تاکتیک همیشگی اصلاح‌طلبان؛ فرار رو به جلو

گروه سیاست سایت فردا: اصلاح طلبان رفتار های سیاسی تکراری و قابل تصوری در زمان‌های کناره‌گیری از قدرت دارند، عمدتا در این دوره‌ها اصلاح طلبان با فراموش کردن تمام عملکرد خود نسبت به سمت و وظایفی که داشته اند، تنها مشغول ایراد گرفتن و نقد های بدون راه حل از دولت بعدی هستند. نمونه مشخص این رفتار را از زمان روی کار آمدن دولت سیزدهم به وضوح می بینیم که اصلاح طلبان در مواجهه با چالش های عظیم اقتصادی و سیاسی تنها به نقش و سهم دولت رئیسی بسنده کرده و تمام نقد ها را متوجه دوسال اخیر می دانند، در حالی که هشت سال پیش از وضعیت امروز تمامی ارکان دولت در دست آن ها بوده و مسلما چالش های اقتصادی نیز در یک سال شکل نمی گیرند که تمامی آن ها به گردن دولت رئیسی باشد. با این وجود اصلاح طلبان با نادیده گرفتن عملکرد خود به نقد های تند و تیز ادامه می دهند اما مشکل اینگونه نقد ها در عدم ارائه راه حل است. زمانی که صحبت از راه حل پیش می آید تنها پیشنهاد آن ها کنار گذاشتن نظارت استصوابی و هموار کردن مسیر حضور دوباره شان در قدرت است، که این رفتار نشان می دهد آن ها از این نقد ها به دنبال حل مشکلات دولت و بهبود وضعیت فعلی نیستند، بلکه با تخریب وجهه طرف مقابل در حال ایجاد فضایی برای مثبت جلوه دادن عملکرد خود در گذشته و برنامه ریزی برای آینده اند.

این وضعیت در حالی به وجود آمده که نهاد دولت در جمهوری اسلامی با ساختاری انتخابی در دست سه جریان اصولگرا، اصلاح طلب و میانه رو بوده است و هر سه باید ضمن پذیرش عملکرد خود، با رفتاری حرفه ای در مقابل رقبای سیاسی شان رفتار کنند. اما اکنون شاهد اظهار نظرات مختلفی از سوی اصلاح طلبان و اعضا دولت روحانی هستیم که خود را از دایره حاکمیت جدا می بینند و یا حداقل تلاش دارند در ذهن عموم اینطور بنظر برسد که آن ها هیچ ارتباطی با حاکمیت ندارند. مشخصا معصومه ابتکار گفته است: «دیگر کسی مرا نماینده حاکمیت نمی داند، واقعیت این است که الان حاکمیت یک‌دست شده است.» این مسئله به کنار کشیدن از وضعیت فعلی خلاصه نمی شود، بلکه حذف رقیب از ساختار سیاسی نیز بعضا از سوی اصلاح طلبان شنیده می شود؛ عباس عبدی  در یکی از یادداشت های خود نوشته است:«اصولگرایان وبال ساختار سیاسی کشور هستند.» و یا در مبحث افزایش نقدینگی که اعضا دولت روحانی و اصلاح طلبان نقد های بسیار تندی به دولت رئیسی دارند، از خاطرشان رفته است که نوبخت و همتی چه رکورد هایی در افزایش نقدینگی جا به جا کردند که نتیجه آن را امروز در افزایش تورم می بینیم.