نترسیدن از خدا چه پیامدی دارد؟
حالا که دقیق تر احادیث رضوی را می خوانیم، می بینیم آن بزرگوار با هوشمندی، قرن ها پیش این نکته مهم را به صراحت تذکر داده و فرموده اند که پرهیز کن از کسی که از خدایش ترسی ندارد.
روزنامه خراسان: امام رضا(ع): پنج چیز است که در هر کس نباشد امید چیزى از دنیا و آخرت به او نداشته باش: کسى که در نهادش اعتماد نبینى،کسى که در سرشتش کرم نیابى، کسى که در خلق و خوى‌اش استوارى نبینى و کسى که در نفسش نجابت نیابى و کسى که از خدایش ترسناک نباشد. «تحف العقول ، ص 470»
این جمله آشنا را به خاطر بیاورید که خیلی از ما از کودکی آن را بارها و بارها شنیده ایم: «از کسی بترس که از خدا نمی ترسد!» حالا که خیلی از ما پا به سن گذاشته ایم، چقدر در طول زندگی و عمری که سپری کرده ایم، این حقیقت را دریافته ایم که از کسی باید ترسید که از خدا نمی ترسد. حالا که دقیق تر احادیث رضوی را می خوانیم، می بینیم آن بزرگوار با هوشمندی، قرن ها پیش این نکته مهم را به صراحت تذکر داده و فرموده اند که پرهیز کن از کسی که از خدایش ترسی ندارد. امروز بخش پایانی این حدیث شریف را با هم مرور می‌کنیم، واقعا چرا باید بزرگان دین ما و به ویژه حضرت رضا (ع) که خود به رأفت و مهربانی شهرت دارند و ما را نیز به این ویژگی های عالی توصیه می کنند، ما را از همنشینی با عده ای برحذر دارند؟! چرا به مدارا و ملاحظه یا معاشرت توأم با حساسیت و دقت با آن ها سفارش نکرده اند؟ ذهن به این سو کشیده می شود که آن قدر همنشین آدمی اهمیت دارد و آن قدر نشست و برخاست با برخی افراد می تواند آسیب و حتی خطر برایمان داشته باشد که زنگ خطر و هشدار را برایمان به صدا درمی آورند. دسته ای از آدم ها را که نمی توان از آن ها امید خیر داشت به برکت حدیث
رضوی شناختیم و اینک آخرین دسته آن ها یعنی کسانی را که از خدایشان ترسناک نیستند، می شناسیم.
نترسیدن از خدا چه پیامدی دارد؟
آن ها که از خدا نمی ترسند، او را فراموش کرده اند، عظمت او را، قدرت او را، مهربانی و وسعت رحمت و رحمانیتش را، جباریت و ... خداوند هم فراموش می کند کسانی را که فراموشش کنند و آن ها را به حال خودشان می گذارد و این جاست که روزگار بدبختی آن ها آغاز می شود. شرم و حیا از گناه، از میان چنین انسان هایی رخت برمی بندد. جنایت ها در نظرشان کوچک می شود. انگار دل هایشان کوهی از سنگ می شود. شرارت در سینه هایشان خانه می کند. آن ها به راحتی دست به گناه می زنند و هر چه بیشتر گناه کنند لکه های سیاهی که روی قلب هایشان می نشیند بیشتر و بیشتر و سنگین تر می شود. وقتی این قدر راحت بتوانند گناه کنند، دیگر معرفت و تعهد را از یاد می برند، برای آن ها خیانت کردن به دوستانشان راحت می شود. اخلاق و دوستی و معرفت را به دست فراموشی می سپارند. حال می شود به چنین افرادی اعتماد کرد و با آن ها معاشرت داشت؟!در مقابل، خداترسان با ترسیدن از خدا همه آنچه را که گفتیم ناترسایان از او از دست می دهند، به دست می آورند: باحیایند. مهربان اند. قابل اعتمادند و از گناه دوری می کنند. اصلا از گناه کردن می ترسند. به تعهدهایشان در روابطشان مانند رابطه های
دوستی شان وفادارند و.... خداوند آن ها را فراموش نمی کند و برای انجام امور خیر یاری شان خواهد فرمود. پس بیاییم از امروز همچون کسانی باشیم که دیگران از بودن با ما امید خیر دنیا و آخرت داشته باشند. خوب بودن و خیر بودن توجه می خواهد و تمرین. مراقبت و مداومت. ولی اگر این کار را بکنیم این صفات خوب برایمان ملکه خواهد شد و نفسمان به آن عادت خواهد کرد. با این تفاسیر باید تمرین هایی انجام دهیم تا در شناخت آدم ها توانایی بیشتری پیدا کنیم. به طور کلی باید در ارتباطات روزانه خود از نزدیک شدن به افراد جسور و بی ادب، کسانی که از تحقیر کردن افراد دیگر واهمه ای ندارند، کسانی که در برابر ضایع شدن حقوق دیگران با این که توانایی انجام کاری را دارند، سکوت می کنند یا خودشان دست به چنین کارهایی می زنند، بپرهیزیم. متأسفانه این افراد انگار از عواقب کار خود و انتقام الهی نمی ترسند، دوستی و ارتباط با چنین افرادی مایه شرمساری، نگرانی و حتی بی آبرویی است؛ حال آن که یک فرد مسلمان نسبت به حفظ اعتبار، آبرو و حرمت خودش مسئول است؛ بنابراین طبق فرمایش حضرت رضا (ع) باید از این افراد دوری کرد و یک گام دیگر به زندگی معنوی نزدیک تر شد.
دیدگاه تان را بنویسید