دارایی های امام خمینی(ره) بعد از رحلت

شفاف: امام در زمان رهبری انقلاب، خصوصیات دوران جوانی و میان سالی خویش را حفظ کرد و ذره‌ای عوض نشد. با آنکه او رهبر یکی از بزرگترین و ثروتمند ترین کشورهای خاورمیانه بود و میلیون‌ها طرفدار داشت اما، همچنان افتاده و فروتن بود. او می‌گفت: « .....اگر به من‌ بگویند خدمتگزار،‌ بهتر از این است که بگویند رهبر. رهبری مطرح نیست، خدمتگزاری مطرح است.......» او در همه‌ی دوران‌ های زندگی خود، مردم ایران را دوست داشت. مردم نیز او را از جان و دل دوست داشتند و گوش به فرمانش بودند. امام درباره‌ی رابطه‌ی خود با مردم ایران می‌گوید: «......من با مردم ایران برادر هستم و خود را خادم و سرباز آنها می‌دانم......... » امام همیشه تابع نظم و قانون بود، چه زمانی که به عنوان یک استاد و یا مجتهد در حوزه‌ی علمیه قم تدریس می‌کرد و چه وقتی که رهبری جامعه ایران را بعد از انقلاب به دست داشت و کشور با نظارت و دستور وی اداره می شد. امام قانون را در هر حال رعایت می‌کرد و فوق العاده به آن احترام می‌گذاشت و می‌گفت: « ..... در اسلام، یک چیز حکم می‌کند و آن قانون است. زمان پیغمبر (ص) هم قانون حکم می‌کرد و ‌او مجری ‌بود. در قانون اساسی ایران آمده است که باید به دارایی رهبر و دیگر مسوولان اصلی کشور، قبل و بعد از مسوولیت آنها رسیدگی شود تا مبادا در زمانی که اختیارات ‌بسیاری داشته‌اند، از‌ اختیارات به نفع خود سوء استفاده کنند و صاحب ‌ثروت و ‌سرمایه شوند. ‌امام به عنوان رهبر نظام جمهوری اسلامی، در نخستین سالهای تشکیل حکومت، میزان دارایی‌های خود را اعلام و صورت اموالش را به دیوان ‌عالی کشور فرستاد. بعد‌ از رحلت امام، فرزندش نامه‌ای به قوه‌ی قضاییه نوشت و از آنها خواست حال که رهبر انقلاب با رحلت خود، عملا از مقام رهبری کنار رفته است، بیایند و بر اساس قانون به ثروت او رسیدگی کنند. قوه قضاییه هم بر اساس قانون، تحقیقات خود را درباره دارایی‌های امام شروع کرد. نتیجه‌ی آن تحقیقات به اینجا رسید که در مدت رهبری امام، نه تنها بر ثروت و دارایی‌های او چیزی اضافه نشده است بلکه قسمتی از ملک خمین که از پدر شهیدش به او ارث رسیده بود نیز به خواست امام به فقرا و مستمندان داده شده است و دیگر ملک او نیست. اثاثیه شخصی امام عبارت بودند از: قرآن، تسبیح و سجاده‌ی نماز، عمامه و لباس روحانی، ناخن گیر، عینک، شانه و تعدادی کتاب. وسایل خانه هم مال همسر امام بود و ایشان چیزی نداشت. پولی هم که در بانک به نام امام گذاشته بودند، در واقع مال مردم بوده و باید در همان راه خرج شود و به خانواده‌ی امام نمی‌رسد.