داریم سرمایه صادر می‌کنیم!

به گزارش گروه سیاسی فردا: متن این یادداشت به شرح زیر است:

مخالفت مجلس با لایحه حذف ارز ترجیحی عاقلانه بود چون با حذف این ارز یک آشفتگی روانی را در جامعه ایجاد می کرد. این نوع ارز فقط به  5 قلم کالا مثل گندم و دارو داده می شود بنابراین راهش حذف کردن نبود بلکه باید نظارت بیشتری صورت گیرد.

سال گذشته گرچه 8 میلیارد دلار در بودجه برای تخصیص ارز ترجیحی درنظر گرفتند اما دولت گذشته فقط 2.6 میلیارد دلار ارز 4200 تومانی داد و مابقی ارز نیمایی پرداخت شد. انتقاد به دولت گذشته این بود که نظارت درستی برای هزینه کرد این ارز انجام نمی شد و برخی موارد در مسیرهای غیر صرف شد، این موارد قابل بررسی است وگرنه همه در درستی این کار تردید نداشتند. حالا دولت دست منتقدان آقای روحانی است که می توانند نظارت بیشتری را بر تخصیص این ارز اعمال کنند.

اگر می خواهیم مشکلات اقتصادی حل شود فارغ از آنکه چه دولتی سرکار است، باید برای لغو تحریم ها اقدامات لازم انجام شود. ما می توانیم 2.7 میلیون بشکه نفت بفروشیم و 120 میلیارد دلار ارز وارد کشور کنیم اما تحریم ها موجب شده که تنها نفت ناچیزی را از مسیرهای مختلفی می فروشیم اما معلوم نیست با چه مبلغی این کار انجام می شود، ضمن آنکه پولش را هم نمی توانیم به کشور برگردانیم.

هم اکنون کشور گران اداره می شود، اگر دولت می خواهد تصمیمی بگیرد که سریع آثار اقتصادی اش نمایان شود آن است که سطح تعاملات بین المللی کشور به حالت عادی بگردد. نمونه اش را در دولت نخست آقای روحانی دیدیم که تورم تک رقمی شد و فوج فوج سرمایه گذاران خارجی برای عقد قرارداد به کشورمان آمدند چون برجام به اجرا درآمد.

حالا شاید در متن برجام یکی دو موردش با تفکر دولت سیزدهم همخوانی نداشته باشد اما در مجموع احیای آن موجب لغو تحریم ها می شود. تا تحریم ها برداشته نشود حاصل تلاش های دولت آن طور که باید نمایان نخواهد شد. همه ما می بینیم که آقای رئیسی با همه وجود می کوشد تا آثار مثبتی از اقدامات دولت برای کشور و مردم مشهود و ملموس شود اما تا تحریم ها لغو نشوند آثار مثبت فعالیت دولت برای مردم ملموس نمی شود.

دولت همه همّ و غم خودش را بگذارد تا کشور را به حالت طبیعی خودش برگرداند. الان در میادین مشترک نفتی ما برداشت نمی کنیم در حالیکه رقبای ما برداشت می کنند. این ضرر است. هم اکنون اگر نفت میادین مشترک را مجانی هم بفروشیم به نفع ماست چون برداشت نکردن خودش هزینه هایی را به ما برای احیای این چاه ها تحمیل می کند.

پول ایران در جاهای مختلف جهان بلوکه شده است و نمی توانیم این پول ها را به کشور برگردانیم. ضمن آنکه خطر مهمتر خروج سرمایه های کشور است. الان کالا صادر می کنیم نمی توانیم ارزش را داخل کشور بیاوریم. از آن طرف کسانی که می خواهند سرمایه های خودشان را از کشور خارج کنند، ریال خودش را داخل کشور به فردصادرکننده می دهد و می رود خارج کشور دلار کالای صادرشده را دریافت می کند. در واقع هم کالا صادر کردیم و هم سرمایه.