چند حقیقت دردناک درباره مسلمانان برمه

خبرآنلاین: چند حقیقت دردناک درباره مسلمانان برمه (میانمار) کاملا پذیرفته شده و قابل تایید است.آمار دقیقی از مسلمانان برمه که مبتنی بر یک سرشماری رسمی و ملی باشد در دست نیست. براساس آماری که در ویکیپدیا، سی.آی.ای ورلد فکت بوک و برخی از وب سایت های متعلق به ان جی او های فعال درزمینه حقوق بشر منتشر شده، مسلمانان برمه از دو میلیون نفر تا هشت میلیون نفر تخمین زده شده اند. واقع آن است که تخمین ها مبنی بر زندگی کردن چهار میلیون مسلمان در برمه، که عمده آنها در قالب قوم روهینگیا یا روهینجا شناخته می شوند، قابل پذیرش است. این قوم البته هیچگاه در برمه به رسمیت شناخته نشده است و همچنان از حقوق شهروندی محروم است و به گفته کارشناسان ریشه اصلی ظلم به این اقلیت مسلمان ریشه در همین تبعیض نمایان دارد. سازمان ملل متحد و برخی دیگر از نهادهای فعال در حوزه حقوق بشر پذیرفته اند که این قوم در سالیان متمادی و به صورت سیستماتیک مورد ظلم و نقض حقوق بشر قرار داشته است. سایت ویکیپدیا انگلیسی مدعی است که براساس اسناد تاریخی، موج خشونت‌ها علیه مسلمانان در برمه سوابق طولانی دارد. از دیرباز ،هم خونتای حاکم بر برمه (حکومت نظامیان) و هم دولت های غیر نظامی برمه در حق مسلمانان این کشور جفا روا داشته اند. برخی از مورخان برمه ای و چینی، اولین مسلمانان برمه ای را عرب تبار و برخی افغانی تبار معرفی کرده اند. مورخان نوین آنها را بنگلادشی می دانند که در صد یا دویست سال گذشته به برمه مهاجرت کرده اند. جامعه نظامی و سیاسی برمه نیز متاثر از موضع گیری رهبران سیاسی خود، هیچگاه آنها را در برمه به عنوان یک قوم برمه ای به رسمیت نشناخته اند. بودائیان افراطی با تحریک خونتای برمه همواره برای مسلمانان ایالت آراکان که هم مرز با بنگلادش است مضایق زیادی پدید می آورده اند. موج جدید خشونت ها در حدود یک ماه و نیم پیش موج جدید خشونت علیه مسلمانان روهینگیا که در ایالت اراکان برمه ساکن هستند آغاز شد. [نسل کشی در قرن بیست و یکم؟] بودایی ها ادعا کردند که چند جوان مسلمان یک زن بودایی را مورد تجاوز قرار داده اند. این ماجرا بهانه‌ای برای افراط گرایان برمه ای جهت حمله به یک اتوبوس حامل مسلمانان روهینگیا و کشتن ده نفر از آنها و سپس حمله بودائیان افراطی به روستاهای مسلمان نشین و آتش زدن منازل آنها شد. اما اظهارات مقامات سیاسی و نظامی برمه که پیشتر از این واقعه (تعرض به زن بودایی) مطرح شده، حاکی از این است که ریشه این خشونت گسترده علیه مسلمانان درجای دیگری نهفته است و ناشی از یک تبعیض و ظلم سیستماتیک به این اقلیت قومی و مذهبی است. رئیس جمهور جدید برمه تین سین در اظهاراتی که مربوط به یک ماه قبل از شروع حوادث است گفته بود که مسلمانان روهینگیا شهروند میانمار نیستند و باید این کشور را ترک کنند. همین اشاره به گسترده شدن موج خشونت ها علیه اقلیت مسلمان این کشور دامن زد. آمار قربانیان در خلال یک ماه گذشته آمار و ارقام مختلفی از قربانیان در خلال این حوادث دردناک ، ارائه شده است. دولت میانمار معتقد است که در کل بین 80 تا 100 مسلمان در اثر درگیری های قومی میان بودائیان و مسلمانان ایالت آراکان و در جریان آتش زدن خانه های آنها کشته شده اند که قطعا بر مبنای تصاویر و فیلم های هولناکی که از روند خشونت ها به دست آمده نمی تواند آمار درستی باشد. برخی از منابع خبری غربی ، آمار قربانیان را تا دو هزار نفر اعلام کرده اند. اما در حین گزارش های خود تصریح کرده اند که "ادعا می شود" تعدادکشته ها بسیار بیش از این است اما این ادعاها ثابت نشده است. منابع خبری دیگری که بیشتر به حوزه کشورهای اسلامی مربوط می شود و برخی سازمان های