چرا خداوند کعبه را در سرزمینی خشک و بی‌آب و علف قرار داد؟

حال سؤال اینجا است که چرا خداوند چنین مکان مهمی را در سرزمینی خشک و بی‌آب و علف قرار داده است. به این آیه توجه کنید رَّبَّنَآ إِنِّى أَسْکَنتُ مِن ذُرِّیَّتِى بِوَادٍ غَیْرِ ذِى زَرْعٍ عِندَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لَیُقِیمُواْ الصَّلَوةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِى إِلَیْهِمْ وَارْزُقْهُم مِّنَ الَّثمَرَتِ لَعَلَّهُمْ یَشْکُرُونَ‏ (ابراهیم ۳۷) ترجمه پروردگارا! من (یکى) از ذرّیّه‌‏ام را در وادى (و درّه‏‌اى بى‏‌آب و) بى‏‌گیاه، در کنار خانه‏ گرامى و با حرمت تو ساکن ساختم. پروردگارا! (چنین کردم) تا نماز برپا دارند، پس دل‏‌هاى گروهى از مردم را به سوى آنان مایل گردان و آنان را از ثمرات، روزى ده تا شاید سپاس گزارند. وقتى خداوند در زمان پیرى ابراهیم، اسماعیل را به او عطا کرد، او را فرمان داد که این کودک و مادرش را در مکّه اسکان دهد. ابراهیم فرمان الهى را اطاعت نمود و سپس براى آنان دعا کرد. در روایات مى‏‌خوانیم که امام باقرعلیه‌السلام فرمود: ما اهل بیت رسول‏‌اللَّه‏ صلى الله علیه وآله، بقیه ذرّیّه ابراهیم هستیم که دل‏‌هاى مردم به سوى ما گرایش دارد، سپس این آیه را تلاوت فرمودند: «ربّنا انى اسکنت ... فاجعل افئدة من النّاس» کعبه در منطقه‏‌اى خشک و بى‏‌آب و علف قرار گرفت تا مردم به واسطه‏ آن آزمایش شوند. چنانکه حضرت على‏‌علیه السلام در خطبه‏ قاصعه چنین بیان فرمود: اگر کعبه در جاى خوش آب و هوایى بود، مردم براى خدا به زیارت آن نمى‏‌رفتند. پس امتحان مسلمانان یکی از پاسخ‌های این سؤال است دعاى انبیاء مستجاب است. «و ارزقهم من الّثمرات»، «حَرَماً آمناً یجبى الیه ثمرات کل شى‏ء» (سوره قصص آیه ۵۷) حرمى امن که همه گونه ثمرات در آن فراهم مى‏‌شود. امام باقر علیه‌السلام فرمود: هر میوه‏‌اى که در شرق و غرب عالم هست در مکّه یافت مى‏‌شود. پس یکی دیگر از دلایل قرار گرفتن مکه در سرزمین خشک و بی‌آب و علف حجاز فراهم شدن برکات و ثمرات برای مردم آن است. پیام‌های آیه انتخاب مسکن انبیا بر اساس نماز و عبادت بود. «اسکنت، لیقیموا الصلوة» دین‌دارى، گاهى با آوارگى، هجرت، دورى از خانواده و محرومیت از امکانات رفاهى همراه است. «اسکنت من ذریّتى بواد غیر زرع» کعبه و اطراف آن در زمان حضرت ابراهیم نیز محترم و داراى محدودیت و ممنوعیت بوده است. «بیتک المحرّم» محور و مقصد حرکت ابراهیم نماز است. «ربّنا لیقیموا الصلوة» اهل نماز، باید محبوب باشد. «لیقیموالصلوة فاجعل افئدة من الناس» نماز در ادیان قبل نیز بوده است. «لیقیمواالصلوة» محبوبیّت و گرایش دل‏ها به دست خداست. «فاجعل افئدة...» همه‏ مردم لیاقت دوست داشتن اولیاى خدا را ندارند. «من الناس» مردان خدا، دنیا را براى هدفى عالى مى‏خواهند. «من الثمرات لعلّهم یشکرون»