تفاوت تفنگداران دریایی با کلاه‌سبزها در چیست؟
فرمانده یگان تکاوران دریایی ارتش با بیان اینکه ما الان در مرحله سوم تغییر سلاح‌های نیروهایمان هستیم، گفت: اسلحه انفرادی فعلی که در اختیار تکاوران و تفنگداران دریایی است، با سلاح‌های با کیفیت داخلی تعویض می‌شود.
خبرگزاری فارس: شاید تکاوران نیروی دریایی ارتش را بتوان جذاب‌ترین یگان این نیرو برای بخش بزرگی از جوانان علاقمند به موضوعات نظامی دانست. آمادگی‌های جسمانی بالا، تجهیزات و لباس‌های تکاوری و انجام عملیات‌های ویژه، ازجمله ویژگی‌هایی است که نظر بسیاری از جوانان را به خود جلب می‌کند.
اما یک تکاور چطور آموزش میبیند و این آموزش‌های چگونه تعریف شده که بسیاری از نفرات داوطلب توان به پایان رساندن آن را ندارند.
برای بررسی این موضوع و نیز وضعیت و برنامه‌های امروز یگان تکاوران نیروی دریایی ارتش، با امیر دریادار دوم «سید مرتضی درخوران» فرماندهی این یگان مستقر در بندرعباس گفتگو کردیم.
امیر درخوران متولد ۱۳۵۰ در یاسوج، از سال ۷۱ وقتی ۲۱ سال داشت وارد دانشگاه افسری امام علی (ع) ارتش شد و دوره‌های مختلف ازجمله چتربازی اتوماتیک و تکاور زمینی را آنجا طی کرد.
پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، برای گذراندن دوره‌های تکاور دریایی و S.B.S به منجیل رفت و سپس برای دوره تکاور زمینی وارد تیپ ۶۵ نوهد شد.
بعد‌ها با گذراندن این دوره، به مدت ۷ سال در منطقه دوم بوشهر به خدمت پرداخت و جزو نفراتی بود که اولین دوره زیردریایی «السابحات ۱۵» را گذراندند و دوره تکمیلی آن را نیز طی کرد.
وی از سال ۸۳ در منطقه یکم دریایی نداجا در بندرعباس حضور دارد و در این مدت، مسئولیت‌های مختلفی از فرماندهی تیم، دسته، گروهان، گردان، ریاست ستاد تیپ عملیات ویژه مسلم بن عقیل و فرماندهی این تیپ را برعهده داشته است.
امیر درخوران هم اکنون فرمانده یگان تکاور نیروی دریایی ارتش است.
** ۷۲ شهید در ۳۴ روز
* تکاوران نیروی دریایی ارتش ازجمله اولین نیرو‌های نظامی بودند که در مقاومت ۳۴ روزه خرمشهر حاضر شدند. این حضور چقدر در متوقف کردن ماشین جنگی ارتش بعثی که می‌گفت: ۳ روزه خوزستان را می‌گیرم، تاثیر داشت و گذشته از این، تکاوران چه عملکردی در ادامه جنگ داشتند؟
تعدادی از تکاوران نیروی دریایی ارتش از حدود یک سال قبل از شروع جنگ، به دلیل برخی مسائل امنیتی که در خوزستان بوجود آمده بود، در خرمشهر حضور داشتند و در زمان حمله ارتش صدام به خرمشهر، اولین نیرو‌های نظامی سازماندهی شده بودند که برای دفاع از شهر به کمک مردم رفتند.
دوم مهرماه ۵۹، یعنی دو روز پس از شروع جنگ نیز ۱۰۰ نفر دیگر از تکاوران از بوشهر به خرمشهر اعزام شدند و در واقع یک گردان حدود ۳۰۰ نفره برای دفاع از این شهر تشکیل شد.
صدام مدعی بود که طی یک روز، خرمشهر و طی سه روز خوزستان را می‌گیرد و ظرف یک هفته هم در تهران خواهد بود، اما مدافعان خرمشهر، ۳۴ روز با کمترین امکانات در برابر ارتش بعث ایستادگی کردند و تکاوران در این ماجرا تمام تخصص‌های خود از جمله کمین، نبرد‌های تن به تن، درگیری‌های شهری و... را به کار گرفتند.
