از المپیک تا صنعت نفت؛ پرچم «ما نمی‌توانیم!» دولت امید بالا است
موضوعی که به نظر می رسد دولت مردان به آن بی اعتنایی می کنند، پیشرفت های علمی است که این روزها با وجود کم توجهی دولت یازدهمی ها اتفاق می افتد.
سرویس سیاسی فردا: اینکه دولت یازدهمی ها از ابتدای حضورشان در پاستور مدام و به عناوین مختلف سعی کردند تمام ضعف ها و کم و کاستی هایشان را در اداره امور کشور به پای ناتوانی سیستم بگذارند موضوعی نبوده که بر کسی پوشیده باشد.
این روزها که کاروان المپیک ایران یک به یک به کشور باز می گردند گفته های آقای وزیر زخم های ناکامی ورزشکاران را عمیق تر می کند، گودرزی با اشاره به اینکه ایران در ۱۵ دوره از بازی های المپیک (۷ دوره قبل و ۸ دوره بعد از انقلاب اسلامی) شرکت کرده، گفت: جمع کل مدال های ایران در المپیک ۶۰ مدال است که اگر میانگین این عدد را در نظر بگیرید، ۴ مدال برای هر دوره می شود و این واقعیتی است که باید آن را بپذیریم همواره این را گفته بودم و پیش از المپیک ریو هم تاکید کردم، در شرایط خوش بینانه ممکن است تعداد مدال های ورزشکاران ایران بیش از ۴ مدال شود و در حالت بدبینانه کمتر از چهار مدال بگیریم، به هر حال جایگاه ورزش ایران در دنیا همین است.
به نظر می رسد این مقایسه قبل و بعد از انقلاب آقای وزیر چندان منطقی نباشد چه اینکه از نظر تعداد رشته ها و افراد و تنوع ورزش ها و از همه مهم تر امکاناتی که در این سال ها در اختیار ورزش و ورزشکاران قرار گرفته اصلا قابل مقایسه با قبل از انقلاب نیست؛ پس بهتر است آقای وزیر کاستی هایشان را به پای حد ورزش ایران نگذارند و پاسخگوی عملکردشان باشند.
البته این مدل فریادهای «ما نمی توانیم» منحصر به این گفته ها نبوده و در دولت یازدهم سابقه دار است:
در همان سال اول استقرار دولت، وزیر امور خارجه ایران در آذرماه 92 و در دانشگاه تهران در پاسخ به سوال یکی از دانشجویان گفت: «آیا فکر کردید آمریکا که می تواند با یک بمب تمام سیستم دفاعی ما را از کار بیندازد از سیستم دفاعی ما می ترسد؟ آیا واقعا به خاطر قدرت نظامی، آمریکا جلو نمی آید؟»
یک سال بعد یعنی آبان 93، اکبر ترکان، مشاور رئیس جمهور و رئیس مناطق آزاد در نشست تخصصی صنعت خودرو اعلام کرد: «بگذارید با خود روراست باشیم ما به جز پخت آبگوشت بزباش و قورمه سبزی در هیچ تکنولوژی صنعتی نسبت به جهان برتری نداریم.»
حسن روحانی نیز در مراسم پنجاهمین سال تأسیس شرکت ملی گاز به نوع دیگری از ناتوانی اشاره کرد و گفت: «نمی‌توانیم در برابر قدرت‌های بزرگ با شعارهایی که گاهی توخالی است، بایستیم، تأکید کرد: عزت ما در سایه اراده و اراده ما به واسطه سیاست درست و خردورزی حاصل می‌شود؛ نه با شعار. اگر ملتی مدام مشغول شعاردهی باشد، نمی‌تواند، عزتمند باشد اما اگر در مسیرخردورزی حرکت کند، کشور در مسیر عزت، سربلندی و استقلال، قرار خواهد گرفت.»
البته آقای رئیس جمهور توضیح ندادند که دقیقا با چه چیزی باید همراه شد!
نتیجه نبود اعتماد به نفس و خودباوری در میان مدیران دولت حسن روحانی منفی شدن بسیاری از شاخص های توسعه در کشور است.
از المپیک به عنوان عیار ورزش و مدیریت ورزشی کشور در چهارسال گذشته گرفته تا کاهش رشد علمی کشور و تاکید بر ضعف و ناتوانی تکنولوژی داخلی در صنعت نفت همه و همه نمادهایی است از عدم خودباوری در میان مدیران دولت امید.
شاید بهتر بود آقایان وزرا و شخص آقای رئیس جمهور به جای فروکاهش توان ملی و قدرت علمی کشور بر ناتوانی خود در اداره کشور اعتراف کنند و پنجه به سرمایه های انسانی و ملی نکشند.
حال سوالی که باید دولتی ها بدان پاسخ دهند این است که آیا این دستاوردهای علمی دوران همین آقایان در درون همین آب و خاک و توسط دانشمندان و محققان ایرانی اتفاق نیوفتاده است؟ به نظر می رسد این تسلیم شدن دوستان در دولت یازدهم و نگاه به غرب در این 3 سال و اندی جز عقب گرد و در مواردی توقف هیچ دستاورد دیگری برای ملت ایران نداشت.
دیدگاه تان را بنویسید