انتخابات ریاست‌جمهوری را می‌باختند چه می‌کردند؟/ خدا به مردم رحم کرد!

سرویس سیاسی«فردا»،سید رضا اقبالی: برخی مدعیان اصلاحات که خود را پیروز انتخابات ریاست جمهوری می دانند بعد از انتخابات و بویژه بعد از استقرار دولت یازدهم علی رغم آنکه رویکرد و شعار دولت و شخص آقای رییس جمهور فضای دور از تنش و اعتدال بود، مسیر تندروی و سیاست تنش زایی را در پیش گرفتند. یکی از مهمترین رویدادهایی که بیشتر از همه این رویکرد آنها را آشکار نمود موضوع انتخاب شهردار تهران بود. اتفاقاتی که قبل و بعد از انتخاب شهردار بوقوع پیوست حکایت از آن داشت که این عده کاملا خلاف شعار دولت و همچنین بسیاری از شعارهای خود کاملا تنگ نظرانه و بسته عمل می کنند و به رغم برداشتن تابلو آزادی اندیشه و بیان و عقیده هیچ نظر و رای مخالفی را نیز بر نمی تابند. تهدیدها و توهین ها به دو عضو شورای شهر بویژه سرکار خانم الهه راستگو و اخراج ایشان از حزب کار از سوی مدعیان اصلاحات گواهی روشن بود بر دورویی و فاصله قول و فعل در میان این طیف. اگرچه هنوز این تهدیدها ادامه دارد و این عده از هیچ کوششی فروگذار نکردند که اولا با دو عضو اصلاح طلب شورا جنگ لفظی و رسانه ای و بلکه برخورد فیزیکی راه بیندازند و در ثانی آنچه خود بارها از آن با عنوان دمکراسی و اهمیت رای و نظر مردم و نهادهای انتخابی یاد می کردند اکنون به شیوه های مختلف درصددند تا انتخاب شورای شهر را نادیده بگیرند و گوشه ای از حرکت سال 1388 که جمهوریت نظام را صرفا بخاطر اینکه به مذاق آنها خوش نیامد، نادیده گرفتند را تکرار کنند. همچنانکه علی رغم صراحت پاسخ مجلس به موضوع عدم ممنوعیت انتخاب یک شهردار برای چند دوره متوالی همچنان حتی بعد از انتخاب شهردار این عده بر طبل تنش و اختلاف می کوبند و با اظهار نظرهای رسانه های و پیگیری های حقوقی از دیوان عدالت اداری بر خلاف تمامی قواعد و مقررات حقوقی موجود صرفا سعی دارند که آتش اختلاف را زنده نگاه دارند. این در حالی است که حتی برخی از بزرگان این طیف به همفکران خود هشدار دادند که این راهی که شما می روید تداعی کننده شورای اول و بازگشت تنش و سیاسی کاری به شورای شهر است و نتیجه ای جز انحلال شورا و ضرر شهر و شهروندان ندارد. این اصرار و سماجت افراطیون اصلاح طلب بر به کرسی نشاندن حرف خود بر خلاف همه قواعد بازی سیاست که بخشی از آن رای اکثریت شورای شهر نظر مجلس و آزادی رای و نظر اعضای شورای شهر است همه و همه حکایت از آن دارد که این افراد هنوز از آن توهم سال 88 خارج نشدند و تصور می کنند دمکراسی یعنی آنچه مطلوب آنهاست به تصویب برسد. آزادی اظهار نظر و عقیده یعنی آنچه آنها دوست دارند گفته و اعلام شود. قانون و قانونگرایی تا زمانی خوب است که علیه منافع آنها نباشد و ... در پایان تنها این پرسش باقی می ماند که با این اوضاع و احوال و آتش تند این دوستان اگر انتخابات ریاست جمهوری بر وفق مراد آنها نبود و نتیجه دیگری بوقوع می پیوست چه جنجالی به پا می شد و چه خسارت هایی به نظام و مردم وارد می شد. اینها که حتی رای مختلف یک عضو خود را نمی پذیرند اگر با اختلاف اندکی نتیجه انتخابات به گونه دیگری رقم می خورد احتمالا انتقام سختی از مردم می گرفتند.