جالب است که یکی از افسران عراقی پس از اسارت می‌گفت، وقتی ما می‌خواستیم سازمان رزم خود را برای اشغال خرمشهر بنویسیم، تکاوران در خرمشهر را یک تیپ تقویت شده احساس کردیم و این به دلیل حجم بالایی از عملیات ایذایی و درگیری‌هایی بود که این نیرو‌ها انجام می‌دادند.
نداجا و تکاوران ما در این ۳۴ روز ۷۲ شهید دادند که هر کدام از این شهدا برای ما یک الگو و اسوه هستند.
گذشته از این مقطع، نیروی دریایی ارتش و بویژه تکاوران دریایی آن، کار‌های بزرگ دیگری هم در طول ۸ سال دفاع مقدس داشتند که یکی از درخشان‌ترین آنها عملیات مروارید در ۷ آذر ۵۹ است که در این عملیات، کمر نیروی دریایی ارتش عراق شکست.
این تکاوران دریایی بودند که در این عملیات، اسکله‌های نفتی البکر و الامیه را طوری منفجر کردند که تا سال‌ها پس از جنگ هم قابل استفاده نبودند.
این سکو‌ها علاوه بر اهمیتشان در حوزه نفتی، پناهگاهی هم برای شناور‌های موشک انداز عراقی بودند که بیشترین نقش را در حمله به کشتی‌های تجاری ما داشتند.
** حفاظت از کشتی‌های ایرانی در جنگ
از دیگر کار‌های بزرگ نیروی دریایی در جنگ، اسکورت بیش از ۱۲ هزار کشتی تجاری و نفتکش ایرانی بود که چیزی بالغ بر ۳۰۰ میلیون تن بار را جابجا کردند.
در این ماموریت‌ها که در طول سال‌های جنگ به شکل روتین ادامه داشت، تکاوران نیز نقش مهمی ایفا کردند.
در این میان، تنها ۲۵۹ فروند شناور ایرانی مورد اصابت قرار گرفت و از این بین هم فقط ۲۰ فروند غرق شدند و مابقی را به هر نحوی که بود به ساحل رسانده و بار آن را تخلیه کردند.
این‌هایی که من اشاره کردم، تنها برخی نقاط درخشان در کارنامه نیروی دریایی ارتش و خصوصا تکاوران آن است و من همینجا می‌گویم که اکنون هم اگر شرایطی مانند جنگ پیش بیاید، ما آماده‌تر و مجهزتر پای کار هستیم.
** تنها ۱۰ نفر از ۵۰۰ نفر می‌مانند
* ما راجع به سختی دوره‌های آموزشی تفنگداران و تکاوران دریایی صحبت‌های زیادی شنیده ایم و اینکه می‌گویند از میان چند صد نفر، شاید به تعداد انگشتان دو دست هم نتوانند این دوره‌ها را پشت سر بگذارند. برای نمونه به برخی آزمون‌ها و تمرینات تکاوران در دوره‌های گزینش اشاره بفرمایید و اینکه یک نفر برای ورود به این رسته چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟
طبیعتا وقتی یک نفر قرار است به عنوان تکاور در یگان عملیات ویژه کار کند، باید خودش هم یک فرد ویژه باشد تا بتواند مأموریت‌های محوله را انجام دهد.
ما شعاری داریم که می‌گوید «کار تکاور زمانی شروع می‌شود که بقیه از توان می‌افتند» یعنی تکاوران کار‌هایی انجام می‌دهند که عموماً از عهده سایرین خارج است؛ بنابراین انتخاب چنین فردی نیازمند یک گزینش بسیار سخت نیز هست به طوری که شاید از مجموع ۵۰۰ نفر، ۱۰ نفر هم نمی‌توانند همه این دوره را به پایان برسانند.
این تکاوران در مدت دو سال، دوره‌های ویژه‌ای در همه زمینه‌ها مثل غواصی، چتربازی، عملیات شناسایی و رزم در دریا و خشکی را می‌بینند و کسانی که دوره را به پایان می‌رسانند، کلاه سبز بر سرشان می‌گذارند.
یک تکاور باید با انواع روش‌های رزم در زیر سطح چه زیردریایی و چه غواصی و در هوا مانند چتربازی و در سطح کار با انواع شناور‌ها را یاد بگیرد تا در مأموریت خود از آنها در هر نقطه‌ای بهره ببرد.
