فضای نقد و نقادی امن و ايمن نيست/ وزیر علوم باید فراجناحی باشد/شاهد انتصابات فراجناحی نیستیم
اگر حسب سخنان اولیه رئیس جمهور می خواهید که دانشگاهیان نقد کنند ، باید این نقدها را هم پذیرا باشید. وزیر علوم باید فراجناحی باشد اما ما شاهد انتصابات فراجناحی نیستیم.وزیر علوم باید یک انسان فرهنگی باشد. با انسان فرهنگی همه کار می کنند. وزیر علوم باید نسبت علم با جامعه را بداند، نسبت علم با فرهنگ را بداند، با مباحث فلسفه علم، پیشفرض ها و وجوه متافیزیکی علم آشنا باشد. اگر این را نداند نمی تواند میان دانشگاه و جامعه ارتباط درستی برقرار کند.
عماد افروغ: متاسفانه به رغم اینکه ریاست محترم جمهور فضای امن و ایمن را برای نقد و نقادی مطرح کردند ما این احساس امنیت را نداریم. البته ما به این موضوع اهمیتی نمی دهیم و با وجود اینکه احساس امنیت نداریم حرف خود را می زنیم. این احساس عدم امنیت یک مشکل ساختاری دارد.
صحبت های اولیه ریاست جمهوری خیلی خوب بود و واقعا عالی بود. این موضوع که دانشگاهیان جناحی نباشند و جناحی عمل نکنند. اینکه در دانشگاه ها باید آزادی بیان وجود داشته باشد. اینکه دانشگاهیان صرفا به دنبال مقالات آی اس آی و مقالاتی که شبهه اخلاقی دارند نروند. اینکه دانشگاه با جامعه تعامل داشته باشد. اما قطع نظر از این سخنان، رئیس جمهور در ادامه مطالبی را مطرح کردند که به گمان من از دستشان در رفت، چراکه سنخیتی با سخنان نخستین ایشان نداشت. ایشان گفتند که منتقدان توافقنامه هسته ای ایران یا بیسواد هستند و یا از جاهای خاصی تغذیه می شوند. این نوع برخورد خلط نقد فکر با تخریب ناقد است. بنده همیشه گفته ام که نقد این است که نقد فکر کنیم نه اینکه به ناقد بپردازیم. در
حقیقت ما باید به " ما قال" بپردازیم نه " من قال". صحبت های رئیس جمهور بیشتر از آنکه متوجه " آنچه گفته می شود" باشد، متوجه " آنکه می گوید" بود. اینکه به منتقد بگوییم " بی سواد" یا بگوییم که از جای خاصی تغذیه می شود، این نقد محتوایی نیست. نقد عالمانه این است که نقد فکر را اساس قرار دهیم و به گوینده کاری نداشته باشیم. نکته دیگر این است که من ایمیل های زیادی را درباره این توافقنامه دریافت کرده ام. اینگونه نیست که همه کسانی که توافقنامه هسته ای ایران را مورد انتقاد قرار داده اند افراد بی سوادی بوده اند. من نقد یک استاد دانشگاه را که سابقه دیپلمات بودن هم دارد مطالعه کردم. او به صورت دقیق وارد مفاد توافقنامه شده بود و سعی کرده بود مشکلات آن را بیان کند. بنابراین اینگونه نیست که همه منتقدین توافقنامه بی سواد باشند. نکته سوم این است که حسب عبارت رسای امیر مومنان علی ابن ابیطالب (ع) که فرمود ابزار سیاست سعه صدر است، از مسئولان توقع داریم که سعه صدر بیشتری داشته باشند. اگر رئیس محترم جمهور در مقدمات صحبت از فضای امن نقد و نقادی می کنند، انتظار داریم که در نتیجه گیری هم به آن مبانی و مقدمات پایبند باشند. فضای امن
