پاسخ دوگانه موشک‌های غزه به معامله قرن و سازش اعراب
"موشک‌های شلیک شده از غزه به سمت اراضی اشغالی پاسخی است دو گانه، اول به طرح آمریکا برای صلح فلسطین و اسرائیل موسوم به «معامله قرن» و دوم سازش اعراب با رژیم صهیونیستی. "
خبرگزاری ایسنا: عبدالباری عطوان، تحلیلگر مشهور مسائل منطقه و سردبیر روزنامه فرامنطقه‌ای رای الیوم در تحلیلی درباره حملات اخیر رژیم صهیونیستی به غزه به بهانه شلیک موشک از این منطقه به اراضی اشغالی نوشت: نوار غزه کمتر از دو درصد از مساحت تاریخی فلسطین را تشکیل می‌دهد، با این وجود ساکنان این منطقه به تنهایی به صورت جوانمردانه و شجاعانه از ۴۰۰ میلیون عرب و یک و نیم میلیارد مسلمان و مقدسات و سرزمین آن‌ها دفاع کرده و غارتگران آمریکایی و اسرائیلی را شکست می‌دهند و از احدی انتظار تشکر و یا تعریف و تمجید را ندارند.
این موشک‌های مبارک که از نوار محاصره شده غزه شلیک می‌شوند و حامل کلاهک‌های منفجره هستند و با انفجار خود خودرو‌های زرهی اسرائیل و سرنشینان نظامی آن‌ها را منهدم می‌کنند، پاسخی است دوگانه؛ نخست به طرح "معامله قرن" که به دنبال ایجاد "اسرائیل بزرگ" از فرات تا نیل است، و دوم پاسخی است به اعراب سازشگر، که نتانیاهو، (نخست وزیر رژیم صهیونیستی) را رهبر و حامی خود قرار داده‌اند.
طی دو روز گذشته و از زمان آغاز تجاوز به نوار غزه، ما همواره با دوستانمان در این منطقه در تماس هستیم و با هر فردی که تماس می‌گیریم این عبارت را تکرار می‌کنند که "نگران ما نباشید، ما دلم‌مان به حال شما می‌سوزد... نگران خودتان باشید... ما یک خانواده هستیم... کسی نه می‌ترسد و نه وحشت زده است. به شما اطمینان می‌دهیم که در مقاومت و پایداری‌مان تا آخرین لحظه مصمم هستیم، این دشمن است که خواهان آتش بس است نه ما، می‌خواهیم ایستاده در سرزمین خودمان به شهادت برسیم و زندگی ایستادگی همراه با عزت است. "
دوستمان فریح ابو مدین، وزیر دادگستری سابق فلسطین به ما گفت که زندگی در نوار غزه طبق روال عادی در جریان است، کودکان در خیابان‌ها مشغول بازی و سرگرمی، رصد جنگنده‌های متجاوز، شناسایی هویت موشک‌های مقاومت، شمارش تلفات اسرائیلی‌ها و سامانه‌های "گنبد آهنین" شکست خورده آن‌ها هستند.
وی می‌گوید: مشکل اهالی غزه با اسرائیل نیست بلکه مشکل آن‌ها با تشکیلات خودگردان در شهر رام الله است که مانند "خواجه‌ها" صحبت می‌کنند و به دنبال آن خواستار حمایت بین المللی می‌شوند و با رژیم اشغالگر و اعراب برای گرسنه نگه داشتن غزه رقابت می‌کنند، اعرابی که به خاطر اسرائیلی‌ها و امنیت شهرک‌نشینان آن‌ها و نه برای فلسطینی‌ها و جلوگیری از ریختن خونشان خواستار توقف جنگ می‌شوند.
این مهم نیست که چه کسی فیتیله این جنگ را شعله ور کرده، اما موضوع جدید در این باره این است که گروه‌های مقاومت به این مسأله مباهات و افتخار می‌کنند که در مقابل اقدامات تحریک آمیز اسرائیل و شهادت شرکت کنندگان در تظاهرات‌های مسالمت آمیز در مرز‌های غزه توسط تک تیراندازان اسرائیلی و همچنین پایبند نبودن اسرائیل به توافق‌های آتش بس و تشدید محاصره خود به منظور گرسنه نگه داشتن دو میلیون عرب و مسلمان، واکنشی قوی نشان دادند و به سوی سربازان اسرائیلی تیراندازی کرده‌اند.
رهبران مقاومت در نوار غزه و اکثریت قریب به اتفاق اهالی این منطقه این موضوع را درک کرده‌اند که اسرائیل زبانی جز زبان زور را نمی‌فهمد و آن‌ها استادان آموزش این زبان و حروف و لغات آن هستند و اولین واژه در واژه‌نامه آن "جهاد"، واژه دوم نیز "جانفشانی"، سوم "شهادت" و چهارم هم "کرامت" بوده و فهرست عزت نفس آن‌ها طولانی است.
دستاورد‌های بزرگی از جنگ در دو روز گذشته حاصل شد و قطعا در صورت تداوم این جنگ، دستاورد‌ها نیز افزایش خواهد یافت و می‌توان این دستاورد‌ها را به صورت اولیه در موارد ذیل خلاصه کرد:
اولین ماحصل این جنگ در دو دوز گذشته این است که قدرت بازدارندگی اسرائیل در حال تحلیل است، هر چند عملا تحلیل نرفته است. مقاومت به طرفی تبدیل شده است که برنامه‌ها و شروط خود را تحمیل و قواعد درگیری را مشخص می‌کند.