** آمادگی برای عملیات در هرجای جهان
ما در یکی از عملیات‌های خودمان، در فاصله ۲ هزار کیلومتری از سواحل ایران، کشتی ربوده شده را آزاد کردیم.
* عملیات رعد؟
بله در فروردین ۹۱. و یا در ماجرای تأثربرانگیز کشتی سانچی نیز تکاوران ما آماده بودند و به آنجا اعزام هم شدند، ولی به دلیل تأخیر‌هایی که به موجب عدم هماهنگی صورت گرفت، نتوانستند به هدف خود برسند.
نیروی عملیات ویژه، یک یگان راهبردی است که باید در هر نقطه از جهان آمادگی انجام عملیات را داشته باشد.
** بعد از پایان دوره نمی‌توانستم روی پا بایستم
* به یکی از این تمرینات به طور مشخص اشاره می‌فرمایید؟
یکی از تمرینات سخت دوران آموزش، دوی ۳۰مایل (۶۰کیلومتر) است که تکاور باید با یک کوله‌پشتی ۶۰کیلوگرمی و تجهیزات دیگر، آن را در یک مدت زمان مشخص که زیاد هم نیست (حدود ۳ ساعت) طی کند و این مسیر هم طوری تعیین می‌شود که بیش از نیمی از آن سربالایی و دارای موانع بسیار است.
من خودم وقتی این مرحله را به پایان رساندم، چهار ناخن پایم افتاد و دو روز طول کشید تا توانستم روی پایم بایستم تا سوار اتوبوس شوم.
یک تمرین دیگر، پاروکشی ۳۰ مایل در دریا است که یک تکاور باید پس از دویدن چندین مایل در ساحل، فاصله خارک تا بوشهر را هم پارو بزند.
دوره‌های دیگر مانند عملیات روانی، اسارت، تحمل شکنجه‌ها و تست‌های هوش از دیگر مواردی است که یک تکاور آنها را در طول مدت دوره دو ساله پشت سر می‌گذارد و اگر همه این‌ها را به خوبی انجام دهد، تنها روزی سه ساعت وقت برای استراحت خواهد داشت.
* تفاوت S.B.S با نوهد
* ما در نیروی زمینی هم نیرو‌های ویژه نوهد یا همان کلاه سبز‌های تیپ ۶۵ را داریم. تفاوت این یگان با تکاوران دریایی چیست؟
من خودم هم دوره تکاور زمینی (تیپ ۶۵) را گذرانده‌ام و هم دوره تکاور دریایی؛ تکاور زمینی هم البته سختی‌های خودش را دارد، اما یکی از تفاوت‌ها این است که ما در دوره‌های تکاور دریایی برای انجام مراحل، محدودیت زمانی قائل می‌شویم. اما تکاوران زمینی این زمان‌بندی را ندارند.
تکاور زمینی الگو گرفته از یگان‌های تکاوری آمریکایی است و تکاور دریایی براساس عملیات ویژه انگلیس تشکیل شده است.
در حوزه تکاوری زمینی، یکی از موارد این است که نیرو باید سه روز در کویر با تنها روزی یک قمقمه آب، ۶۰ کیلومتر پیاده روی کند آن هم به طوریکه قابل شناسایی نباشد. اگر بتوانند او را پیدا کنند، از دوره حذف می‌شود.
یکی از سختی‌های تکاور دریایی نسبت به زمینی اگر بخواهم به صورت مصداقی به آن اشاره کنم، این است که شما هنگام فرود در دریا و بر روی یک شناور کار سخت‌تری دارید نسبت به فرود بر روی زمین.
* تفاوت تفنگداران دریایی با تکاوران (کلاه‌سبزها) در چیست؟
تفنگداری، رشته مادر در تکاوری محسوب می‌شود که افراد در آن طی مدت هشت ماه در آموزشگاه تفنگداری در منجیل دوره خود را پشت‌سر می‌گذارند و پس از طی دوره، نفرات برتر آنها برای دوره تکاوری و پشت‌سر گذاشتن آموزش‌های مقاومتی انتخاب می‌شوند.