مردم نهاد فعال در حوزه حقوق بشر از جمله دو سازمان مردم نهاد انگلیسی که اولین بار گزارش مربوط به این نسل کشی را در اینترنت منتشر کردند آمار قربانیان را تا 20 هزار نفر اعلام کرده اند. هفته گذشته در کشورمان رقم قربانیان به 52 هزار نفر نیز افزایش یافت که به نظر نامعقول می آید. در مجموع چند حقیقت دردناک درباره مسلمانان برمه کاملا پذیرفته شده و قابل تایید است : 1- تضییع گسترده حقوق شهروندی قوم مسلمان روهینگیا که دست کم بین یک میلیون و دست بالا هشت میلیون جمعیت را تشکیل می دهند 2- کشته شدن دست کم چند هزار نفر از این مسلمانان بی دفاع در سکوت خبری 3- آواره کردن هزاران مسلمانان روهینگیا به بهانه اینکه شهروند برمه نیستند از طریق سوزاندن خانه ها و از بین بردن اموال و زمین های کشاورزی آنها و ایجاد رعب و حشت عمومی نسبت به این قوم 4- کوچ اجباری مسلمانان با استفاده از مکانیزم های دولتی و نظامی به سمت کشورهای دیگر از جمله بنگلادش که این جنایات هم می تواند در راستای این هدف باشد. 5- خطای بارز و غیر قابل توجیه حقوقی، مدنی و سیاسی بلندپایه ترین مقام سیاسی این کشور یعنی رئیس جمهور برمه مبنی بر اینکه همه مسلمانان روهینگیا باید این کشور را ترک کنند حال آنکه دست کم از حضور این قوم در برمه نزدیک به دو سه قرن می گذرد. اقای تین سین رییس جمهوری میانمار گفته بود که 800 هزار نفر دیگر از این قوم باید از میانمار اخراج شوند تا تنش ها پایان یابد. 6- ضعف آشکار خانم سوچی برنده صلح نوبل در اتخاذ موضعی قوی و بشردوستانه نسبت به اقلیت مسلمان برمه. خانم آنگ سان سوچی که به عنوان یک فعال و مدعی حقوق بشر که خود سال ها در حبس خانگی بوده و موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شده است درباره جنایت علیه مسلمانان این کشور دو موضع بسیار ضعیف اتخاذ کرده است که اولی به یک ماه پیش در ژنو باز می گردد که گفته بود نمی‌داند که آیا مسلمانان روهینگیا شهروندان میانمار هستند یا خیر و دیگری اخیرا بوده است که بدون اشاره به کشتار مسلمانان و یا حتی نام بردن از آنها صرفا خواستار رعایت حقوق اقلیت ها شده است. 7- بی تفاوتی و سکوت خبری رسانه های جریان اصلی غرب درباره این جنایت که معمولا حتی درباره تضییع حق یک فرد یا چهره سیاسی و اجتماعی، جنجال آفرینی می کنند. مثلا خانم آنگ سان سوچی به تنهایی نزدیک به دو دهه در رسانه های جریان اصلی غربی همواره به عنوان قهرمان مبارزه با خونتای نظامی و نماد حقوق بشر، عنوان اصلی بوده است به گونه ای که بسیاری از افکار عمومی در غرب از برمه و میانمار چیزی به جز خانم سوچی را نمی شناسند. 8-جنایت علیه اقلیت مسلمان برمه زمانی دردناک تر می شود که هیچ نهاد داخلی و خارجی به دنبال احقاق حق آنها نیست و کشورهای اسلامی نیز تا کنون صرفا توانسته اند بیانیه ای صادر کنند یا با مسئولان این کشور و سازمان های بین المللی نامه نگاری کنند و البته در داخل از مسئولان سیاست خارجه نیز توضیح بخواهند. مسلمانان روهینگیا از حقوق شهروندی برخوردار نیستند در سال 1982 قانون حقوق شهروندی به تصویب رسید که به واسطه این قانون از میان 144 قومیت موجود در میانمار 135 قومیت حق شهروندی دریافت کردند و 9 دسته از اقوام اقلیت از حق شهروندی محروم شدند که بزرگترین آنها، قوم مسلمان روهینگیا بوده است. دولت میانمار برای رفع اختلافات و مشکلات میان مسلمانان و بوداییان، سیاست کوچ اجباری کل جمعیت مسلمان روهینگیایی را از منطقه آرکان اتخاذ کرده است. به واسطه این سیاست اتخاذ شده از جانب دولت قریب به 150 هزار نفر از مسلمانان آراکان به بنگلادش، 50 هزار نفر به تایلند و 40 هزار نفر به مالزی و تعداد قابل توجهی به دیگر کشورهای آسیایی مهاجرت کرده اند.