طاعون، درد بی درمان حیات وحش ایران/ سازمان دامپزشکی: واکسن طاعون نداریم!

سازمان محیط زیست اعلام کرده برای حفاظت از حیوانات دامی در برابر طاعون، به ۵۰ میلیون دوز واکسن این بیماری نیاز است. داریوش جهان پیما، مدیرکل دفتر بهداشت و مدیریت بیماری‌های دامی سازمان دامپزشکی کشور در پاسخ به این سوال که سازمان دامپزشکی برای واکسیناسیون ۵۰ میلیون دام سبک موجود در سطح کشور به چند دوز واکسن PPR مجهز است گفت: تا کنون تنها ۷ میلیون دوز واکسن PPR در اختیار سازمان دامپزشکی قرار گرفته که ۱ میلیون دوز آن باقی مانده است. به گفته او کمبود واکسن PPR یکی از مشکلات دامپزشکی در سطح جهان است: سازمان دامپزشکی طی بررسی‌های اولیه، ۲۶ میلیون دوز واکسن را برای کنترل طاعون، مورد نیاز اعلام کرده بود که بنا بود بخشی از آن از منابع خارجی و بخشی از منابع داخلی تامین شود. موسسه سرم سازی رازی تهیه ۱۵ میلیون دوز واکسن PPR را تقبل کرد که تاکنون ۷ میلیون دوز در اختیار سازمان دامپزشکی قرار داده. جهان پیما گفت: کیفیت واکسن های تولید شده در موسسه سرم سازی رازی مطلوب است اما کمیت در حد نیاز نیست. باید برای ارتقاء خط تولید واکسن PPR توسط موسسه سرم سازی رازی بطور جدی برنامه ریزی شود. او گفت: با توجه مشکلات مالی دامداران، واکسیناسیون دامها بصورت رایگان انجام می شود. با اینکه چند سالی است، برنامه ریشه کن کردن طاعون را در اختیار هیات دولت قرار داده ایم، اما برای واردات واکسن بودجه ای در اختیار نداریم. مدیرکل دفتر بهداشت و مدیریت بیماری‌های دامی سازمان دامپزشکی گفت: طی هماهنگی هایی با سازمان حفاظت محیط زیست، مناطق حفاظت شده و پرخطر شناسایی شده و دامهای مجاور این مناطق برای واکسیناسیون در اولیت سازمان دامپزشکی قرار گرفته است. او گفت: با توجه به کمبود واکسن، اگر سازمان حفاظت محیط زیست از اجاره دادن عرصه های مجاور مناطق حفاظت شده به دامداران خوردداری کند و مانع ورود دامها به مناطق حفاظت شده شود، میتواند حیات وحش را از خطر جدی نابودی محفوظ دارد. گفتنی است طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) یک بیماری ویروسی مسری و بسیار خطرناک است که عمدتا گوسفند و بز اهلی و وحشی به آن مبتلا می شوند. از علایم این بیماری تب، ترشحات چشم و بینی، التهاب و جراحات دهانی، اختلال تنفسی و سرفه، ذات الریه، التهاب روده ها و اسهال می باشد و در نهایت منجر به مرگ حیوان می شود. این بیماری صرفا از طریق دام اهلی به نشخوارکنندگان وحشی بخصوص کل و بز منتقل می شود. این بیماری از سال ۸۹ در ساریگل شیوع پیدا کرد تاکنون در زیستگاه‌هایی از جمله هفتاد تپه اراک، طالقان و خرمنه سر طارم صدها نشخوارکننده مانند کل و بز و قوچ و میش را به کام مرگ فرستاده و به زودی با کاهش تعداد این گونه ها و کمبود طعمه برای گوشتخواران، حیات وحش کشور را با خطر جدی واجه خواهد کرد.