جشن آب پاشی هم کالایی وارداتی از چین و شرق آسیا...+ فیلم و عکس

حضور تعدادی از شهروندان تهرانی در پارک «آب و آتش» و برپایی جشن آب پاشی!، حاشیه‌های فراوانی به دنبال داشت. برخی سایت‌های تندرو منتسب به دولت، در تلاشی ناموفق در پی این بودند تا این اقدام نامناسب برخی از جوانان را به پای مسئولان شهرداری بنویسند؛ ولی پس از چند روز مشخص شد این مراسم ابعاد وسیع تری دارد. هر چند سیاست تساهل و تسامح دولت در این قضیه بی‌تاثیر نبوده است. در این گزارش سعی کرده‌ایم از بعدی دیگر به این مراسم بپردازیم.

به گزارش فردا؛ پدیده واردات بی‌رویه محصولات چینی در کشورمان سالهاست که جریان دارد و نهادهای دولتی بار‌ها به تکذیب آن پرداخته‌اند و در آمارهای خود تلاش کرده‌اند بر این پدیده سرپوش بگذارند. این آمار به گونه‌ای بوده است که حتی در لیست جدیدی که اخیرا منتشر شد سنگ پا، دسته چاقو، جارو و... نیز از جمله اقلامی بودند که به کشور وارد می‌شد.

علاوه براین بسیاری از تجار و گردشگران ایرانی در این سال‌ها به سمت کشورهای جنوب شرقی آسیا برای واردات و تفریح سفر می‌کنند. این در حالی است که این میزان مسافرت‌ها در مقایسه با دهه گذشته سیر صعودی بالایی داشته است و در تبلیغات تورهای تبلیغاتی کاملا مشهود هستند.

نکته فراموش شده در میزان افزایش کالاهای وارداتی و سفرهای تفریحی به کشورهای شرق آسیا، اینجاست که پس از حضور کالاهای کشور رقیب در بازارهای داخلی نوبت به حضور فرهنگ کشور رقیب در جامعه می‌شود.؛‌‌ همان گونه که غربی‌ها در ابتدا با کالاهای پُر زرق و برق به کشوهای دیگر وارد شدند و پس از مدتی به تبلیغ آیین خود پرداختند. جشن و مراسم آب پاشی نیز در شمار این کالاهای فرنگی است.

جشن آب پاشی به مناسبت آغاز سال نو در کشورهای شرق آسیا چون برمه، کامبوج، لائوس، تایلند و منطقه یونان چین در روزهای ۱۳ تا ۱۵ آوریل برگزار می‌شود.

در این مراسم مردم در خیابان‌ها به یکدیگر آب می‌پاشند که مراسمی برای پاک شدن و ورود به سال جدید محسوب می‌شود. در گذشته مردمان این مناطق قطرات آب را با احترام بر روی دیگر می‌ریختند اما با همزمان شدن سال نو با گرم‌ترین ماه سال، مردم این مناطق در خیابان‌ها جمع شده و علاوه بر شهروندان به توریست‌های خارجی نیز آب می‌پاشند. این گونه آب پاشیدن به یکدیگر در فرهنگ این مردمان نشان دعای خیر و آرزوی خوب برای شروع سال جدید است.

این مراسم در کشورهای مختلف جنوب شرق آسیا، نام‌های گوناگونی دارد. در این مراسم‌ها مردم علاوه بر آب پاشی به جشن و پای کوبی و خواندن آوازهای دسته جمعی می‌پردازند، همچنین مراسم مذهبی نیز در کنار این مراسم در عبادتگاههای بودایی و.... برگزار می‌شود.

چنین جشن‌هایی با توجه به فضای آشفته آن حادثه ساز نیز بوده است. برای مثال در آوریل ۲۰۱۰، در حین جشن آب پاشی سلسله انفجارهایی رخ می‌دهد که موجب کشته شدن ۷ نفر و زخمی شدن ۱۷۰ نفر می‌گردد. در همین سال در کامبوج نیز ۳۴۹ نفر کشته شدند و صد‌ها زحمی روانه بیمارستان‌ها شدند.

به نظر می‌رسد این مراسم هیچ سنخیتی با فرهنگ اسلامی ما نداشته باشد. ولی شباهت عجیبی با اصل خود دارد. در این میان بهتر است به جای فراکنی و مقصر جلوه دادن دیگران به ابعاد این ماجرا پرداخته شود که با نفوذ روزافزون شبکه‌های اجتماعی و همچنین حشر و نشر با شرق آسیا به صورت شبیخون فرهنگی جلوه‌ی پیدا کرده است.