روایت رهامی از علت کینه منافقین از شهید بهشتی/ منافقین در تشکیلات حزب جمهوری اسلامی نفوذ کرده بودند؟

محسن رهامی اخیرا در گفت‌وگویی گفته است که درگیری‌های 30خرداد توسط نیروهای منافقین از سر کینه و عداوت منافقین با شهید بهشتی بود.

او در گفت‌وگو با «خبرآنلاین» روایت کرده است: «حامیان آقای بنی صدر هم - منظورم مردم ایران نیست که رای دهندگان او باشند، بلکه سازمان مجاهدین خلق و امثال آن که اصلا به قانون اساسی جدید رأی ندادند، و آن را تحریم کردند اطلاعیه دادند و تهدید کردند که اگر بنی صدر را عزل کنید دست به ترور و کشتار می زنیم. آنها این تهدید را از همان عصر ۳۰ خرداد در میدان هفت تیر و بعضی از خیابان ها با آتش زدن اماکن عمومی مثل بانک ها و اتوبوس ها عملی کردند. درگیری ها شروع شد و تا شش هفت روز به صورت پراکنده وجود داشت. تهدید اصلی انتقام از خود شهید بهشتی بود. فکر می کردند ایشان نقطه اصلی جریان مخالف بنی صدر است و ایشان نماینده ها را بسیج کرده که بنی صدر عزل شود چرا که حزب جمهوری اسلامی تا حدی میدان دار قضیه بود. بخش عمده ای از نمایندگانی که به ایشان رای داده بودند نیز از اعضای حزب جمهوری اسلامی بودند. بنابراین آمدند حزب جمهوری اسلامی را نشان گرفتند».

او ادامه داد: «سازمان مجاهدین خلق درتشکیلات جمهوری اسلامی نفوذ کرده بود. معلوم بود خبر داشتند که چه کسانی آنجا می آیند. من در مصاحبه دیگری هم گفته ام که حتی قسمتی که مرحوم بهشتی حضور داشتند بیشتر متلاشی شده بود. می دانستند آقای بهشتی کجا می نشیند، کجا باید بمب را کار بگذارند. معلوم است که کلید داشتند و ورود به سالن برای آنها ممکن بوده است. بمب را به راحتی جاسازی کرده بودند که در وهله اول تشخیص داده نمی‌شد. سالن هم قبل از ورود مرحوم بهشتی و سایرین چک نشده بود. بالاخره سالنی که این تعداد از مسئولین سطح بالای نظام آنجا جمع می شوند باید چک می شد. سالن به راحتی در دسترس سازمان مجاهدین خلق بود که به حزب نفوذ کردند. این عوامل عدم کنترل و سهل گیری نسبت به دشمن باعث این اتفاق شد. ما قرار بود آن جلسه راجع به رئیس جمهور بعدی صحبت کنیم».

رهامی همچنین درباره علت اختلاف بنی‌صدر با مجلس تصریح کرد: «در موضوع انتخاب نخست وزیر اختلاف تشدید شد. نظر بنی صدر به سمت کسانی بود که مجلس حاضر نبود زیر بار آنها برود، نظر مجلس هم بیشتر آقای رجایی بود. آقای رجایی هم مورد قبول او نبود. مجلس مدت ها کلنجار می رفت که مساله نخست وزیر را با بنی‌صدر حل کند. به هر حال او باید نخست وزیر را پیشنهاد میداد و ما رای میدادیم. در مورد وزیر خارجه و وزیر اقتصاد و دارایی همین اختلاف نظر های شدید وجود داشت».