برای گدایی آبرومندانه آمده‌ام

فارس: هنوز چشمانمان از سوگ و فراق «رحمةاللعالمین» پیامبر اکرم (ص) و نوه گرامی‌اش امام حسن مجتبی (ره) گریان است که برای عرض تسلیت جسارت قوم عرب آن زمان به پابوسی شمس‌الشموس می‌آییم. اینجا فدک آل محمد است، اینجا‌‌ همان سرزمینی است که گروهی از این خطه به سهله و نجف مشرف می‌شوند تا در پشت سر امام زمان خویش، مهدی موعود (عج) نماز بگذارند و همراه و همدل ایشان در صف سربازان جبهه حق قرار گیرند. آری از مشهدالرضا می‌گویم همانجایی که به بهانه محرم و صفر دل‌ها در مدینه سکنی گزید و چشم به سمت حرم مطهر رضوی روانه شد. اینجا مشهدالرضا... سوز و سرمای زمستان نتوانست دلربایی دلربان علی‌بن موسی‌الرضا (ع) را در جاده بهانه متوقف کند به گونه‌ای که هیئت‌ها و دسته‌های عزاداری از سراسر سرزمین دلیرمردان به سمت حرم رضوی و برای عرض تسلیت مه‌مان، مه‌مان مشهد شدند تا دوباره ولایت‌پذیریشان را با نوحه و طبل به رخ جهانیان بکشند. نمی‌دانم دل مشتاقی مشتاقان را آیا می‌توانم با زبان عاجز خامه قلم برای همه ارداتمندان و دوستداران با دلی حاضر و چشمانی غم‌بار در فراق معشوق به تصویر بکشم یا نه؟ اکنون که قرار است از صفای حرمت بگویم یا علی‌بن موسی‌الرضا مرا یاری کن که با دلی پر از امید و اشتیاق از پشت پنجره ضریح، سفیر انعکاس عشقبازی عاشقان کوی تو باشم، بگذار تا بگویم از نجوای زائری از سرزمینی دور که به قصد شفاعت تو خود را به سرزمین خورشید رسانده است و همه امیدش را در کوله بار نیازش بسته است تا به پنجره ضریح دخیل کند و آنقدر اشک و ناله نماید تا به این بهانه گناهانش ریخته شود و سپس اجازه دعا خواندن و جاجت گفتن را کسب کند؟ از شفاعت تا شفا بهترین و زیبا‌ترین حاجت هر زائری قبولی شفاعت است چراکه هر انسانی از ضمیرش آگاه است و می‌داند که آنگاه که پرده‌ها کنار زده شود و همه چیز آشکار شود رو سیاهی برای بنده روسیاه می‌ماند که در دنیا به دنبال طلب شفاعت نبوده است و دیگر اینجا سرای پایان است اما آنچه که از قرآن و احادیث مستند اسلامی برمی‌آید این است که در روز قیامت، خداوند، قرآن، پیامبر اکرم (ص) انبیا، علما، شهدا و امانات الهی شفیعان روز قیامت هستند آنجا که پیامبر از شفاعت خود می‌گوید «انا اول شفیع» من نخستین شفاعت‌کننده هستم و در صحنه قیامت بعد از قرآن کریم، پیامبر اکرم (ص) جهت اجرا و صدور دستور شفاعت به صحنه می‌آید و چه زیبا «بوصیری» در قصیده خود به مدح پیامبر اکرم (ص) پرداخته است: هو الحبیب الذی یرجی شفاعته لکل هول من الاهوال مقتحم در روز رحلت پیامبر اکرم (ص) قلب‌ها به سمت مدینه پرکشید و قدم‌ها به سوی حرم رضا برداشته شد تا از پس مهر تایید شفاعت دردانه عالم محمد مصطفی (ص) گریستن بر غربت علی‌بن موسی‌الرضا (ع)، بهانه‌ای برای برچیدن غربت زائران رضوی در روز شفاعت شود. از نیاز تا شفاعت شاید بسیاری از آنانی که زیارت را سبب کوری دل و ناقصی عقل می‌دانند خیلی از حالات و باورهای زائران ایرانی و غیر ایرانی را درک نکرده‌اند، آری آنان با دل‌های غبار گرفته‌شان نمی‌توانند عظمت قدرت و مهربانی می‌ه‌مان سرزمین خورشید را دریابند و به هر وسیله‌ای و در هرزمانی با استدلال‌های بی‌برهان قصد خدشه‌دارکردن رسم زیبای مردمان این سرزمین را دارند از توهم و موهن سخن می‌گویند و می‌خواهند شفای بیماران به واسطه فیض وجودی امام رضا (ع) را کتمان کنند و این در حالی است که حرم ملکوتی طلایه‌دار سرزمین خورشید، خود شاهد شفای بیمارانی است که پزشکان دنیایی نسخه وداعشان را پیچیده‌اند و بدون هیچ امیدی و فقط و فقط امید به شفای حضرت دوست به کوی امام هشتم (ع) کوچ می‌کنند تا دست نیازشان را به سوی حجت خدا در روی زمین دراز کنند و به بهانه آبروی او، دوباره فرصت زیستن را گدایی کنند و چه زیباست این گدایی آبرومندانه!... از التماس تا حاجت روا... کبوتر‌ها، صحن‌ها، سنگفرش‌ها، نقارخانه، بارگاه رضوی و... همه و همه این‌ها حضور بسیاری از نوجوانان و جوانان این سرزمین را که با کاروان آفتاب همراه شده‌اند تا به دیدار دوست نایل شوند شهادت می‌دهند که هر کدام از آنان در پس نجواهای خود پس از آنکه در آینه وجودشان به خودشان، قصد دارند که از امامشان و رهبر و پیشوا هدیه بگیرند و بر همه خطاهایی که تاکنون از سر جوانی و غفلت مرتکب شده‌اند خط بطلانی کشیده شود تا آبرویمان حفظ شود، خوف و ترس، رجا و امید در کنار هم انسان را از قرار گرفتن در پرتگاه نابودی و ذلت نجات می‌دهد. قرار است از همین جا، پشت پنجره ضریح، صدای قبولی حاجتم را طنین‌انداز فضای دل‌انگیز حرم کنم تا باز هم همه بدانند که او هست. «اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی الامامِ التّقی النّقی و حُجَّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثری الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً...».