برای نقادی ملزوماتی دارد. رئیس جمهور نباید چهره ای نشان دهند که تحمل نقد را ندارد. شما باید تحمل نقد را نشان بدهید. به نظر من این سخنان رئیس جمهور باعث شد نقدپذیری ایشان زیر سوال برود. البته در بعضی مواقع شرایطی پیش می آید که آدم مطلبی را بدون تحمل های اولیه بیان می کند و ما امیدواریم اکنون نیز همین باشد و رئیس جمهور نقدپذیر باشند. نکته بعدی این است که اگر رئیس جمهور از دانشگاهی سخن می گویند که باید فراجناحی باشد حرف صحیحی می زنند. بنده هم بارها تاکید کرده ام که ممکن است ما نتوانیم دولت فراجناحی داشته باشیم اما اگر نمی توانیم چنین دولتی داشته باشیم برخی جاها باید فراجناحی باشند و یکی از این جاها وزارت خانه های آموزشی دولت است. من از بعد از بازگشایی دانشگاه ها بعد از انقلاب فرهنگی تا کنون هیچ مسئولی را در این وزارت خانه ها ندیده ام که فراجناحی باشد. درباره وزیر فعلی علوم هم باید بگویم که ایشان انتصاب هایی داشتند که کاملا مرتبط با یک جناح خاص است و فراجناحی نیست. در برخی موارد مسئولینی که بر مصدر امور هستند اگر فراجناحی هم نیستند اما اعمال خود را در پرده انجام می دهند که سعی می کنند وجهه خود را فراجناحی
نشان دهند. اما من از منصوبین ایشان کسی را می شناسم که در زمانی که ریاست یکی از دانشگاه ها را بر عهده داشت کاملا جناحی عمل می کرد و با افراد مخالف جناح خود کاملا برخورد می کرد. از ما توقع نداشته باشید که این ها را ببینیم و سکوت کنیم. اگر حسب سخنان اولیه رئیس جمهور می خواهید که دانشگاهیان نقد کنند ، باید این نقدها را هم پذیرا باشید. وزیر علوم باید فراجناحی باشد اما ما شاهد انتصابات فراجناحی نیستیم.وزیر علوم باید یک انسان فرهنگی باشد. با انسان فرهنگی همه کار می کنند. وزیر علوم باید نسبت علم با جامعه را بداند، نسبت علم با فرهنگ را بداند، با مباحث فلسفه علم، پیشفرض ها و وجوه متافیزیکی علم آشنا باشد. اگر این را نداند نمی تواند میان دانشگاه و جامعه ارتباط درستی برقرار کند. وزیر علوم باید دیالکتیک خرد و جامعه را بداند. نمی توانیم فردی را به صرف اینکه تخصص در رشته ای خاص دارد در کاری که بایستی تخصص درباره آن رشته هم داشته باشد،بگماریم. نکته پایانی اینکه این خوب است که دانشگاهیان را فرا بخوانیم و از آن ها بخواهیم که حرف بزنند و نقد بکنند اما نباید توقع موضع خاصی را از آنان داشته باشیم. اگر آنان نقدی کردند که به
کام ما خوش نیامد، آن ها را بی سواد نخوانیم. ما باید به استقبال نقد و نقادی برویم ، چه خوشایند ما باشد و چه نباشد.
صحبت های اولیه ریاست جمهوری خیلی خوب بود و واقعا عالی بود. این موضوع که دانشگاهیان جناحی نباشند و جناحی عمل نکنند. اینکه در دانشگاه ها باید آزادی بیان وجود داشته باشد. اینکه دانشگاهیان صرفا به دنبال مقالات آی اس آی و مقالاتی که شبهه اخلاقی دارند نروند. اینکه دانشگاه با جامعه تعامل داشته باشد. اما قطع نظر از این سخنان، رئیس جمهور در ادامه مطالبی را مطرح کردند که به گمان من از دستشان در رفت، چراکه سنخیتی با سخنان نخستین ایشان نداشت. ایشان گفتند که منتقدان توافقنامه هسته ای ایران یا بیسواد هستند و یا از جاهای خاصی تغذیه می شوند. این نوع برخورد خلط نقد فکر با تخریب ناقد است. بنده همیشه گفته ام که نقد این است که نقد فکر کنیم نه اینکه به ناقد بپردازیم. در
