ادامه خشونت ارتش میانمار علیه مسلمانان روهینگیا

خبرگزاری تسنیم: طی ماه‌های اخیر پوشش خبری رسانه‌های بین المللی در میانمار بر خشونت اعمال شده علیه مسلمانان روهینگیا در غرب این کشور متمرکز شده است. از اوت ۲۰۱۷ تاکنون حملات خشونت آمیز و وحشیانه ارتش میانمار علیه اقلیت قومی مسلمان روهینگیا موجب شده است تا بیش از ۷۵۰ هزار نفر معادل ۹۰ درصد جمعیت مسلمانان روهینگیا که در استان راخین زندگی می‌کنند، به سوی مرز‌های بنگلادش فرار کرده و خانه و کاشانه خود را ترک کنند. سازمان ملل و برخی کشور‌ها از جمله آمریکا این اقدام را نسل کشی ارزیابی کرده اند. این آمار و ارقام تکان دهنده است. روهینگیا یکی از بزرگترین گروه‌های بدون کشور و بدون سرزمین جهان به شمار می‌روند که برای مدت زمان مدیدی است هدف آزار و اذیت مقام‌های دولت مرکزی میانمار قرار داشته اند. روهینگیایی‌ها مذهب، رنگ پوست متفاوتی دارند و با زبان دیگری غیر از اکثر همسایگان خود صحبت می‌کنند. میانمار در بحبوحه یکی از طولانی‌ترین جنگ‌ها و منازعات داخلی و مدنی در جهان قرار داشته است. ریشه اصلی این منازعات نیز اختلافات قومی و مذهبی بوده است. به نظر می‌رسد تجاوز و تهاجم ارتش میانمار علیه مسلمانان روهینگیا تنها اقدام نظامیان این کشور علیه اقلیت‌های قومی و مذهبی نخواهد بود. به محض آنکه مسلمانان روهینگیا به طور کامل از میانمار ریشه کن و حذف شوند، ارتش برای استقرار مجدد منابع و نیرو‌های خود در سایر مناطق این کشور نیز آزاد خواهد بود. این گزارش افزود: پیش بینی می‌شود که سایر اقلیت‌های قومی میانمار نیز سرنوشت مشابه مسلمانان روهینگیا را تجربه خواهند کرد. بسیاری از گروه‌های قومی در میانمار پیش از این نیز هدف آزار و اذیت قرار داشته اند، ولی آزار و اذیت‌هایی که در آینده با آن روبرو خواهند شد کاملا متفاوت خواهد بود و درد و رنج زیادی را به آن‌ها تحمیل خواهد کرد. مبارزه علیه روهینگیا موجب شده است تا ظرفیت اقدامات ارتش میانمار علیه اقلیت‌های قومی به طور گسترده‌ای افزایش یابد و به نحوی این اقدامات موجب افزایش رفتار‌های گستاخانه نظامیان میانمار علیه گروه‌های قومی شده است. برای درک بهتر اوضاع میانمار باید وضعیت جمعیتی و سیاسی این کشور را در نظر گرفت. ۶۸ درصد جمعیت این کشور "بامار" هستند که از قوم و قبیله برمه‌ای به شمار می‌روند. ۸۸ درصد جمعیت میانمار بودایی هستند. در اطراف "دره ایراوادی" طیف گسترده‌ای از اقوام و قبایل مختلف با مذاهب گوناگون زندگی می‌کنند. تقریبا همه این اقدام و قبایل سعی کرده اند تا از سال ۱۹۴۸ تاکنون از دولت مرکزی مستقل شوند. میانمار که قبلا برمه نامیده می‌شد در این سال از بریتانیا استقلال یافته است. این جنبش‌های استقلال طلبانه در نهایت منجر به پیروزی اکثریت قاطع بودایی‌ها شد و آن‌ها توانستند کنترل دولت را در دست بگیرند. در سال‌های بعد و در پی حکومت دیکتاتوری‌های نظامی، ارتش سعی کرد تا یک کشور متحد و یکپارچه را تشکیل دهد و در این مسیر اقلیت‌های قومی و مذهبی مختلفی را سرکوب کرده است. گروه‌های زیادی در میانمار از حقوق شهروندی منع شدند و روستا‌های آن‌ها تخریب شد و حق ازدواج آن‌ها محدود شده است. مقام‌های استان راخین تعداد کودکان در خانوار‌های مسلمانان روهینگیا را محدود کرده اند. مسلمانان روهینگیا تنها می‌توانند حداکثر ۲ کودک داشته باشند. شاید بدترین شکل از خشونت‌ها علیه اقلیت‌های قومی در دورانی انجام شده است که این کشور در روند گذار دموکراتیک به سر می‌برد. زمانی که مردم این کشور در سال ۲۰۱۵ میلادی دولتی غیر نظامی به رهبری آنگ سان سوچی را انتخاب کردند، دیپلمات‌های غربی ابراز امیدواری کردند که او بتواند اقدامات خشونت آمیز ارتش را کنترل و مهار کند. ولی تاکنون اتفاقی بر خلاف آن رخ داده است و خشونت‌ها تشدید شده است.