آنچه موسويان در خاطرات خود فاش كرد

کیهان نوشت: انتشار خاطرات حسين موسويان (عضو تيم مذاكرات هسته اي در دوره اصلاحات) نشان مي دهد دولت هاي غربي به ويژه انگليس و آمريكا در قبال ايران سياست دفع الوقت را در پيش گرفته و دنبال تعطيلي كامل فعاليت هاي هسته اي در ايران بوده اند. به گزارش رسانه هايي نظير انكتي وار، سي ان ان و آسياتايمز، موسويان در كتاب خاطرات تصريح مي كند: انگليس با اصرار آمريكا در سال 2005، پيشنهاد ايران مبني بر تبديل اورانيوم غني سازي شده به ميله سوخت در خارج از كشور را كه كاربرد نظامي را ناممكن مي كرد، وتو كرد. اين اتفاق چندماه پس از توافق ايران با فرانسه و انگليس و آلمان در 15 نوامبر سال 2004 براي تعليق داوطلبانه غني سازي و ديگر فعاليت هاي هسته اي روي داد. هدف غايي اروپا پايان بخشيدن به تمام فعاليت هاي غني سازي در ايران بود. براساس اين گزارش، «در مذاكرات پاريس (مارس 2005) طرف مذاكره كننده ايراني پيشنهاداتي داد كه شامل تبديل اورانيوم غني شده به ميله سوخت در خارج و تعهد به پروتكل الحاقي براي بازرسي سر زده از ايران بود. پيتر جنكينز نماينده انگليس در آژانس و يكي از اعضاي هيئت انگليسي در مذاكرات پاريس در مصاحبه با اينترپرس تصريح كرد كه تمام طرف هاي مذاكره تحت تاثير طرح ارائه شده از سوي هيئت مذاكره كننده ايراني قرار گرفتند. هيئت اروپايي براي مذاكره باز هم درخواست تنفس كرد اما بلافاصله تصميم گرفت به هيئت ايراني بگويد به زمان بيشتري نياز دارد و اما آنها پي گير بررسي بيشتر اين طرح نشدند.» به گزارش اين رسانه، موسويان در خاطرات خود فاش مي كند كه طرف ايراني پس از چند هفته دريافت اروپايي ها به هيچ مذاكره اي كه در آن توافق بر سر هرگونه غني سازي در ايران ولو 20 عدد سانتريفيوژ پديد آيد، هيچ تمايلي نشان نمي دهند. موسويان مي گويد نيكولو سفير فرانسه به وي گفت غني سازي در ايران براي آمريكا در حكم خط قرمز است. براي انگليس هم هيچ طرح قابلي در زمينه از سرگيري غني سازي در ايران وجود نداشت. جنكينز چنين طرح هايي را اتلاف وقت مي دانست و بعدها اظهار داشت كه هدف غايي انگليس، از ميان برداشتن تمامي برنامه هسته اي ايران بوده است. جنيكنز مي گويد «به خاطر دارم حتي نمي توانستيم به ايران اجازه داشتن 20 دستگاه سانتريفيوژ براي كارهاي تحقيق و توسعه بدهيم. ايراني ها گفتند نمي توانند با از دست دادن غني سازي موافقت كنند اما اروپايي ها اميدوار بودند كه اين فقط يك موضوع براي باز نگاه داشتن مذاكرات باشد. ما بر اين باور بوديم با مشوق هاي كافي و ترساندن ايران با تهديد ارجاع به شوراي امنيت سازمان ملل اين كشور را وادار به اين كار نماييم.»