روزهایی که تاریخ از یاد نخواهد برد

مهر: تقویم تک تک روزهای اشغالگری رژیم صهیونیستی در فلسطین را ثبت می کند و در برگه های تقویم تنها می توان روزها و ثانیه هایی را یافت که مردمی بی پناه در سرزمینی به نام فلسطین حقوق انسانی خود را سلب شده دیدند. برای مرور آنچه در فلسطین اشغالی گذشته و می گذرد نیاز به رجوع به دوردستها نیست، تنها باید حافظه مان را مرور کنیم و برگهای تقویم را که روزهای دهشتناک ستم را در خود ثبت کرده اند ورق بزنیم. مرور روزهای آغازین حمله به غزه قلبها را به درد می آورد و تنها اشک و فریاد است که از صفحات شرمسار تقویم می بارد و تاریخ را شرمنده می سازد. این روزها شاید یادآور نکات تلخی است ولی عبرت انگیز است و عبرت انگیز... از هفتم دیماه سال 87 آغاز می کنیم. خبر فوری "حمله گسترده رژیم صهیونیستی به غزه" آغازگر جنایت دیگری بود که در اولین گام خود دست کم هزاران فلسطینی را به قربانی گرفت. البته آغاز این جنایت بسیار فجیع تر از آنچه بود که در یک خبر فوری بتوان به آن پرداخت. این جنایت دهشتناک و برنامه ریزی شده دقیقا با فاصله کمتر از چندین ساعت از تهدید مقامات رژیم اشغالگر قدس در سایه سکوت مجامع بین المللی و به ویژه انفعال رژیمهای عربی به وقوع پیوست و شاید جالب تر از این موضوع اظهارات انتشار یافته در روزنامه ها به نقل از یک منبع آگاه بود که به صراحت در آن از رایزنی مقامات صهیونیستی با سران عرب ساعاتی پیش از حمله به غزه پرده برداشته شده بود. آری اگر تصویری از تداوم حملات وحشیانه صهیونیستها به غزه وهزاران شهید و زخمی آن را در کنار مذاکرات سران عرب با سردمداران رژیم صهیونیستی بگذاریم می توان یکی از فجیع ترین تصاویر را به حافظه تاریخ سپرد. روزها از حمله وحشیانه به غزه گذشت ولی سکوت مجامع بین المللی تنها مهمان جا مانده در برگ های تاریخ است که ورق می خورد تا اینبار صفحات آن آغشته به اظهاراتی شود تا شاید روزی بازهم با یادآوری حمله گله ای گرگ به مردمان بی دفاع غزه از زیر سوال بردن نام انسانیت غافل شویم. روزهای تلخی بود، روزهایی که بوی خون و توطئه مشام دنیا را آزار می داد ولی هیچ کدام از مدعیان دروغین حقوق بشر در مقابل این همه وحشی گری واکنشی نشان نداد؛ برای نوشتن از این روزها دستها ناتوان کلمات را بر صفحه کلید رایانه می کوبند شاید تنها رمقی که در جان کلمات می مانند حکایت از فریاد خروش ملت های آزاده و دولت های آزادی خواه دنیا بود. مرور بیانیه ها و اظهارات سران کشورهای عربی در آن روزها چیزی جز بیانیه ها و محکومیت های کمرنگ ندارد، آری هیچ کدام از نشست های کشورهای عربی که همچون گذشته تنها به صدور بیانیه و محکوم کردن رژیم صهیونیستی محدود شد، نخواهند توانست بر موضع سیاسی ضعیف آنها سرپوش بگذارد. صفحات تقویم را ورق می زنم و اخبار مربوط به موج جدید حملات به غزه و فلسطین اشغالی؛ و اینجا تنها خون بر صفحات داغدیده تاریخ نقش می بندد و دیگر خبری از بیانیه های به درد نخور سران زورطلب و قدرت مدار عرب، اروپایی و آمریکایی نیست. و اما در صفحات درد کشیده تاریخ ملت مظلوم فلسطین حمایت های ملت هایی به چشم می خورد که آبی بر تن داغ دیده تاریخ است، همان روزهای حمله وحشیانه به غزه بود که بازهم ملت ایران پیشقدم شد و پیام رهبر معظم انقلاب حجت را تمام کرد. حضرت آیت الله خامنه ای با تاکید بر اینکه