شوی اصلاحطلبانه نارضایتی از کابینه!
اصلاحطلبان که تخیل میکنند آنان رئیس دولت چهاردهم را در انتخابات به پیروزی رساندهاند، نمایش تازهای به راه انداختهاند و خود را ناراضی از فهرست کابینه نشان میدهند. این یک شوی بدون بلیت است که برای پیداکردن تماشاگر، هزینه هم میکنند. فهرست اعلامی یک اکازیون برای دولت است. «جوان» در گزارشی دلایل آن را بازگو میکند
اصلاحطلبان که با خیالاندیشی درباره به پیروزیرساندن رئیس دولت چهاردهم آغاز کردند، اکنون نمایش تازهای به راه انداختهاند و چنین مینمایانند که از فهرست کابینه ناراضیاند! با این شوی بدون بلیت حتی برای پیداکردن تماشاگر، هزینه هم میکنند. فهرست اعلامی به دلایلی یک اکازیون برای دولت و اصلاحطلبان است. برای تبیین آن باید بازگردیم به زمانی که خود اصلاحطلبان هر روز در رسانههای خود و از زبان نظریهپردازان خود، به نداشتن پایگاه اجتماعی و بهفراموشیرفتن از یاد مردم اعتراف میکردند. با این حال، انتخابات غیرمنتظره آنان را به این صرافت انداخت که میتوانند از این فرصت استفاده کنند. گستره و شاکله آرای انتخابات، هیچ نشانی از تأثیر اصلاحطلبان در این انتخابات نداشت. نه مشارکت را بالا بردند و نه ترکیب آرای روستاها و برخی شهرهایی که قبلاً پایگاه اصلاحطلبان بهشمار میرفت، نشانی از این ادعا داشت. از طرفی دکتر مسعود پزشکیان هم یک «اصلاحطلب پیشرو» به حساب نمیآمد. خود او در مناظرهها میگفت که انتخاب او در دولت اصلاحات به نام وزیر بهداشت، بهخاطر عملکرد موفق او در ساخت خانههای بهداشت در آذربایجان شرقی بدون بودجه دولتی بود. اصولاً رفتار و منش او ربطی به آن اصلاحطلبی مشهور نداشت، چنان که همینحالا نیز دلخوری اصلاحطلبان از او بر سر همین منش و مواضع متفاوت غیراصلاحطلبانه اوست. بسیاری از کسانی که به رئیس دولت چهاردهم رأی دادند، به سلبیبودن رأی خود اعتراف کردند. یعنی، چون میخواستند رقیب رأی نیاورد، به پزشکیان رأی دادند. البته این وضعیت برای رقیب هم مشابه بود و بسیاری از کسانی که نمیخواستند اصلاحطلبان بر سر کار بیایند، به رقیب پزشکیان رأی دادند. با اینحال، رأی کلی مردم که نتیجه را رقم زد، فارغ و جدا از این دعواها شکل گرفت.
با این توصیف شورای راهبری تشکیل شد. پزشکیان از همان ابتدا میگفت که این شورا فقط قرار است به او مشورت بدهد و «هیچ دیکتهای» را از کسی نمیپذیرد. هرچند اکنون اکثر اعضای شورا، تصور انتصاب و تصویب از ماهیت خود دارند، دقیقاً چیزی که سه دهه است چنین حالی را برای شورای نگهبان توصیف کرده و آن را ضددموکراسی میدانند. اما حالا کراراً به پزشکیان کنایه میزنند که ما کجا بودیم در این بحر تفکر تو کجا!
شورای راهبری فهرست خود را به پزشکیان داد ولی هیچ گزارشی نداده است که از این فهرست اعلامی به مجلس چند نفر دقیقاً انتخاب آن شورا بود و چند نفر نه؛ و آنها که نه، دقیقاً به چه علت. شاید این مخفیکاری را تا آخر ادامه بدهند که از آن تاریکی، مثل تاریکی عمق آبگیر بتوانند هربار صیدی درآورند یا فیل داستان خود را در تاریکی بگذارند تا به هر کسی که جایی از او را لمس میکند، چیز دیگری نشان دهند!
با اینحال، پزشکیان در روزهای منتهی به اعلام فهرست کابینه تأکید کرد که میخواهد از هر دولتی وزیری در کابینه داشته باشد. اصلاحطلبان به او حمله کردند که این کابینه را نمیتوان «کابینه وفاق» نامید، چون وفاق با یک «شرکت سهامی» از آدمها، ملی نمیشود. این حرف بیخودی بود زیرا مردم با هم دعوا ندارند و از هم جدا نیستند. اینکه رأی مردم با نسبت نزدیک به هم میان دو نامزد تقسیم شد، بیشتر از آنکه نشانه جدایی مردم از هم باشد، نشانه یک سلیقه است. آن جدایی و تخاصم که نیاز به وفاق دارد، اتفاقاً در جناحهای سیاسی و افراد است و اگر آنان وفاق کنند، بسیاری از مشکلات حل میشود و پزشکیان درست تشخیص داده که همیشه از تفرقه و دشمنی آدمهای سیاسی با یکدیگر سخن میگوید. با اینحال، اصلاحطلبان سعی میکنند با این لغتبازیها نشان دهند که از وضعیت ناراضیاند تا همچنان خود را طلبکار نظام و مترصد گرفتن امتیازات بیشتر کنند.
برای اصلاحطلبان که با رأی سلبی به پزشکیان و برای رأینیاوردن رقیب او به میدان بازگشتند، کابینه معرفیشده یک اکازیون است. حضور برخی افراد از یک جناح دیگر در کابینه، نمیتواند بهانه نارضایتی باشد. اولاً به خواست خود رئیسجمهور و پس از اعلام علنی آن بوده، ثانیاً اگر کسانی با استعلامهای قانونی در فهرست قرار نگرفتند، این هم عمل به شعار رئیسجمهور در پایبندی و اجرای قانون بوده است و ثالثاً حضور چند فرد فرضاً غیراصلاحطلب در دولت نمیتواند ترکیب و هدفگذاری آن را بههم بزند، زیرا قرار نیست آنها ساز خودشان را در دولت کوک کنند بلکه تحت ریاست و حکومت شخص رئیسجمهور و اکثریت کابینه خواهند بود. پس این نمایش مذموم نارضایتی از کابینه که اصلاحطلبان به راه انداختهاند، صرفاً محملی برای طلبکاری بیشتر، بستن دست و دهان منتقدان و مجلس برای بررسی دقیق و نهایتاً «همیشه طلبکارنشاندادن خود» است. شاید به همیندلیل تاکنون نگذاشتهاند رئیسجمهور یک نشست خبری آزاد با حضور خبرنگاران برپا کند زیرا بیم دارند که او چیزهایی را بگوید که این نمایش آنان را بههم بریزد!
منبع: روزنامه جوان
دیدگاه تان را بنویسید