حقیقت ما باید به " ما قال" بپردازیم نه " من قال". صحبت های رئیس جمهور بیشتر از آنکه متوجه " آنچه گفته می شود" باشد، متوجه " آنکه می گوید" بود. اینکه به منتقد بگوییم " بی سواد" یا بگوییم که از جای خاصی تغذیه می شود، این نقد محتوایی نیست. نقد عالمانه این است که نقد فکر را اساس قرار دهیم و به گوینده کاری نداشته باشیم. نکته دیگر این است که من ایمیل های زیادی را درباره این توافقنامه دریافت کرده ام. اینگونه نیست که همه کسانی که توافقنامه هسته ای ایران را مورد انتقاد قرار داده اند افراد بی سوادی بوده اند. من نقد یک استاد دانشگاه را که سابقه دیپلمات بودن هم دارد مطالعه کردم. او به صورت دقیق وارد مفاد توافقنامه شده بود و سعی کرده بود مشکلات آن را بیان کند. بنابراین اینگونه نیست که همه منتقدین توافقنامه بی سواد باشند. نکته سوم این است که حسب عبارت رسای امیر مومنان علی ابن ابیطالب (ع) که فرمود ابزار سیاست سعه صدر است، از مسئولان توقع داریم که سعه صدر بیشتری داشته باشند. اگر رئیس محترم جمهور در مقدمات صحبت از فضای امن نقد و نقادی می کنند، انتظار داریم که در نتیجه گیری هم به آن مبانی و مقدمات پایبند باشند. فضای امن
برای نقادی ملزوماتی دارد. رئیس جمهور نباید چهره ای نشان دهند که تحمل نقد را ندارد. شما باید تحمل نقد را نشان بدهید. به نظر من این سخنان رئیس جمهور باعث شد نقدپذیری ایشان زیر سوال برود. البته در بعضی مواقع شرایطی پیش می آید که آدم مطلبی را بدون تحمل های اولیه بیان می کند و ما امیدواریم اکنون نیز همین باشد و رئیس جمهور نقدپذیر باشند. نکته بعدی این است که اگر رئیس جمهور از دانشگاهی سخن می گویند که باید فراجناحی باشد حرف صحیحی می زنند. بنده هم بارها تاکید کرده ام که ممکن است ما نتوانیم دولت فراجناحی داشته باشیم اما اگر نمی توانیم چنین دولتی داشته باشیم برخی جاها باید فراجناحی باشند و یکی از این جاها وزارت خانه های آموزشی دولت است. من از بعد از بازگشایی دانشگاه ها بعد از انقلاب فرهنگی تا کنون هیچ مسئولی را در این وزارت خانه ها ندیده ام که فراجناحی باشد. درباره وزیر فعلی علوم هم باید بگویم که ایشان انتصاب هایی داشتند که کاملا مرتبط با یک جناح خاص است و فراجناحی نیست. در برخی موارد مسئولینی که بر مصدر امور هستند اگر فراجناحی هم نیستند اما اعمال خود را در پرده انجام می دهند که سعی می کنند وجهه خود را فراجناحی
نشان دهند. اما من از منصوبین ایشان کسی را می شناسم که در زمانی که ریاست یکی از دانشگاه ها را بر عهده داشت کاملا جناحی عمل می کرد و با افراد مخالف جناح خود کاملا برخورد می کرد. از ما توقع نداشته باشید که این ها را ببینیم و سکوت کنیم. اگر حسب سخنان اولیه رئیس جمهور می خواهید که دانشگاهیان نقد کنند ، باید این نقدها را هم پذیرا باشید. وزیر علوم باید فراجناحی باشد اما ما شاهد انتصابات فراجناحی نیستیم.وزیر علوم باید یک انسان فرهنگی باشد. با انسان فرهنگی همه کار می کنند. وزیر علوم باید نسبت علم با جامعه را بداند، نسبت علم با فرهنگ را بداند، با مباحث فلسفه علم، پیشفرض ها و وجوه متافیزیکی علم آشنا باشد. اگر این را نداند نمی تواند میان دانشگاه و جامعه ارتباط درستی برقرار کند. وزیر علوم باید دیالکتیک خرد و جامعه را بداند. نمی توانیم فردی را به صرف اینکه تخصص در رشته ای خاص دارد در کاری که بایستی تخصص درباره آن رشته هم داشته باشد،بگماریم. نکته پایانی اینکه این خوب است که دانشگاهیان را فرا بخوانیم و از آن ها بخواهیم که حرف بزنند و نقد بکنند اما نباید توقع موضع خاصی را از آنان داشته باشیم. اگر آنان نقدی کردند که به
کام ما خوش نیامد، آن ها را بی سواد نخوانیم. ما باید به استقبال نقد و نقادی برویم ، چه خوشایند ما باشد و چه نباشد.
دیدگاه تان را بنویسید