این‌ها آموزش‌های تکمیلی و سختی در رشته‌های ویژه مثل غواصی، چتربازی، عملیات شناسایی و کار با زیردریایی را می‌بینند و این دوره حدود یک سال طول می‌کشد.
** تجهیزات جدید را ابتدا تکاوران تست می‌کند
* در نیروی زمینی گویا رسم بر این است که تجهیزات جدید ابتدا در اختیار نیرو‌های نوهد قرار می‌گیرد و آنها این سلاح‌ها را تست می‌کنند و در صورت تایید، در اختیار دیگر یگان‌ها هم قرار می‌گیرد. در نیروی دریایی هم همینطور است؟
تکاوران دریایی در همه دنیا جزو زبده‌ترین نفرات ارتش هر کشور محسوب می‌شوند و سلاح‌ها و تمامی تجهیزاتی که به نیروی دریایی می‌آید، ابتدا تحویل تکاوران می‌شود تا مورد تست و ارزیابی قرار بگیرد، چون این یگان از نیرو‌های ویژه و تخصصی بهره می‌برد و می‌تواند این تسلیحات را بسنجد و نقاط ضعف و قوت آن را درآورد.
ما در این یگان از بسیاری تسلیحات انفرادی که ممکن است حتی در ایران هم استفاده نشود نمونه‌هایی داریم؛ از آن استفاده می‌کنیم و آن را آموزش می‌دهیم.
** اسکورت ۲۲۱۸ شناور در برابر دزدان طی ۹ سال
* از اواخر دهه ۸۰، ناوگروه‌های متعددی از نیروی دریایی ارتش برای حراست از خطوط مواصلاتی کشتی‌های ایرانی در خلیج عدن در برابر تهدیدات دزدان دریایی اعزام شدند که یکی از نیرو‌های همراه آنها، تکاوران دریایی هستند. چه ماموریتی برای این تکاوران که نقش اصلی را در مقابله با دزدان دریایی دارند، تعریف شده است؟
پس از شروع پدیده شوم دزدی دریایی در منطقه خلیج عدن، برخی کشور‌ها در قالب ائتلاف اقدام به مقابله با این دزدی‌ها کردند و بسیاری از آنها معتقد بودند که ایران به تنهایی توانایی انجام چنین کاری را ندارد، اما ما از سال ۸۸ تا امروز، ۲۲۱۸ کشتی را اسکورت کردیم و ۲۰۴ مورد درگیری داشتیم.
البته اگرچه ماموریت اصلی ناوگروه‌های ما حفاظت از کشتی‌های ایرانی یا در تابعیت ایران است، اما اگر شناور‌های خارجی هم از ما درخواست کمک داشته باشند، به کمکشان می‌رویم مثل عملیات رعد ۲ که ما یک کشتی تجاری چینی را که به تصرف دزدان دریایی درآمده بود، نجات دادیم.
تمام این درگیری‌ها هم موفق و به اصطلاح مثبت بوده و ما هیچگاه -برخلاف برخی کشور‌های حتی قدرتمند- در طول این سال‌ها برای آزاد کردن کشتی مان، به دزدان دریایی باج نداده‌ایم.
در همان عملیات رعد یک که گفتم در ۲ هزار کیلومتری ساحل ایران صورت گرفت، تکاوران ما ۲۴ ساعت بر روی کشتی با دزدان دریایی درگیر بودند و نهایتاً همه ۱۲ نفر آنها را دستگیر کرده و نفرات کشتی و خود کشتی و بارش را به سلامت برگرداندند.
** دو ایستگاه تکاوران در جاسک و دریای سرخ
* علاوه بر اعزام تکاوران با ناوگروه‌ها، تیم‌هایی هم از این یگان بر روی شناور‌های تجاری مستقر می‌شوند. این تکاوران طبق چه برنامه‌ای عمل می‌کنند و چه میزان از درگیری با دزدان دریایی مربوط به آنها بوده است؟
ما برای این کار دو ایستگاه در نظر گرفتیم که یکی از آنها در منطقه دوم دریایی یعنی جاسک قرار دارد و کشتی‌هایی که از این مسیر به سمت خلیج عدن می‌روند، تکاوران دریایی بر روی آنها قرار گرفته و در پایان مسیر در ایستگاه دوم که در آن سوی خلیج عدن و دریای سرخ است پیاده می‌شوند. در مسیر برگشت نیز کشتی‌هایی که به سمت ایران می‌آیند تیم‌های تکاوری را در آنجا تحویل گرفته و با آنها حرکت می‌کنند.
