حزب اللهی ها را بشناسیم

سایت شهر: مراسم سالگرد ارتحال امام خمینی (ره) با حضور میلیونها زائر مشتاق به پایان رسید. متن اصلی این مراسم تجدید پیمان میلیونها ایرانی با امام راحل (ره) و سخنان مهم و راهبردی رهبرمعظم انقلاب بود که همه رسانه ها آن را پوشش دادند. اما در این میان حواشی گوناگونی هم رخ داد که هرچند مسبوق به سابقه بود و سالهای گذشته هم روی داده بود اما به دلیل اهمیت موضوع، برخی از رسانه ها بدان پرداختند و برخی دیگر هم ترجیح دادند آن را نبینند؛ اخلال در سخنرانی دکتر حسن روحانی و سر دادن شعارهای بی موقع و همچنین تکرار این رفتار در برابر سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی که در دو سه سال آخر دولت احمدی نژاد هم این اتفاق افتاده بود. پیشتر هم دیده بودیم که در سخنرانی شب قدر حجت الاسلام و المسلمین ناطق نوری عده ای اخلال ایجاد کردند یا در مراسم سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی در قم به رییس مجلس بی حرمتی شد. رسانه های منتقد این رفتارها، سرنخ دلواپسان را در پس این ماجرا ها دنبال می کنند و معتقدند که اینگونه رفتارها نمی تواند خودجوش باشد. اگر بخواهیم در درستی یا نادرستی اینگونه رفتارها صحبت کنیم که زیاده گویی لازم نیست و رهبر فرزانه انقلاب در چندین نوبت اظهار ناراحتی کرده اند. ایشان تنها در یک نوبت با ناراحتی از این گونه رفتارها فرمودند: كساني كه راه مي افتند و شعار مي دهند اگر واقعاً حزب اللهي و مؤمن هستند بدانند كه اين كارها به ضرر كشور و خلاف شرع است و اگر هم اعتنايي به اين حرفها ندارند كه حسابشان جداست. لذا به راحتی می توان فهمید که مسبب این گونه رفتارها و احیانا گردانندگان آن هیچ گونه نسبتی با انقلاب و رهبری نمی توانند داشته باشند که اگر اندک علاقه و دلبستگی وجود داشت، این حرکات تکرار نمی شد. حال، این که این گونه حرکات با چه هدف و نیتی - و متاسفانه با پوشش دفاع از انقلاب و نظام- صورت می گیرد با آن کار نداریم؛ اما سوال اساسی و آنچه موجبات دلخوری قاطبه ملت را فراهم می آورد این است که چرا این اقلیت محدود صدایش از اکثریت ملت مدافع نظام و رهبری بلندتر است؟ اگر قرار باشد که در موضوعات مختلف صدای واقعی ملت شنیده شود، قطعا با این نگرش تعداد قلیل متفاوت است. ملتی که برخلاف این تعداد، نه تنها در شعار، بلکه در واقع، مدافع نظام و رهبری هستند و این را در مقاطع مختلف ثابت کرده اند و در این قضایا هم در تبعیت از ولی امر خود سکوت پیشه کرده و می کنند. هرچند که در نظام مردمسالار نباید از اظهار نظر مخالف نگران شد- که البته ابراز مخالفت و نقادی هم آدابی دارد که باید رعایت شود- و از این باب که اقلیت در جامعه مجال اظهار نظر دارد جای خوشحالی است اما این موضوع نباید باعث برداشتهای اشتباه توسط سیاست ورزان شود و اکثریت خاموش پابه رکاب انقلاب را نبینند. اکثریتی که در عین اعتقاد به مبانی انقلاب و اصول آن می داند باید از مجاری قانونی مانند انتخابات، رای و نظر خود را به نمایش بگذارند؛ نه از رهگذر هیاهو و جنجال و غوغاسالاری و به حق این اکثریت قانونمند جامعه را باید حزب اللهی دانست که حرکات و رفتارش را بر مدار حق طلبی و خواست رهبرش تنظیم می کند نه هوای نفس و زد وبندهای سیاسی.