صددرصد اشرافی شرکت کرده، یعنی از فقرا کسی در آن مجلس نبوده است. به علی علیه السلام خبر می رسد که نماینده و حاکم شما در مجلسی شرکت کرده است که در آن مجلس، اغنیا و پولدارها و اشراف وجود داشته اند ولی از فقرا کسی در آنجا نبوده است.

علی علیه السلام می فرماید: وَ ما ظَنَنْتُ ا نَّک تُجیبُ الی طَعامِ قَوْمٍ عائِلُهُمْ مَجْفُوٌّ وَ غَنِیهُمْ مَدْعُوٌّ عثمان بن حنیف! من باور نمی کردم که تو دعوت بر سفره‌ای را بپذیری که اغنیا را در آنجا دعوت کرده باشند؛ ولی فقرا را دعوت نکرده باشند و آنها پشت در مانده باشند.

بعد علی علیه السلام شروع به گفتن دردهای خودش میکند تا میرسد به آنجا که راجع به خودش میگوید: وَ لَوْ شِئْتُ لَاهْتَدَیتُ الطَّریقَ الی مُصَفّی هذَا الْعَسَلِ وَ لُبابِ هذَا الْقَمْحِ وَ نَسائِجِ هذَا الْقَزِّ.

علی علیه السلام خلیفه است. می گوید اگر من بخواهم، امکانات برایم فراهم است؛ بهترین خوردنیها و نوشیدنیها و بهترین پوشیدنی ها و هرچه که بخواهم برای من فراهم است.

وَ لکنْ هَیهاتَ انْ یغْلِبَنی هَوای وَ یقودَنی جَشَعی الی تَخَیرِ الْاطْعِمَةِ هیهات که من چنین کنم، محال است که من مهار خود را به دست حرص و هوای نفسم بدهم.

چرا؟ مگر خدا این نعمتها را حرام کرده است؟ علی علیه السلام توضیح می دهد تا کسی خیال نکند لباس خوب پوشیدن حرام است، عسل مصفّا خوردن حرام است. نه، مسئله دیگری است. اینها حرام نیست، حلال است. می فرماید: وَ لَعَلَّ بِالْحِجازِ اوِ الْیمامَةِ مَنْ لاطَمَعَ لَهُ فِی الْقُرْصِ وَ لا عَهْدَ لَهُ بِالشِّبَعِ اگر من اینجا شکم خود را سیر کنم، شاید در عراق و کوفه و یمامه و سواحل خلیج فارس و در حجاز کسانی باشند که امید به این یک قرص نان را هم نداشته باشند. اوْ ابیتَ مِبْطاناً وَ حَوْلی بُطونٌ غَرْثی وَ اکبادٌ حَرّی آیا من شکم سیر بخوابم و در اطرافم شکمهایی گرسنه و جگرهایی تشنه باشد؟ آیا من آن گونه باشم که شاعر میگوید: وَ حَسْبُک داءً انْ تَبیتَ بِبِطْنَةٍ وَ حَوْلَک اکبادٌ تَحِنُّ الَی الْقِدِّ

یعنی این درد (داء) تو را بس که شکم سیر بخوابی و در اطرافت شکمهایی گرسنه وجود داشته باشد.

به این می گویند درد خلق خدا. این را می گویند معیار انسانیت و به تعبیر صحیح تر مادرِ دوم ارزش ها.

سپس میفرماید: أَ اقْنَعُ مِنْ نَفْسی بِانْ یقالَ امیرُالْمُؤْمِنینَ وَ لا اشارِکهُمْ فی مَکارِهِ الدَّهْرِ؟ آیا من به لقب و اسم قناعت کنم؟ آیا به لقبی که به من می دهند و «یا امیرَالمؤمنین» می گویند و مرا امیر مؤمنان و خلیفه می خوانند و به اینکه مرا به عنوان رئیس یک مملکت اسلامی که بیشترین معموره عالم را گرفته است خطاب می کنند، قناعت کنم و بر خود نام امیرالمؤمنین بگذارم و با مؤمنان در سختی های روزگار شرکت نداشته باشم؟

ببینید همه سخن از همدردی و درد دیگران را احساس کردن است.»

پ ن: از آنجا که فرزند ارشد شهید مطهری (علی مطهری) به عنوان نایب رئیس مجلس دهم، در حال حاضر فرصت ندارد این سخنان پدر بزرگوارشان را یادآوری کند و بیشتر اوقاتشان به این اختصاص یافته تا ثابت کند که امام رضا علیه السلام حریم ندارد و اگر با آمریکا رابطه داشته باشیم، مشکلاتمان حل می شود، این فراز از کتاب استاد شهید را یادآور شدم.

نامهندسی کار تشکیلاتی!

وحید یامین پور، فعال فرهنگی در کانال تلگرامی خود نوشت: یک نماهنگ ضد امریکایی ساخته شده؛ احساسات مخاطب را درگیر می کند و روح حماسی دوست داشتنی دارد؛ از آن مهمتر اولین کار هنری در خصوص جنایت تاریخی امریکایی ها در سرنگونی هواپیمای ایرباس ایرانی به حساب می آید. صد البته مثل همه کارهای دیگر می توان به ضعفهایی در شعر، موسیقی یا فیلمنامه هم اشاره کرد. ولی ریتم و رنگ آمیزی و بهره برداری خوب از تکنیک روز سینما، آن را از همه کارهای دیگر متمایز کرده است.