بیش از نیمی از درگیری‌هایی که گفتم، توسط همین تکاوران صورت می‌گیرد، چون دزدان دریایی خیلی جرأت نزدیک شدن به ناوگروه‌های جنگی ما را ندارند.
این حضور قدرتمندانه موجب شده تا امروز جمهوری اسلامی ایران یکی از ایمن‌ترین خطوط کشتیرانی را داشته باشد.
** دزدان دریایی آدم‌های عادی نیستند
* تصاویری که تاکنون از این دزدان دریایی منتشر شده، شاید این سوال را برای برخی بوجود آورده باشد که آیا واقعا این افراد اینقدر توانمندی دارند که باید برای مقابله با آنها چنین سازوکاری را چید؟
شما که نیروهایتان در درگیری مستقیم با این افراد بودند، بفرمایید وضعیت آنها به لحاظ تجهیزاتی چطور است؟
من به همان عملیات رعد یک اشاره می‌کنم که توانستیم یک کشتی را از چنگ دزدان دریایی نجات دهیم. جالب است بدانید که دزدان دریایی آن عملیات، چهار ماه به صورت مستمر در روی یک لنج در دریا به دنبال یک هدف کمین کرده بودند.
شما ببینید این مدت‌زمان در دریا چه استقامتی می‌خواهد؟ این‌ها افراد عادی نیستند حداقل در دریانوردی توان بالایی دارند.
ما برخی فیلم‌های آنها را برای آموزش در اختیار داریم. در یکی از آنها، قایق دزدان دریایی به دلیل شرایط نامساعد دریا امکان چسبیدن به کشتی تجاری را نداشت آنها چنگک خود را بر روی کشتی انداخته بودند، اما نمی‌توانستند به آن بچسبند. این دزدان دریایی مثل گربه می‌پریدند و طناب را می‌گرفتند و از کشتی بالا می‌رفتند.
تصور کنید یک قایق حداقل در دو متری کشتی است و کشتی هدف هم با بیشترین سرعت در حال فرار است حالا چقدر جرأت و چقدر مهارت لازم است تا یک نفر دست به چنین کار خطرناکی بزند که اگر فقط یک لحظه اشتباه کند، به قیمت جان او تمام می‌شود.
آنها امروز هم به لحاظ تجهیزاتی هم وضعیت خوبی دارند. بعد از ربایش هر کشتی ۳۰ درصد از پولی که به دست می‌آورند نصیب همین دزدان دریایی می‌شود. آنها باند‌ها و سازمان‌های بزرگ مافیایی دارند و از دریانوردان قدیمی و کسانی که سابقه جنگ‌های چریکی نیز دارند بهره می‌گیرند.
** سلاح انفرادی تکاوران دریایی تغییر می‌کند
* شما بهتر از ما می‌دانید که نیرو‌های ویژه معمولا باید از بهترین تجهیزات و تسلحیات روز بهره‌مند باشند. البته شما در صحبت‌هایتان به شکل کلی به این موضوع در حوزه تسلیحات انفرادی اشاره کردید. ولی من خواستم مشخصا بپرسم در زمینه تسلیحات انفرادی مثل اسلحه ژ. ۳ و یوزی که مورد استفاده تکاوران و تفنگداران است، آیا برنامه‌ای برای جایگزینی آنها وجود دارد؟
ما تسلیحات انفرادی خود را با توجه به تهدیدات و نوع عملیات‌های خود انتخاب می‌کنیم و این تسلیحات دائم مورد بررسی قرار می‌گیرند. ما الان در مرحله سوم این تغییر هستیم و قرار است اسلحه انفرادی فعلی که در اختیار تکاوران و تفنگداران دریایی است، با سلاح‌های با کیفیت ساخت داخل که توانمندی بالاتری دارد، تعویض شود.