دوم اینکه صد‌ها هزار اسرائیلی برای حفظ جانشان از جنوب فلسطین به شمال فرار کرده‌اند و حالتی از وحشت آن‌ها را فرا گرفته است و انتظار می‌رود این تعداد و ارقام، در صورت رسیدن موشک‌ها به تل آویو و فراتر از آن، افزایش یابد.
سوم؛ اسرائیل در آستانه دو جشن قرار دارد، نخست مسابقه «یوروویژن»، که در تل آویو برگزار خواهد شد و میلیارد‌ها تماشاگر دارد، و دوم، سالگرد تاسیس رژیم اسرائیل. این در حالی است که تداوم جنگ به مدت دو هفته، به معنای لغو هر دوی این جشن‌ها و بیانگر چهره حکومت اشغالگر در جهان به عنوان حکومتی ناامن و فاشیست است که مرتکب جنایات جنگی شده و تنش و وضعیت بی‌ثباتی را در منطقه و جهان تشدید می‌کند.
چهارمین دستاورد این جنگ نیز این بوده که کشور‌های حوزه خلیج (فارس) و عرب که روابط خود را با رژیم اشغالگر عادی کرده‌اند و یا می‌خواهند بکنند، در شرایط دشواری در مقابل شهروندانشان قرار می‌گیرند و این دشواری در صورت برملا شدن ضعف اسرائیل در رویارویی با گروه‌های مقاومت و استقامت‌شان تشدید خواهد شد، همانطور که ضعف آمریکا در مقابل ایران در سایه روانه شدن نفت این کشور و شکست تحریم‌ها در به صفر رساندن صادرات نفت ایران برملا شد. نمی‌دانیم که احساس رئیس اتحادیه جهان اسلام و دولت سعودی آن چگونه خواهد بود در حالی که وی شاهد این موضوع است که دقیقا دو روز پس از دعوت رسمی از یک هیئت یهودی اسرائیلی برای مشارکت در کنفرانس این اتحادیه در مکه، ۶۰۰ موشک به شهر‌ها و شهرک‌های اسرائیل شلیک شده و کودکان شیرخواره و یا جنین‌ها در رحم مادران‌شان در اثر حملات جنگنده‌های اسرائیلی شهید می‌شوند. این در حالی است که وی یعنی رئیس اتحادیه جهان اسلام و تعداد زیادی از مقامات سعودی بار‌ها تأکید کرده‌اند، آخرین طرفی خواهند بود که روابط خود را با اسرائیل عادی می‌کنند.
ملت فلسطین با خون و شهیدان و با موشک‌هایی پاسخ می‌دهند که سامانه گنبد‌های آهنین اسرائیل را مقهور خود می‌کنند و مواضع نظامی آن را هدف قرار می‌دهند که آخرین آن هدف قرار دادن خودروی نفر بر با موشک "کورنت" بود. همزمان با افزایش شمار کشته شدگان نظامی اسرائیل، "متمدنان" اسرائیلی زنان باردار و کودکان را به قتل می‌رسانند.
خدا را شکر می‌کنیم که رهبران عرب شیفته و دربندِ نتانیاهو به خاطر کشته شدن سربازانش برای وی پیام تسلیت نفرستاده‌اند. همچنین خدا را سپاسگزاریم که محمود عباس، (رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین) نیز با همین هدف و اطمینان نسبت به نتانیاهو و شهرک نشینانش تلفنی با وی گفتگو نکرده است، همچنان که در گذشته بار‌ها این اقدام را انجام داده بود.
اینکه مصر در این جنگ میانجیگری می‌کند به دو جهت برای ما دردآور است؛ نخست اینکه مصر نباید نقش میانجیگر را در این جنگ ایفا کند در حالی که مسؤول امنیتی نواره غزه است، چراکه اشغال این منطقه زمانی صورت گرفت که توسط مصر اداره می‌شد. دوم: زمانی که اسرائیل به توافقات گذشته پایبند نماند، شدت محاصره را بیشتر کرد، و حلقه محاصره اقتصادی غزه را تنگ‌تر نمود و ده‌ها معترض بی‌گناه و بی‌سلاح فلسطینی را در جریان راهپیمایی‌های بازگشت به شهادت رساند، مصر هم مورد اهانت قرار گرفت و به نحوی تحقیر شد.
از اهالی و دوستانمان در غزه تشکر می‌کنیم که نور امید را در دل این امت روشن نگه می‌دارند و هر از چند گاهی با معجزه‌های مقاومت و پایداریشان ما را شگفت زده می‌کنند. آیا این حق ما نیست که به آن‌ها افتخار کنیم و به خاطر اقدامات و شجاعت‌شان و به خاک مالیدن بینی رژیم اشغالگر اسرائیل زمانی که کفش مقاومت را می‌بوسد در حالی که بسیاری خواهان حمایت این رژیم از خود هستند، سرمان را بالا بگیریم؟
خداوند تمامی شهیدان به ویژه دختر جوان حامله؛ فلسطین ابو عرار و و صبا که تنها ۱۴ ماه داشت و دیگران را رحمت کند. توجه این جهان کور و توطئه کننده به این شهیدان برایمان مهم نیست و همدردی آن چنانچه همدردیی وجود داشته باشد، را هم نمی‌خواهیم، چراکه این شهیدان به موشک‌های دقیقی تبدیل می‌شوند که تل آویو را در هم می‌کوبند و یا به توافق آتش بس با شروط مقاومت تبدیل می‌شوند، باید نشست و دید.
دیدگاه تان را بنویسید