توليد ملي به كمك عفاف مي‌آيد
رفتار و تظاهر بدپوشش‌ها كه مصرف كنندگان فرهنگ غيرايراني هستند، خواسته يا ناخواسته زير دو خم عفاف و حجاب را گرفته است، آن هم در شرايطي كه وابستگي فرهنگ پوشش به خارج، بيش از هر چيز به سرمايه ايراني و توليد ملي لطمه مي‌زند و پول مملكت را به جيب سرمايه‌داران غربي مي‌ريزد!
جوان آنلاین: حجاب و نوع پوشش در جوامع علاوه بر اينكه شمه‌اي از جهان‌بيني يك ملت را به نمايش مي‌گذارد، نسبت آن ملت و جامعه را نيز در ارتباط با جهان پيرامون نشان مي‌دهد. انتخاب نوع لباس در كشوري مثل ايران با تاريخ فرهنگي و ديني قابل اتكا مي‌تواند پيام‌هاي مختلفي با خود داشته و زبان گوياي جامعه در قبال گزينه‌هاي پيش رو، پيشنهادي و حتي تحميلي فرهنگ و ملل مختلف باشد. نوع پوشش و انتخاب لباس گاهي مي‌تواند يك آري قاطع يا يك نه بزرگ به يك الگوي وارداتي، تائيد يا رد يك جريان فكري و سياسي يا حتي پذيرفتن يا نپذيرفتن قواعد بازي‌هاي بين‌المللي باشد. تاريخ ايران بر صفحات خود«نه»هاي بزرگي در برابر پيشكشي‌هاي نامبارك فرنگستان دارد. مثل غائله كشف حجاب در دوران حكومت كودتايي رضا ميرپنج كه همزمان با كشف حجاب در تركيه بود. اما به جز وجود ريشه‌هاي اعتقادي، مذهبي و شيعي در ميان مردم ايران، قانون غيررسمي دوران استعمار، در ايران و پيروزي آن در تركيه جنبه‌هاي ديگري نيز داشت و آن برخورد زورمدارانه و قلدرمآبانه حكومت پهلوي با مسئله حجاب و به كاربردن تعبير دمل درباره نوع پوشش ملي و مذهبي ايران و در مقابل سياست نرم و محتاطانه و تشويقي آتاتورك براي برداشتن حجاب بود. از آنجا كه ايران سرمايه‌هاي ماندگار زيادي در عرصه‌هاي گوناگون براي به تاراج بردن دارد، همواره محل طمع‌ورزي استعمارگران نو و كهنه بوده و هست. مسئله حجاب و نوع پوشش امروز در كشور از طرفي و پندآموزي غرب از درس تاريخي قلدري رضاخان به استعمار، نشان از اين دارد كه هدف، همچنان اصالت فرهنگي ما با سلاح تحميل پوشش‌هاي نامتعارف به مردم و جوانان ما است، به طوري كه امروزه بدپوششي جوانان اعم از دختر و پسر به هنجارها و ارزش‌هاي مورد پذيرش اكثريت جامعه دهن كجي مي‌كند و نوع پوشش و قالب غير ايراني آن، زنگ خطري است براي فرهنگ اصيل داخلي. اماكن عمومي، نمايشگاه آرايش و خودنمايي خيابان‌ها، پارك‌ها، مترو، اتوبوس‌هاي درون شهري، تاكسي‌ها، سينماها و كافي شاپ‌ها بازترين و بارزترين عرصه خودنمايي بدلباس‌ها است كه به صورت جامعه چنگ مي‌زند. خودنمايشي با پوشش بد در دانشگاه «مد» است! نوع پوشش در دانشگاه‌ها كه اهل تعقل و توليدكنندگان فكر و انديشه جامعه در آن تحصيل و تحقيق مي‌كنند، فغان اهل دل را درآورده و هنوز بين باور آنان كه اسلامي شدن دانشگاه‌ها را براي ايران اسلامي مي‌پسندند و آنچه هست فاصله بسيار است. اين نيز بماند كه گهگداري مديران وزارت علوم درباره حجاب و نوع پوشش دانشجويان كه بايد چنين و چنان و در تراز جامعه اسلامي باشد، سخني بر زبان مي‌رانند اما عملاً اثري از اين اظهارات را نمي‌توان در دانشگاه‌ها ديد! «كاركنان ادارات و فروشندگان» مدل‌هاي موجه! قبل‌ترها براي گزينش و استخدام كارمندان در ادارات، بانك ها، مراكز بهداشتي و درماني و موسسات دولتي و خصوصي شئونات اخلاقي و پوششي آنها نيز مورد تحقيق قرار مي‌گرفت؛ ( اين قبل‌ترها خيلي دور نيست، هنوز بعضي از بخشنامه‌هاي آن ايام را مي‌توان در پوشه‌ها و داخل گنجه‌هاي ادارات پيدا كرد). اما امروز به مدد ورود بخش خصوصي در تامين نيروي انساني مورد نياز مراكز مختلف، داشتن حداقل حجاب درخور يك زن ايراني از مفاد آئين نامه‌هاي استخدامي در عمل حذف شده است. اين موضوع در مورد فروشندگان در داروخانه‌ها و مراكز بهداشتي و لباس فروشي‌ها كه مانكن‌هاي متحرك نامتعارفي هستند، شكل ديگري به خود مي‌گيرد. مردها را هم اضافه كنيم در حالي كه هنوز دودوتا چهارتاي حفظ حجاب و تعيين نوع پوشش زنان حواس متوليان فرهنگي و وزارت ارشاد و كميته‌هاي مدولباس و كارگروه فلان و اتاق فكر بهمان را مشغول خود كرده، پوشش مناسب مردان ايراني را نيز باد مي‌برد، به طوري كه لباس‌هاي بدن نما و به اصطلاح مانكني مردانه، تن پسرك‌هاي شهر من را نيز مي‌فروشند. آنچه در اين گزارش مجال گفتن مي‌يابد اين است كه در سايه گام گذاشتن به جهان مدرن و در ميان هياهوي «توسعه سياسي مقدم است يا توسعه اقتصادي؟»، بدپوششي به عنوان يك هنجارشكني آشكار هر روز بر روح و جسم نوجوانان و فرزندان كشورمان مي‌تازد. از سوي ديگر، توليد كنندگان و فروشگاه‌هايي كه همچنان و در كنار بايد ها، نبايدها، بخشنامه‌ها و آئين نامه‌ها، لباس‌هاي نامتعارف و مصداق بدپوششي را روانه بازار مي‌كنند، دست به دست بدپوشش‌ها داده‌اند تا فرهنگ پوشش جامعه را تغيير دهند. توليد ملي به كمك گسترش حجاب و عفاف مي‌آيد بي ترديد ضرورت طراحي و توليد انبوه لباس‌هاي اسلامي- ايراني و اتخاذ سياست‌هاي فرهنگي تاثيرگذارتري آن هم در سال توليد ملي و حمايت از كار و سرمايه ايراني مي‌تواند فرصتي طلايي را در اختيار مردم و مديران گذارد تا با دست پر از داشته‌هاي اصيل فرهنگي خود در مسئله پوشش حمايت و دفاع كنند.
دیدگاه تان را بنویسید