هر چه فریاد دارید بر سر عکاسان خبری بکشید!

چند روز بیشتر نیست که از روز خبرنگار و عکاس می گذرد و هنوز شاید تقدیر و تشکرها و تقدیرنامه ها مهرش خشک نشده است. تقدیر و تشکرهایی که بیشترش نمایشی است و از سرباز کنی. عکاس خبری که سرما، گرما، روز، شب، مرخصی و تعطیلی برایش معنی ندارد و زندگی اش عکاسی خبری است. اما همین قشر عکاس خبری است که مقصر تمام مشکلات جامعه است. تمام سیاهی ها، معضلات و مشکلات. برای همین است که همیشه نوک تهاجم ها به سوی عکاسان خبری است وگرنه ما در کشورمان گورخواب نداریم، کارتن خواب نداریم، دعوا نمی شود، بزن بزن نمی شود، دزدی نمی شود. اصلا هیچی نمی شود. در کشور ما نماینده مجلس اش در مجلس نمی خوابد، گلابی نمی خورد، در ساعت کاری پشت سیستم مجلس گیم فلان بازی نمی کند، همه را ما عکاسان خبری انجام می دهیم. اصلا ما عکاس خبری ها هستیم که در مجلس سلفی می اندازیم. اصلا ما همه را به گردن می گیریم که خیالتان راحت شود. امروز نماینده مجلس که نماینده مردم ایران است به عکاسان به راحتی توهین می کند و آن ها را فضول خطاب می کند که من می دانستم گلابی بخورم فضول ها عکس می اندازند. خب عکاس ها کارشان چیست ؟ عکاس خبری وظیفه اش ثبت همین لحظه هاست . لابد عکاس خوب، عکاسی است که وقتی می بیند نماینده ای به هر دلیلی در یکی از جلسات مهم مجلس گلابی می خورد بیاستد گلابی خوردن آقا را تماشا کند و برایش به به چه چه کند که آفرین چه خوب گلابی می خوری. حتما خیلی هم شیرین، رسیده و آبدار است. امروز هم عده ای از نمایندگان مجلس شورای اسلامی خواستند که حضور عکاسان در مجلس شورای اسلامی محدود شود. ( خبرگزاری ایسنا + ) که طرحی عجیب را در مجلس نشان می دهد. مگر قرار است نمایندگان در جلسات علنی مجلس چه کاری بکنند که مردم نباید ببینند. حالا مردمی که رای داده اند نامحرم شده اند؟ واقعا دلیل این طرح این است که نمایندگان بتوانند در مجلس گلابی بخورند، سلفی بگیرند، گیم بازی کنند و کسی نبیند ؟ یعنی چند ساعتی که در مجلس هستند نمی توانند گلابی نخورند ؟ یا نمی توانند رسمی باشند که سوژه ای دست عکاس ها ندهند ؟ یعنی واقعا برای راحتی آقایان باید جلوی عکاس ها را گرفت ؟ البته عکاسان خبری عادت کرده اند. تا وقتی عکاسان خبری طفل یتیم جامعه اند، هیچ انجمن و صنفی ندارند که پیگیر حقوقشان باشد ( البته انجمن عکاسان و و انجمن صنفی مطبوعات مان مشغول همایش بازی تشریف دارند ) همین می شود هر کسی از راه می رسد فریادش را بر سر عکاسان خبری می کشد. مگر جرات دارند از گل نازک تر به صنف های دیگر بگویند. مثلا به صنف پزشکان، شب نشده جلوی مجلس تحصن می کنند و شعار و پلاکارد. پس ما عکاسان خبری همچنان می خواهیم که فریادها را بر سر ما بکشند و ما را محدود کنند تا جاییکه اصلا اجازه عکاسی از جایی را پیدا نکنیم تا خیال آقایان راحت شود همه چیز را گل و بلبل نشان بدهند. اصلا می توانیم جایمان را به عکاس های آتلیه ای هم بدهیم، همان هایی که آقایان دوست دارند، از قبل همه چیز را می چینند، لبخند ملیحی می زنند، عکس را می گیرند و رای را جمع می کنند.