عوامل اندوه زا در کلام معصومین علیه‌السلام
خیر و نیكی را تنها برای خود خواستن و خیرخواه دیگران نبودن، فرد را مضطرب و پریشان می‌كند. فردی كه پیشرفت و خوبی را فقط برای خود می‌خواهد، از مشاهده موفقیت‌ها و پیشرفت‌های دیگران ناراحت می‌شود. حسود گرچه در تلاش است تا مانع خیر و پیشرفت دیگران شود اما بیشترین ضرر و اذیت را برای خودش به ارمغان می‌آورد.
سرویس سبک زندگی فردا: غم و شادی دو مفهموم شناخته شده در میان انسان‌هاست. افراد بشر با تمام تفاوت‌ها و تمایزاتی كه در میانشان حاكم است درك یكسانی از مفهوم غم و شادی دارند. برخی اوقات علل و عوامل به وجود آورنده غم و شادی برای فرد شناخته شده است در حالی كه در پاره‌ای از اوقات این علل و عوامل برای وی ناشناخته می‌ماند. دقت در علل به وجود آورنده این دو حالت روحی كمك شایانی به كنترل آنها می‌نماید. در ادامه این مطلب را به نقل از روزنامه آرمان بخوانید.
به‌طور كلی می‌توان گفت پیروی از فرامین الهی سبب از بین رفتن اندوه و ناراحتی می‌شود. چرا كه دین عهده‌دار بهره مند‌سازی افراد از زندگی پاك و آرام است و این زندگی به وجود نمی‌آید مگر به‌واسطه رهایی از اندوه آزار‌دهنده و مضر. رسانندگان پیام الهی در سخنان ارزشمندشان از یك سو به تفصیل، به معرفی عوامل به وجود آورنده اندوه پرداخته‌اند و از سویی دیگر عوامل از بین برنده اندوه را نمایانده‌اند. دوری از عوامل اندوه زا و شناخت و به‌كارگیری عوامل اندوه زدا تا حد زیادی سبب از بین بردن غم و ناراحتی اشخاص می‌شود. در این مختصر به بیان برخی از عوامل اندوه زا در كلام معصومین(ع) خواهیم پرداخت. دنیاخواهی حضور در جهان مادی نیازمند بهره مندی از نعمت‌های الهی است. مادامی‌كه بهره مندی از دنیا برای گذراندن و عبور از زندگی مادی و نیل به سعادت و سرای اخروی است؛ بدان سفارش شده است. اما آنجا كه بهره‌مندی از دنیا تنها برای همین جهان مادی، بدون در نظر گرفتن سرای باقی است از آن نكوهش شده است. فردی كه حیات را تنها زندگی دنیوی می‌داند یا آنكه از آخرت غافل می‌شود تمام هم و غم اش دنیا می‌شود و تمام تلاشش رسیدن به اهداف دنیوی می‌گردد، علاوه بر
آنكه در این تلاش و دستیابی ممكن است فرامین الهی را زیر پا نهد؛ گاه در رسیدن به اهدافش ناكام می‌ماند و این ناكامی‌و نافرجامی‌سبب ناراحتی و اندوهش می‌شود. دنیا خواهی و شیفته دنیا شدن از عوامل به وجود آورنده اندوه دانسته شده است. لذت‌گرایی گاه افراد علاقه‌مند به انجام اموری هستند كه لذت لحظه‌ای بر آنها به دنبال می‌آورد، پاره‌ای از این امور به سبب مخالفت با فرامین الهی و بخشی از آنها به دلیل آسیب و اذیت‌هایی كه به همراه می‌آورند موجبات غم و ناراحتی دراز مدت شخص را فراهم می‌آورند. مانند فردی كه با سرعت زیاد در جاده حركت می‌كند و سرعت بالایش منجر به تصادف می‌شود. اجتناب از لذت‌های زودگذری كه تبعات سخت و سنگین دنیوی یا اخروی به دنبال دارد سبب عدم ایجاد ناراحتی و اضطراب را از شخص دور می‌کند. پیامبر گرامی‌اسلام (ص) در این باره فرموده‌اند: بسا لذتى كه دمى بپاید اما اندوهى دراز بر جاى گذارد. حسادت خیر و نیكی را تنها برای خود خواستن و خیرخواه دیگران نبودن، فرد را مضطرب و پریشان می‌كند. فردی كه پیشرفت و خوبی را فقط برای خود می‌خواهد، از مشاهده موفقیت‌ها و پیشرفت‌های دیگران ناراحت می‌شود. حسود گرچه در تلاش است تا
مانع خیر و پیشرفت دیگران شود اما بیشترین ضرر و اذیت را برای خودش به ارمغان می‌آورد. امام علی (ع) در این باره می‌فرمایند: «ستمگرى ندیدم كه به ستمدیده ماننده‌تر باشد مگر حسود؟ او جانى خسته دارد و دلى سرگشته و اندوهى پیوسته». كم‌كاری كم كاری، موجب از دست دادن فرصت‌ها و مانع پیشرفت اشخاص می‌شود. گاه فرد كم كار پس از گذر سال‌ها، نتیجه كم كاری و سستی اش را می‌بیند و همین امر او را ناراحت و غمگین می‌کند. مغتنم شمردن فرصت‌ها و تلاش برای صعود به مراتب عالی مانع از اندوه و ناراحتی در آینده می‌شود. امیر المومنین (ع) كم كاری را مایه اندوه و ناراحتی شمرده‌اند. در روایتی از ایشان آمده است: هر كه در عمل كوتاهى كند، به اندوه گرفتار‌اید. (نهج البلاغه، شریف الرضی محمد بن حسین، نسخه صبحی صالح، ص۴۹۱، ح۱۲۷) امید به مردم چشم حسرت به زندگی و اموال دیگران داشتن فرد را ناراحت و پریشان می‌كند. این ناراحتی گاه به سبب مقایسه خود با دیگران و گاه به سبب انتظار و توقع بهره مندی از اموال و دارایی‌های آنان به وجود می‌آید كه در هر دو صورت برآورده نشدن خواسته فرد او را اندوهگین می‌کند. امام صادق(ع) فرمود: وقتى آیه ۸۸ سوره حجر نازل شد که
«اگر بعضى از مردان و زنانشان را به چیزى بهره ور ساخته‌ایم، تو بدان چشم مدوز و غم آن را مخور و در برابر مومنان فروتن باش» پیامبر خدا (ص) گفت: كسى كه به دلدارى دادن خدا آرام نگیرد جانش بر دنیا حسرت‌ها خورد و هر كه چشمش به دارایی‌هاى دیگران باشد، اندوهش بسیار شود و ناراحتیش بهبود نیابد. جمع‌بندی غم و اندوه و حسرت‌ها همه ناشی از دنیا خواهی است، ناشی از این است كه ما به دنیا نگاهی ابدی داریم، از نعمت‌هایش هر چه بیشتر می‌خواهیم و قانع نمی‌شویم، این نگاه موجب حسادت‌ها، حسرت‌ها، كدورت‌ها و رنجش‌ها می‌شود كه برای ما اندوه و غم فراهم می‌كند و راه رهایی از این اندوه بی‌توجهی به دنیاست.
دیدگاه تان را بنویسید