این دیه چه خوب خرج شد

سرویس اجتماعی « فردا »:‌ دیه را اگر حق اولیای دم بدانیم، خانواده زارعی فقط حقشان را گرفته‌اند. آنها چند سال پیش «حبیب»شان را در یک سانحه تصادف از دست دادند؛ پسری که می‌توانست عصای روزهای سخت و افتخار روزهای خوششان باشد.

حبیب، دانشجوی آموزشکده فنی و حرفه ای پسرانه یاسوج بود که روز حادثه در روستای چاه غربال بخش توکهورو شهر هشتبندی استان هرمزگان با یک خودروی عبوری تصادف کرد و فوت شد.

روایت این حادثه به زبان ساده است، ولی خدا می داند از لحظه ای که این خبر به خانواده حبیب رسید، تا لحظه ای که آنها خود را به جسد او رساندند، تا آن دقایقی که ناباورانه مرگ یک عزیز را تماشا کردند و با خود کنار آمدند که پیکر او را به گور بسپارند، چه بر آنها گذشته است؛ آنها روی خاک و حبیب زیر خاک، در آرامگاهی ابدی که بازگشت در کار مسافرانش نیست.

با این حال خانواده او مرگ را پذیرفتند و با نبودن حبیب کنار آمدند، این خانواده دیه 120 میلیون تومانی فرزندشان را نیز گرفتند که به زعم خیلی ها می شود با آن گره های زندگی را باز کرد. اما خانواده زارعی دست از این پول شست و به خرج کردن خونبهای فرزند در زندگی نه گفت.

آنها این پول را برای ساخت یک مدرسه هدیه دادند؛ دبیرستانی دخترانه در روستای چاه غربال، درست همان جایی که حبیب زارعی با زندگی وداع کرد.

همه ما خوب می دانیم که این بخشش کار هر کسی نیست، باید به چیزهایی غیر از پول فکر کرد تا چنین تصمیمی به ذهن خطور کند، روح باید بزرگ باشد و از بند تعلقات، آزاد تا بتواند چنین کند.

این که در یک روستای محروم، دبیرستان دخترانه ساخته شود و دیگر بهانه ای برای ترک تحصیل دختران روستا باقی نماند، بهترین تصمیمی است که می توانست گرفته شود، این بهترین راهی بود که می شد دیه 120 میلیون تومانی یک جوان ناکام را در مسیر آن خرج کرد و نام یک عزیز سفر کرده را زنده نگه داشت. اما باید اعتراف کرد این کار شهامت می خواهد.

باید بسیاری از قید و بندهای دست و پاگیر فرهنگی و اجتماعی را کنار زد تا چنین شود که خانواده زارعی از همه این مراحل سربلند بیرون آمده اند.

اقدام جالب این خانواده می تواند برای همه ما الگو باشد، برای ما که نمی توانیم از یک حادثه تلخ، اتفاقی شیرین بسازیم، برای ما که مرده پرستی می کنیم و سعی داریم با صرف هزینه های کلان در مراسم یادبود، پشتوانه محکم مالی مان را به رخ دیگران بکشیم و برای ما که می خندیم اگر بشنویم کسی برای شادی روح عزیزی از دست رفته درختی به نشانه سبز بودن جای خالی او کاشته یا به یادش پرنده ای را آزاد کرده است.

منبع: جام جم آنلاین