عدالتِ قرن و قرنِ عدالت

امیرحسین تابع جماعت: «بر اساس حکم محمود الرشيدي قاضي دادگاه محاکمه حسنی مبارک، وی و شخصيت هاي بلندپايه نظام سابق مصر از تمامی اتهامات تبرئه شدند»؛ خبری که دیروز سرخط خبرهای تمام رسانه های جهان شد. خبری که مدافعان و مخالفانش را هر دو بهت زده کرد. مدافعان از عدالتِ قرن و مخالفان از قرنِ عدالت. از کانت نقل شده كه «عدالت آن است که اعمال هر کس طبق اصولی که خود او می خواهد سنجیده شود». اين است فلسفه و سیاست مطلوب غرب، كه امروز و در قرن بیست و یکم میلادی نه تنها جهان را سرمست از انسان گرایی منحط کرده بلکه در دادگاه حسنی مبارک، عدالت را نیز مقهور خود نموده است. شاید خوانده باشید که نزدیک به هفتاد سال پیش در چنین ماهی، اوراق تاریخ خبر از دادگاه محاکمه دیکتاتور قرن در شهر نازی ها، نورنبرگ، مي دهند و «دادگاه نورنبرگ»، «دادگاه تاریخ» نام نهاده شد. دادگاهی که شاید کیفرخواست آن نشان داد که دیکتاتورها قبل از محاکمه، وجدانشان آن ها را محاکمه کرده بود و شرمِ درون و ترسِ حضور، آنان را به مرگِ خود راضی کرده بود. داستانِ جالبی است ... نورنبرگ را شهر نازی ها می نامیدند؛ شهری که جولان گاه نازی ها، محل تجمعات بزرگ نازی ها، محل صدور قوانین ضدیهود و ... بود. اما پس از شکست متحدین در جنگ جهانی دوم، متفقین تصمیم گرفتند دادگاه سران نازی را در این شهر برقرار کنند تا درسی شود برای دیکتاتورهای تاریخ. نوامبر 1945 و روز محاکمه نهایی... دادگاه علیه 24 مقام ارشد آلمان نازی به جرم های متعدد از جمله جنایت علیه صلح، کشتار مردمان بی گناه و غیرنظامی و ... کیفرخواست صادر نمود. از این تعداد، هیتلر، هیملر(رئیس اس اس) و گوبلز(رئیس دستگاه تبلیغات نازی) در دادگاه حاضر نبودند. دلیل عدم حضور، صدور حکم آن ها توسط وجدانشان بود که خودکشی برایشان عین عدالت بود. غایب دیگر بورمان دبیر حزب نازی بود که سال ها بعد جسدش در برلین کشف شد. عدالت برای او نیز توسط خودش یا دیگران اما با حلق آویز شدن، اجرا شد. اما 20 نفر دیگر مانده بودند. از این افراد، گوستاو گروپ، کارخانه دار آلمانی به دلیل سن بالا و مریضی لاعلاجش در همین دنیا زجر كشيد و روبرت لای، رئیس جبهه کار رایش سوم، که در شب قبل محاکمه خود را به دار عدالت آویخت، از دادرسی کنار گذاشته شدند. 18 متهم دیگر در دادگاه حاضر شدند و در مقام دفاع از خود تنها به اعتراف و پذیرش جرم ها و اعمالشان بسنده كردند. در نهایت از این تعداد، 12 نفر به چوبه دار آویخته، 3 نفر به حبس ابد محکوم و 3 نفر دیگر هم تبرئه شدند. احکام در 15 اکتبر 1946 اجرا و اجساد به دار آویخته شدگان سوزانده شد و زندانیان تا پایان عمر به «زندان اشبانداو» برلین برده شدند تا اجرای عدالت برای آن ها آغاز شود. اما نوامبر 2014 تاریخ دیگری برایمان از دادگاه قرن 21 روایت کرد ... حسنی مبارک رئیس جمهور اسبق مصر با کوله باری از اتهام و جنایت در حق مردمان کشورش و دیگر کشورها در «دادگاه قرن» حاضر و پس از سال ها محاکمه، تبرئه شد. دادگاه عالی مصر سال های پر از سختی و خونريزي را به دوش اخوان المسلمين انداخت و مبارک و همراهانش را بی گناه معرفی كرد! شاید عدالت اسلامي از دادگاه های مصر نیز رخت بر بسته است و آن ها نیز مانند آن خیلی های دیگر، عدالت کانتی را مسموع دانسته اند که چنین حکم می دهند. این که حکم چیست و چه می باید بود، مدنظر نیست بلکه نكته مهم توجه به تصمیم سران نازی، بزرگترین جنایتکاران قرن بود که نوشیدن سیانید و حلق آویز کردن را حق و مجازات خود دانستند و امروز به اصطلاح رهبر سابق جهان عرب در مقابل چشمان زجر کشیده مردم مسلمان مصر، مردم مظلوم غزه و فلسطین و ... حتی زحمت دفاع از خود را نکشید و تنها وکلایش همه اتهامات علیه او را رد کردند و دادگاه نیز پذیرفت. این است که مصر مستكبران و زورگويان، قانونِ عدالت رهبرانش را از کانت به عاریت گرفت، به عدالت حقيقي پشت كرد و عدالت را برای مبارک با اصولِ آنها سنجید و نتيجه شد: تبرئه مبارک! همانگونه كه رهبر حكيم انقلاب (مدظله العالی) فرمودند: «در دنيا، غير از مستكبران و زورگويان و چپاولگران عالم، هيچ انسانى نيست كه به عدالت پشت كند». و همین است بهت مدافعان و مخالفان تبرئه او، مدافعان از پوچ ترین عدالت ِ قرن و مخالفان از چنین قرنِ عدالتی که مظلوم متهم است و ظالم شاکی! كارشناس مسائل بين الملل