در این میان روزنامه ای متعلق به یکی از مهمترین نهادهای انقلابی در همان روز اکران و پیش از آنکه اجازه دهد مخاطبان با روح و شعور حماسی نماهنگ و رنج مظلومیت روایت شده در آن ارتباط برقرار کنند، حاشیه هزینه تولید نماهنگ را - آنهم بر اساس شنیده ها - بر متن آن غلبه می دهد و توپخانه ناجوانمردانه ضد انقلاب، دوستداران امریکا، دشمنان جبهه فرهنگی انقلاب، حسودان و... را راه می اندازد! اتفاقاً در دورانی که نهادهای دولتی و انقلابی برای تروکاژ فیلم های سینمایی میلیاردها تومان در خارج از مرزها خرج می کنند، کار سی جی این نماهنگ در داخل تولید شده و هزینه متعارفی داشته است.

اگر کار فشرده جلوه های ویژه در متن یک کار سینمایی بی خاصیت 120 دقیقه ای توزیع می شد آن وقت صدای هیچ کس در نمی آمد. ولی حالا چرتکه ها به کار افتاده اند تا هزینه شنیده شده را تقسیم بر 7 کنند!

اثرگذاری یک نماهنگ خوش ساخت که بتدریج تبدیل به زمزمه رایج می شود و در یاد مخاطبان ماندگار می شود را با چندین و چند فیلم بلند کم اثر که می آیند و می روند و همه فراموششان می کنند نمی توان قیاس کرد. امروزه برای تیزرهای تبلیغاتی چند ثانیه ای هزینه هایی معادل فیلم های سینمایی انجام می شود. واحد تحلیل، دقیقه و ثانیه نیست. نماهنگ، مدیوم بسیار اثرگذار و البته گرانی است.

اما درباره آن روزنامه محترم؛

روزنامه هایی هستند که سالهاست با پول بیت المال تهیه و غالبا برای نهادهای خودمانی به رایگان توزیع می شوند. چند نفر آنها را از دکه ها می خرند؟! اگر هزینه تولید و چاپ آنها را نسبت به اثرشان بسنجیم، نتیجه ای بدتر از محاسبه هزینه این نماهنگ به دست نخواهد آمد؟

و پرسش دیگر: اگر این نماهنگ را یک مجموعه هنری رسانه ای متعلق به این نهاد انقلابی تولید می کرد بازهم این روزنامه چنین نقدی را منتشر می کرد؟! هرگز.

معتقد به قبیله گرایی نیستم؛ ولی در شرایط «جنگ احزاب»، با چه توجیه و دلیلی باید اندک بضاعت جبهه انقلاب را مفتضح کرد و به چشم های از حدقه درآمده دشمن، پاس گل داد؟ ما مبتلا به نامهندسی کار تشکیلاتی هستیم. عمده اشتباه هم بر گردن رسانه های ناشی نظیر روزنامه فوق الذکر است.

تضاد دیدگاه های روحانی با وزرا

احسان تقدسی، روزنامه نگار اصولگرا در کانال تلگرامی خود نوشت: برخلاف برخي كه واكنش وزير ارشاد به درخواست آيت الله علم الهدي را از روي هوشمندي و اقدامي عامدانه براي رويارويي جناح اصولگرا با مردم يا حداقل مردم با آقاي علم الهدي مي دانند، بنده چنين نظري ندارم.

از قضا علي جنتي- با همه انتقاداتي كه به رفتارهاي وي وارد است- در برابر علما رفتارهاي متواضعانه و بسيار محترمانه اي داشته است.

در ماجراي يكي از سفرهاي وي به قم هم ايشان دست مرجع تقليد بزرگواري را بوسيد كه از قضا اين مرجع بزرگوار از منتقدان دولت هم هست. برخي به علي جنتي در اين باره اعتراض كردند كه داستانش مفصل است و لازم شد روزي بيان خواهم كرد.

دفاع آقاي دكتر روحاني از كنسرت ها هم از نگاه بنده كاملا انتخاباتي و سطحي است. بالاخره بخشي از طيف راي دهندگان به آقاي روحاني به اين بحث ها حساسند. در فقدان موضوعيت پرونده هايي مانند برجام، اشتغال، رفع تورم و... پرونده هاي مجازي و بي ارزش اما پرهياهويي مانند كنسرت ها مي تواند دولت را به حاشيه امن برده و منتقدان دولت را وارد بازي مسخره و بي نتيجه اي كند.

كنسرت و امثالهم موضوعي انحرافي است. در همه شهرهاي كشور كنسرت باشد يا نباشد، موضوع منتقدان مطالباتي مانند نتيجه برجام. بيكاري، معيشت مردم و... است.

اين نكات را عرض كردم كه از تفاوت ديدگاه علي جنتي با برخي اعضاي دولت مانند آقاي رئيس جمهور در برخورد با علما بگويم. دولت آقاي دكتر روحاني به مانند دولت اول آقاي هاشمي از تضاد ديدگاه وزرا و رئيس جمهور در موضوعات مختلف رنج مي برد. اين موضوعات طيف گسترده اي هستند كه از نحوه برخورد با حقوق هاي نجومي گرفته تا نحوه برخورد با مساله كنسرت و ... را شامل مي شود.