برای ایران، نه دشمنان

گروه سیاست سایت فردا: سید محمود رضوی در یادداشتی در روزنامه فرهیختگان به تحلیل اغتشاش‌های اخیر و اهداف دشمنان از اِعمال فشار بر ملی‌پوشان تیم ملی فوتبال ایران در آستانه جام جهانی پرداخت که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.

***

از ابتدای شروع اعتراضات، جماعتی کار ویژه خود را فشار بر چهره‌ها برای اعلام موضع و همراهی و پشتیبانی از اعتراض‌ها گذاشته بودند، اعتراض‌هایی که اکنون و پس از گذشت حدود ۲ ماه عمدتا بر پایه تصویر و بر اساس ظرفیت فضای مجازی ایجاد و استمرار یافته و در سطح میدان و بر اساس جمعیت محدود است. برخی چهره‌ها هم ر‌وزهای اول با توجه به فضای رسانه‌ای ایجاد شده و ابهام موجود بر سر نحوه فوت مرحومه خانم مهسا امینی در همان روزها اظهار نظرهایی را بیان کردند.

با خشن شدن اعتراض‌ها و تبدیل آن از اعتراض به اغتشاش و حضور برخی عناصر داعشی‌مسلک داخلی در میان معترضان و پس از آن اقدامات تروریستی داعش در حرم شاهچراغ، فشارها نه‌تنها بیشتر که لحن‌ها هم خشن و هتاکانه شد، اما درمقابل غبار فتنه برای آنهایی که خود را به خواب نزده‌اند کنار رفت و تعداد چهره‌هایی که با فشار مجبور به اظهار‌نظر می‌شدند کم‌شد.

این اقدام امتحان‌شده‌ی دو ماه اخیر که معمولا با هدایت اکانت‌های آلبانیایی آغاز و برخی جوانان هیجان‌زده و پرشور را همراه -ربات‌ها هم از اکانت افراد حمایت می‌کنند- کرد. فضا در این دوماه به سمتی رفت که بارها برخی از چهره‌‌ها (فرهنگی، هنری، رسانه‌ا‌ی و ورزشی) علی‌رغم میل باطنی مجبور به عکس‌العمل‌هایی شدند که قلبا راضی به آن نبودند‌.

در روزهای اخیر این فشار روی ورزشکاران و ملی‌پوشان کشورمان متمرکز شده، که تلاش می‌کنند آن عزیزان با غیرت و پرافتخار را در ابتدا تحقیر و با فشار روانی مجبور به عکس‌العمل در میادین ورزشی و مسابقات کند، که اوج آن فشار بر بازیکنان تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامی ایران است.

پنج روز دیگر اولین بازی غیور‌مردان ایران در مقابل تیم ملی انگلیس است و شاهدیم که این فشارها از حد اکانت‌های فیک و چند نفر معترض به سمتی رفته که شهریار فوتبال کشور و سرمربی پر‌طرفدارترین تیم کشور بر اساس همین فضای رسانه‌ای و فشارهای بیرونی، بازیکنان تیم ملی را تحت فشار قرار می‌دهند!! اقدام عجیبی که از هر کسی انتظار داشته باشیم از کسانی که خود سابقا غیورانه در تیم ملی افتخار آفریدند، انتظار نداریم.

مخاطب سخنم اینجا با دو قشر است؛ اول با چهره‌ها و ملی‌پوشان و بعد با مردمی که در مقابل توهین و فشار به ملی‌پوشان سکوت کرده‌اند.

اول؛ اتفاقی که به اسم اعتراض و اعتصاب این‌چنین جلو می‌رود، همراهی مردم را از روز اول نداشته و ندارد. این جمعیت معترضی که کف خیابان می‌آیند و یا در فضای مجازی اظهار نظر می‌کنند را بشمارید، فقط با تعداد فالوورهای خود مقایسه کنید، حتی عدد قابل توجهی از فالوورهای خودتان هم به حساب نمی‌آیند، تازه اگر همه آنها واقعی باشند. درست است که خیلی از مردم به وضعیت معیشت و اقتصاد و تبعیض معترضند، من و شما هم معترضیم، اما سر غرور، اقتدار و افتخار ملی همه با هم هم‌قسمیم، پس برای شادی و دلخوشی این هشتاد‌واندی میلیون ایرانی طرفدار وطن غرورآفرینی کنید.

دوم؛ مردمی که اعتراض دارید، از وضعیت اقتصاد و فرهنگ و هزار مشکل دیگر ناراضی هستید، اما وطن را دوست دارید، با هر بار بالا رفتن پرچم ایران مو به تن شما سیخ می‌شود، ضربان قلب‌تان بالا می‌رود و از شادی بالا می‌پرید و فریاد می‌زنید، سکوت این روزها و عدم حمایت شما در فضای مجازی این فضا را به وجود می‌‌آورد که همه مثل آن معترضان فحاش و پر سر و صدا فکر می‌کنند، مارپیچ سکوت را بشکنید، از ملی‌پوشان کشور و وطن حمایت کنیم، آنها را تشویق کنیم و نگذاریم جماعتی فحاش این عزیزان ملت ایران را تحت فشار روحی و روانی قرار دهند. همه ما به افتخار آفرینی و شادی پس از افتخارات ملی‌پوشان احتیاج داریم.

*به امید موفقیت ملی‌پوشان وطنم، ایران.*