** توجه ویژه به لباس و تغذیه تکاوران
* درخصوص لباس، تجهیزات و وسایل دیگر چطور؟ چقدر این تجهیزات متناسب با ماموریت‌های ویژه، به‌روز می‌شوند؟
همانطور که در بخش‌های قبلی عرائضم گفتم، وقتی یک یگان به عنوان یگان عملیات ویژه نام می‌گیرد باید همه چیز آن ویژه باشد. برای مثال نوع لباس و پوشش تکاوران دریایی نسبت به گذشته بسیار تغییر کرده و با توجه به شرایط، نوع عملیات‌ها و... لباس‌های مختلف برای آنها در نظر گرفته شده است.
در خصوص جیره غذایی نیز به همین شکل است و تمامی آنها زیر نظر پزشک و به صورت کاملاً علمی پیگیری می‌شود.
البته من معتقدم برخلاف آنچه برخی می‌گویند که همه تکاوران باید بدنی به اصطلاح ترکه‌ای داشته باشند، این ساختار بدن یک تکاور است که می‌تواند نشان دهد که آیا توان انجام عملیات‌ها را دارد یا نه.
** با آمادگی بیشتر در مسابقات ارتش‌ها حاضر می‌شویم
* ما اخیرا دور جدید مسابقات نظامی روسیه را داشتیم که تیم‌هایی از ارتش، سپاه و ناجا در آن شرکت کردند. اگر چه تکاوران در مقایسه با دیگر شرکت کنندگان ایرانی عملکرد نسبتا بهتری داشتند، ولی در قیاس با دیگر کشور‌ها -بخصوص روسیه و چین- معلوم شد که راه درازی در پیش داریم. اشکالاتی هم که برخی کارشناسان می‌گرفتند بیشتر شامل موضوعاتی نظیر تجهیزات، آموزش و تمرینات و آمادگی بدنی نیرو‌ها بود. شما چقدر روی این مسابقات حساب می‌کنید و اگر قرار بر ادامه باشد، چه برنامه‌ای برای برطرف کردن این ایرادات دارید؟
ما تازه حدود ۲ سال است که در این مسابقات شرکت می‌کنیم و قبول دارم که علاوه بر یکسری ناهماهنگی‌ها در برنامه‌های اجرایی، ما با کمبود امکانات، تجهیزات و آموزش‌های خاص مسابقات نیز روبرو هستیم.
شما می‌دانید که این مسابقات، در هر مرحله یکسری وسایل خاص خودش را دارد و ما در این دو سال شروع به تأمین این تجهیزات کردیم. در برخی رشته‌ها مثال غواصی سرمایه‌گذاری خیلی خوبی کرده‌ایم که در این مسابقات نیز نتیجه آن را دیدیم. الان هم میادین تمرینی موانع و سامانه‌های مورد نیاز ما در حال تأمین شدن است.
از جمله دیگر موارد، تهیه خودرو‌ها و تجهیزات مسابقه‌ای و کارگاه‌های مختلف است که همه آنها درحال انجام است. البته ما در رقابت با سپاه پاسداران در این حوزه هستیم که در برخی عرصه‌ها آنها و در برخی عرصه‌های دیگر ما جلوتر هستیم و همین رقابت در پیشرفت هر دو طرف بسیار مؤثر است.
* سطح آمادگی یگان تحت مسئولیت خود را در قیاس با همتایان خود در دیگر کشور‌های همسایه چطور ارزیابی می‌کنید؟
ممکن است آنها بسیاری از تجهیزات روز دنیا را خریداری کنند، اما در رسته عملیات ویژه -خصوصاً- علاوه بر تجهیزات، باید نیرو‌هایی آماده، با ایمان و با انگیزه نیز داشته باشند که ما این را به هیچ‌وجه در آنها نمی‌بینیم.
ما امروز برای اعزام نیروهایمان به مأموریت‌های سخت با مشکل روبه‌رو هستیم چرا که همه آنها داوطلبانه می‌خواهند در این عملیات شرکت کنند.
مثلا بعد از عملیات «رعد یک» با آن همه سختی، بلافاصله یک هفته بعد، عملیات رعد۲ صورت گرفت و برای انتخاب ۱۲ نفر ۶۰ نفر از تکاوران اعلام آمادگی کردند و اگر انتخاب نشوند ناراحت می‌شوند.
