رخت عزا بر تن هامون‌بازها

بیتا فرهی درگذشت. این سر تیتر خبری است که به یکباره فضای رسانه‌های فرهنگی را پر کرده است. حالا از آن مثلث به یادماندنی فیلم هامون که به نوعی یک خاطره جمعی برای سینمادوستان ایرانی است کسی در قید حیات نیست. اگرچه نام هامون به نام بیتا فرهی الصاق شده است ( هم به واسطه ماندگاری اثر و هم به دلیل اینکه این اولین حضور او در سینمای ایران است) حضور او در سینمای ایران به نوعی کوتاه اما درخشان بود. مهشید در فیلم هامون که شمایلی از زنی از طبقه روشنفکر جامعه است با فیلم بعدی او یعنی بانو کامل شد. در هر دو فیلم بیتا فرهی به قدری درخشان و باورپذیر نقش‌آفرینی کرد که کمتر کسی باور می‌کند این دومین اثر سینمایی او بوده است. اما نقش‌افرینی‌های به یادماندنی او ادامه پیدا کرد. این بار با نقشی در فیک کیمیا ساخته احمدرضا درویش. این بار با حضور دوباره خسرو شکیبایی اما در قصه و فضایی کاملا متفاوت. قصه‌ای تنیده به سینمای دفاع مقدس که مجموعا این فیلم را در فهرست کم تعداد آثار قابل ملاحضه این ژانر قرار می‌دهد. نقش‌های دیگری که از بیتا فرهی به یاد داریم و در حافظه سینمای ایران باقی خواهد ماند نقش کوتاه او در فیلم اعتراض ساخته مسعود کیمیایی است. یک ساختارشکنی محض در کارنامه او. بیتا فرهی که تا اینجا همواره نقش زنان روشنفکر را نقش‌آفرینی می‌کرد این بار در نقش زن میانسال از طبقه پایین جامعه نقش‌آفرینی کرد. آثار دیگری هم از او در سینمای ایران به جای مانده که ماندگار خواهد بود، از جمله فیلم خون‌بازی که یکی از آثار در خور توجه با موضوع اعتیاد است.