چطور با دیابت نوع یک کنار بیاییم

سرویس سبک زندگی فردا: شما احتمالا کسی را مبتلا به دیابت نوع ۱ می شناسید. (۱.۲۵ میلیون کودک و بزرگسال آمریکایی با این بیماری زندگی می‌کنند) اما آیا واقعا می‌دانید که آن‌ها هر روز، چه چیزهایی را از سر می‌گذرانند؟ این، یک نگاه اجمالی مختصر است: آن‌ها دائما عدد قند خونشان را چک می‌کنند، مراقب هستند که چه چیزی می‌خورند و نگران هستند که چگونه استرس و سایر عوامل بر قند خونشان تاثیر خواهد گذاشت. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه مدیریت این وضعیت در تمامی اوقات، مطالب زیر را که از مجله تناسب اندام برایتان انتخاب کرده‌ایم را بخوانید.

شما در مورد هر چیز کوچکی که می‌خورید، نگران هستید تیلور ۲۵ ساله از اورگن می‌گوید: «شما نمی‌توانید بدون فکر کردن در مورد غذا و اینکه چگونه بر شما تاثیر می‌گذارد، یک دیابتی باشید. در هر قلم از مواد غذایی که در دهانم می‌گذرام، چیزی بسیار بیشتر از طعم و مزه برایم اهمیت دارد. هنگامیکه شما غذا می‌خورید، سوالاتی از این قبیل به ذهنتان می‌آید "این غذا چه مقدار کربوهیدرات دارد؟"، "آیا من انسولین کافی برای این غذا مصرف می‌کنم؟"، "اگر سیر شوم اما انسولین بیش از حد مصرف کرده باشم، آیا هنوز هم باید غذا را تمام کنم؟". این‌ها فقط برخی از این سوالات هستند و این مسئله برای هر مورد از مواد غذایی که می‌خورم، صادق است.

افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ قبلا مجبور بودند که مقادیر قند خونشان را حداقل ۳ تا ۴ بار در روز چک کنند. با اینحال به گفته دکتر گرگوری دادل، یک متخصص غدد در پارک مرکزی غدد درون ریز نیویورک، حالا به لطف تکنولوژی جدیدی به نام مانیتور مداوم قند خون (CGM) ــ که یک سنسور است که مقادیر گلوکوز را در طول روز بطور مداوم چک می‌کند و از طریق یک دستگاه جداگانه از جمله یک اپلیکیشن آیفون، مشاهده می‌شود ــ دنبال کردن سطوح قند خون می‌تواند به مراقبت و نگهداری کمتری نیاز داشته باشد.

شما باید همیشه تفاوت دیابت نوع ۱ و نوع ۲ را به مردم توضیح دهید آلیسون کاگیا، ۳۹ ساله از شهر نیویورک می‌گوید: «سخت است یک بیماری داشته باشید که حس کنید مجبورید از آن دفاع کنید. بسیاری از مردم فکر می‌کنند که من با یک رژیم غذایی بد و عدم تحرک، دچار این بیماری شده‌ام ولی این اصلا درست نیست. اگر این را نمی‌دانستید، خوب گوش کنید: بر اساس تحقیقات صورت گرفته توسط موسسه ملی دیابت، دستگاه گوارش و بیماری‌های کلیه، در دیابت نوع ۱ ــ که معمولا در کودکان و جوانان بروز پیدا می‌کند ــ بدن شما دیگر انسولین یا انسولین کافی تولید نمی‌کند زیرا سیستم ایمنی بدن به سلول‌هایی که آن را می‌سازند، حمله کرده و آن‌ها را از بین می‌برد. با اینحال در دیابت نوع ۲ ــ که می‌تواند در هر سنی اتفاق بیفتد ــ بدن شما بدرستی از انسولینی که می‌سازید، استفاده نمی‌کند. این مساله با داشتن اضافه وزن و غیر فعال بودن، مرتبط است. این بدان معناست که بر خلاف دیابت نوع ۱، دیابت نوع ۲ می‌تواند قابل پیشگیری باشد.» شما همیشه برای زنده ماندن به دارو نیاز دارید

دادل، مدیریت کردن دیابت را به داشتن یک شغل پاره وقت تشبیه می‌کند. او می‌گوید: «این مسئله‌ی دشواری است زیرا همه ما تمایل داریم در کارهای تمام وقت‌مان، سخت تلاش کنیم». کارن برایانت ۴۴ ساله از هندرسون با او موافق است و می‌گوید: «سخت‌ترین بخش برای من، وابسته بودن به دارو برای زنده ماندن است. به یاد دارم که یک روز پشت پیشخوان داروخانه ایستاده بودم و در حالیکه منتظر نسخه‌ام بودم، فکر می‌کردم که زندگی من به این بستگی دارد که داروساز بتواند داروهایی که نیاز دارم را به من بدهد و این فکر بسیار نگران کننده بود». همانطور که کاگیا می‌گوید: «سخت‌ترین قسمت در مورد دیابت این است که مجبورید همیشه به آن فکر کنید. این کار، شما را از نظر ذهنی و عاطفی فرسوده می‌کند. دیابت همیشه در درون شماست و هرگز بدنتان را ترک نمی‌کند.»

