سنگفرشی از استخوان‌های نجیب +تصاویر

خبرگزاری تسنیم: کشتار اسب و قاطر و الاغ که کاسبکاران آنها را "دَوّاب" می خوانند در مناطق مرزی به ویژه سردشت، پیرانشهر و بانه همچنان ادامه دارد و از یک سو تهدیدی جدی برای بهداشت عمومی به شمار رفته و از سوی دیگر انسانیت و اخلاق را زیر سوال می برد. لاشه های نیمخور، استخوان ها و پالان های رنگ باخته چارپایان بارکش، در کنار بوی نامطبوع مرداری که فضای منطقه را متعفن کرده توجه هر تازه واردی را به خود جلب می کند و این پرسش را در ذهن تداعی می کند که این مخلوقات نجیب و مظلوم خداوند به چه جرمی محکوم به تحمل زندگی رنج آوری هستند که با شلیک گلوله و جان سپردن زیر کوله باری از گناه ناکرده پایان می پذیرد. به گفته کاسبکاران چند ماهی است که حمل کالا با استفاده از دواب در معابر ممنوع اعلام شده و آنان ناگزیرند برای گذران زندگی، شبانه به همراه چارپایانشان، عازم معابر شوند. معابری که مشاهده آفتاب روز بعد را نه برای کاسبکاران ضمانت می کنند و نه برای چارپایانشان چرا که حتی اگر از مین های باقی مانده از جنگ تحمیلی در این مناطق هم جان سالم به در ببرند، عواقب حمل غیرقانونی کالا می تواند به قیمت جانشان تمام شود.

یکی از کاسبکاران سردشت، رویارویی ماموران مرزبانی و کاسبکارانی که شبانه به حمل بار با استفاده از دواب مشغولند را این گونه به تصویر می کشد: مامور نمی داند با چه کسی رو به رو شده! شاید یک کاسبکار عادی مثل من باشد و در حال حمل پارچه، شاید قاچاقچی مشروبات الکلی یا مواد روانگردان باشد و شاید حتی تهدیدی جدی برای امنیت ملی. مرزبانی باید به وظیفه خود عمل کند و راهی جز استفاده از حکم تیر خود ندارد. کاسبکاران هم این را می دانند و به همین دلیل فورا دواب و بار را رها می کنند و در پشت صخره یا در گودالی پناه می گیرند تا بتوانند ساعاتی بعد برای حمل بار به سمت دواب بازگردند. مامور مرزبانی نمی داند بار چیست، اگر بخواهد به سمت دواب نزدیک شود و بار را بررسی کند باید خطر تیراندازی سوارکارانی که نمی داند چه کسانی هستند و مخفیانه او را زیر نظر گرفته اند به جان بخرد. بنابراین چارپایان و بارشان را هدف گلوله قرار می دهد. به این شکل، هم از حمل کالا جلوگیری کرده و هم با نابود کردن دواب، وسیله حمل کاسبکاران را از آنها گرفته است و آنها مجبورند یا برای تهیه مجدد دواب، اقدام کنند و یا عطای استفاده از چارپایان را به لقای آن بخشیده و با کولبری امرار معاش کنند. البته در مواردی که مرزبانی کاسبکاران را دستگیر می کند، معمولا دواب را مصادره می کند و از بین نمی برد."

رسول خضری، نماینده سردشت و پیرانشهر هم پیش از این کشتن اسب‌ها را محکوم کرده و گفته بود: به‌عنوان نماینده سردشت و پیرانشهر به صورت کتبی به نیروی انتظامی و وزارت کشور تذکر دادم. آنها قول‌دادند که به این کار رسیدگی کنند اما تاکنون هیچ اتفاقی در جهت بهبود اوضاع نیفتاده است. حتی به آنها پیشنهاد دادم به جای کشتن این اسب‌ها آنها را در مزایده به فروش برسانند، چون کشتن چاره کار نیست. یک بار‌ هم به‌طور شفاهی از وزیر کشور دوره قبل آقای مصطفی محمد نجار دلیل این کار را پرسیدم که متاسفانه به من پاسخ درستی ندادند. این کار بازتاب درونی و بیرونی بسیار بدی دارد و شایسته نظام اسلامی نیست. لاشه‌ این حیوانات بدون این‌که دفن شودند در دشت‌ها رها می‌شوند و این کار علاوه بر بازتاب‌های منفی باعث آلودگی زیست‌محیطی و به خطر انداختن سلامت مردم منطقه می‌شود. از سوی دیگر محسن بیگلری نمایندهٔ دورهٔ دهم از حوزهٔ انتخابیهٔ سقز و بانه در استان کردستان با ابراز تأسف نسبت به کشتار اسب‌ها در مناطق مرزی می‌گوید: هر چند کشتار اسب‌ها در مناطق مرزی طی سال‌های گذشته به میزان قابل توجهی کاهش یافته اما انتظار ما این است که کشتار این حیوانات بی‌گناه به صفر برسد.

وی با بیان اینکه کشتار اسب‌ها معمولاً طی عملیات تعقیب و گریز صورت می‌گیرد نه زمانی که صاحبان کالا دستگیر می‌شوند، گفت: ساماندهی و مدیریت معابر تنها راه حل معضل کشتار اسب‌ها در مناطق مرزی است و تا زمانی که حمل کالا در مناطق مرزی ساماندهی و مدیریت نشده و مرز کولبری مشخص نشود نمی‌توان به پایان کشتار‌ چارپایان چشم داشت. حمل کالا توسط مرزنشینانی که برای امرار معاش، شبانه رهسپار معابری پرخطر و حادثه خیز می‌شوند نه تنها به قربانی شدن حیواناتی بی‌گناه منجر می‌شود که سرانجام با شلیک گلوله، با زندگی پر درد و رنجشان وداع می‌گویند، بلکه تا‌کنون مرگ بسیاری از این هموطنان و بی‌سرپرست شدن خانواده‌هایشان را به دنبال داشته است و از سوی دیگر، بستری برای قاچاق فراهم آورده است، معضلی که امروز، بیش از هر زمان دیگری، لزوم ساماندهی و مدیریت قانونمند را که مستلزم توجه و اقدام مسئولان ذیربط است به نمایش می‌گذارد.