** ۱۲ شهید تکاور در سال‌های پس از جنگ
* تعداد شهدای تکاور دریایی بعد از جنگ چقدر است؟
بعد از جنگ ما ۱۲ شهید دادیم و این هم به دلیل عملیات‌های سختی است که ما بعضاً در آن شرکت می‌کنیم و هم تمرینات طاقت‌فرسا و با ریسک بالا است که نیرو‌های ما پشت‌سر می‌گذارند.
* در سال‌های اخیر ما شاهد تشکیل فرماندهی‌های مستقل در برخی یگان‌های نداجا -ازجمله همین یگان تکاوران- بودیم. این استقلال فرماندهی با چه هدفی صورت گرفته و چه تاثیراتی داشته است؟
طبیعتاً وقتی یک کار به صورت عمومی انجام می‌شود، انتظارات و نظارت‌ها خیلی تخصصی نیست، ولی وقتی یک فرماندهی مستقل تشکیل شود کار هر یگان به صورت تخصصی مورد ارزیابی قرار گرفته و کیفیت آن بالاتر می‌رود.
این مورد نه تنها در یگان تفنگداران دریایی بلکه در برخی رسته‌های دیگر به خوبی دیده شد که تشکیل فرماندهی مستقل آنها چقدر در بالا بردن کیفیت‌شان مؤثر است.
برای نمونه، یکی از وظایف فرماندهی مستقل همین است که یگان را مجهز به تسلیحات روز نگه دارد. ما طبیعتاً تهدیدات را می‌سنجیم و سلاح‌هایی که متناسب با آن باشد را مورد بررسی قرار داده و اعلام نیاز می‌کنیم. این کار مدام صورت می‌گیرد و با تعاملی که با صنعت دفاعی داریم همه این نیاز‌ها برطرف می‌شود و ما دائم در حال این تغییرات هستیم و از این بابت هیچ مشکلی نداریم.
طبیعتا کشوری که موشک می‌سازد نباید در ساخت تسلیحات انفرادی مشکلی داشته باشد. ما در گذشته ممکن بود حسرت برخی سلاح‌هایی که تنها در اختیار چند کشور قدرتمند بودند را بخوریم، اما امروزه به وفور بسیاری از آن تسلیحات در اختیار نیرو‌های ما قرار دارد.
** آقا فرمود: با زیردریایی، خلیج فارس و دریای عمان را در دست بگیرید
* به عنوان سوال آخر، ما در رژه‌ها -که طبیعتا باید شاهد ارائه بهترین نمونه‌های تجهیزاتی باشیم- گا‌ها با برخی بدسلیقگی‌ها مواجهیم که هم حاشیه‌هایی را درست می‌کنند و هم ممکن است ارزش کار را زیر سوال ببرد.
برای نمونه، ما در یگان تکاوران، یک زیردریایی خاص با نام «السابحات» داریم که قاعدتا کارکرد ویژه خودش را دارد، ولی نوع ارائه آن در رژه‌ها چندان مطلوب نیست و به نظر می‌رسد باید یک تجدید نظری در نحوه ارائه آن و برخی سامانه‌های دیگر بشود.
گذشته از این موضوع، شما به عنوان یگانی که کاربر این سامانه هستید، برای مخاطبین ما بفرمایید زیردریایی السابحات دقیقا چه کاربردی دارد؟
حضرت آقا فرمودند که باید با زیردریایی، خلیج فارس و دریای عمان را در دست بگیرید. کاری که این زیردریایی می‌کند شاید از عهده کمتر سامانه‌ای برآید البته خیلی از این ویژگی‌ها را طبیعتا نمی‌توان گفت، اما می‌توان به این اشاره کرد که این زیردریایی می‌تواند یکی از مخرب‌ترین سلاح‌ها در زیر سطح باشد. ۲۴ مایل مسافت را در زیر دریا طی می‌کند و تا عمق ۵۰ متر می‌رود و این امکان را دارد که در همه شرایط حتی در دریا‌های بسیار مواج کار کند و به هر منطقه، اسلکه و یا لنگرگاهی نفوذ کند.
من هم حرف شما را قبول دارم. ما باید در اینگونه مراسم‌ها سامانه‌هایمان را با شکل و شمایل زیباتر به نمایش درآوریم، اما به هر حال این زیردریایی یک سامانه بسیار مؤثر است و یک فرد نظامی در این حوزه می‌داند که چه کارایی دارد.
دیدگاه تان را بنویسید