چیزهای بسیار زیادی جز غذا می‌تواند بر قند خون شما تاثیر بگذارد

دادل توضیح می‌دهد که استرس، کمبود خواب، بیماری و عدم فعالیت فیزیکی، همگی مقادیر گلوکز را افزایش می‌دهند. تیلور می‌گوید: «هر فرد دیابتی با دیگری متفاوت است، بنابراین چیزی که بر یک نفر از ما تاثیر می‌گذارد، ممکن است بر دیگری تاثیری نداشته باشد. افراد غیر دیابتی می‌توانند بعلت برخی از این موارد، دچار افزایش قند خون شوند بنابراین طبیعی است که این مساله برای دیابتی‌ها نیز اتفاق بیفتد اما دیابتی‌ها مجبورند سطوح قند خون بالایشان را بدون کمک فوری از طرف هورمون‌های انسولین مدیریت کنند». همچنین توجه داشته باشید: «اگر یک فرد به هر دلیلی از استروئیدها استفاده کند (مثلا بعلت پشت درد و عفونت سینوس)، این امر می‌تواند مقادیر گلوکز را افزایش دهد. CGM می‌تواند به نظارت بر آن سطوح کمک کند.»

هر فرد مبتلا به دیابت، قند خون پایین را به روش‌های مختلفی حس می‌کند راشل کرستتر، ۲۷ ساله از کلیولند می‌گوید: «برخی از مردم مانند من، مجبورند با چیزی به نام "نا آگاهی هیپوگلیسمی" مقابله کنند، این یعنی ما همیشه احساس نمی‌کنیم که چه زمانی قند خونمان پایین است. بقیه افراد دچار علائم مشخصی مانند لرزیدن، عرق کردن، گیجی و تحریک پذیری می‌شوند اما من نه. من علائم افت قند خون را حس نمی‌کنم و اگر مقادیر قند خونم را چک نکنم، اصلا متوجه افت آن نخواهم شد. در اغلب اوقات هنگامیکه قند خونم پایین است، بدون تامل می‌دانم که چکار باید انجام دهم اما گاهی اوقات انجام آن توسط خودم، مشکل می‌شود.» این بیماری غیر قابل پیش بینی است

به این سادگی نیست که خوردن یک سالاد برای ناهار، بدان معنا باشد که در بقیه روز، قند خون پایداری خواهید داشت. گاهی اوقات چنین بنظر می‌رسد که هیچ دلیلی برای اعداد قند خونتان وجود ندارد. گیل ایسنبرگ، ۶۱ ساله از شیکاگو می‌گوید: «اگر زیاده روی کنم یا در محاسباتم مرتکب اشتباه شوم، واقعا اهمیتی نمی‌دهم که قند خونم بالا رود یا افت کند اما واقعا بعضی اوقات این افت و خیز، هیچ حساب و کتابی ندارد.»

باید لوازم زیادی را به همراه ببرید

ابتلا به دیابت یعنی دور شدن از خانه می‌تواند استرس‌زا باشد. برایانت می‌گوید: «من یک ساک کوچک دستی دارم که لوازمم را در آن حمل می‌کنم. همچنین یک دستگاه کوچک خنک کننده انسولین برای محافظت از انسولینم در برابر گرما دارم. هنگامیکه برای مدت کوتاهی بیرون می‌روم، این‌ها را در ماشینم نگه می‌دارم اما همیشه وسیله اندازه گیری قند خون و منبع قند اضطراری‌ام را در کیفم می‌گذارم. همچنین همیشه سعی می‌کنم کیف لوازمم را برای هرگونه پیشامدی، مجهز و آماده نگه دارم. می‌تواند بسیار استرس‌زا باشد که از خانه دور باشید و بفهمید وسایل مورد نیازتان کافی نیستند.»

اما یک جنبه مثبت نیز وجود دارد تمام آن مراقبت‌ها، مزایای خودش را دارد. کرستتر می‌گوید: «من بارها به مردم گفته‌ام که من با دیابت نوع ۱، سالم‌تر از قبل هستم. دلیلش این است که من باید مواظب هر چیزی که وارد بدنم می‌کنم، باشم و آگاه باشم که چگونه ورزش و فعالیت فیزیکی بر قند خونم تاثیر می‌گذارد. دیابت همچنین به من انگیزه می‌دهد که از هر گونه بیماری، آسیب یا ناراحتی مطلع شوم و آن‌ها را بررسی کنم. من از نظر تمام بخش‌های سلامتی‌ام در بهترین وضعیت قرار دارم ــ حتی آن‌هایی که بنظر نمی‌رسد ارتباطی با دیابت داشته باشند.»