سکوت تشویق آمیز برخی مدعیان مسلمانی مصیبت بارتر از فاجعه غزه است، یک روز را به عنوان عزای عمومی اعلام کردند و همه مجاهدان فلسطینی، ملتهای مسلمان و آزادیخواه، علما، روشنفکران و رسانه های جهان اسلام را به ادای مسئولیت بسیار سنگین خود در مقابله با جنایات صهیونیزم خونخوار فرا خواندند. مرور بیانات رهبر معظم انقلاب در روزهای حمله خونین به غزه حاوی جملات دردناکی است، ایشان با طرح این سئوال که سران این کشورها چه جوابی در برابر رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌و‌آله خواهند داشت؟ چه جوابی به ملتهای خود که یقیناً عزادار این فاجعه‌اند خواهند داد؟ تاکید کردند: به یقین امروز دل مردم مصر و اردن و سایر کشورهای اسلامی از این کشتار، پس از آن محاصره طولانی غذائی و دارویی لبالب از خون است. آری هنوز فریاد های ملت های مسلمان و غیر مسلمان در سراسر دنیا را می توان تنها صفحه افتخارآمیز در حاشیه این جنایات هولناک دانست. اقشار مختلف مردم ایران بارها با لبیک گفتن به ندای رهبر فرزانه انقلاب همگام با دیگر آزادی خواهان دنیا فریاد "مرگ بر اسرائیل" و "مرگ بر آمریکا" سر دادند تا شاید دیگر ملت های دنیا نیز به خروش آیند. جملات یاد شده تنها وام گرفته شده از برگ های تقویم از روزهای فاجعه 22 روزه غزه است که در آن هزارن زن و کودک بی دفاع جان خود را از دست دادند تا در گزارش دیرهنگام سازمان حقوق بشر این حادثه "جنایت جنگی" نام بگیرد. این جنایت جنگی تاریخ را شرمسار و برگ های مربوط به فاجعه غزه را ننگی همیشگی بر پیشانی سران کشورهای عرب و منادیان دروغین حقوق بشر ساخته است. آری اگر روزی دنیا مفتخرانه برگهای تاریخ را ورق می زد تا به دهم دسامبر سال 1948 میلادی برسد و به خاطر تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر بر خود ببالد، اما امروز "حقوق بشر" دروغین غرب در میان همه جنایات رخ داده در جهان توسط ابرقدرتهای شرق و غرب فراموش شده است. امروز برخلاف تصور اولیه ای که از شعار حقوق بشر می شد کشورهای استعماری از این شعار در جهت سلب حق استقلال و آزادی کشورهای مستقل و آزادیخواه جهان استفاده می کنند و امروز جنایاتی که حد و مرز نمی شناسد در حریم نوار غزه و فلسطین اشغالی وحشتی آفریده که انسان را به تاملی شگرف وا می دارد که آیا آنها که اینگونه بر ملتهای مظلوم و بی دفاع می تازند انسانند یا گرگهایی هستند که فطرت و خوی دهشتناک خود را در زیر لوای انسانی پنهان کرده اند. با خواندن ماده سوم و پنجم اعلامیه جهانی حقوق بشر مبنی بر اینکه "هر کس حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد و احدی را نمی توان تحت شکنجه یا مجازات یا رفتاری قرار داد که ظالمانه یا خلاف انسانیت و شئون انسانی یا موهن باشد"، ناخودآگاه لبخندی تلخ بر این قانون خیالی خواهیم زد و با تصویرسازی از جنایات فلسطین اشغالی قلبمان را اندوه پر می کند و از خود می پرسیم نویسندگان این قانون در کجای این کره خاکی پنهان شده اند تا در تریبون های جهانی این قوانین را فریاد زنند. امروز همزمان با جمعه آخر ماه مبارک رمضان بار دیگر ملت آزاده ایران در کنار دیگر ملتهای آزاده جهان با مرور آنچه در غزه، صبرا، شتیلا و قانا و ...گذشته است فریاد ظلم ستیزی خود را با شعارهای "مرگ بر آمریکا" و مرگ بر اسرائیل" در گوش جهان طنین انداز خواهد کرد.