«سرلشکر سلیمانی» در کلام «شهید علی عرب»

دفاع پرس: شهید «علی عرب نصرت آبادی» یکم تیر ۱۳۴۹ در روستای «شاه جهان آباد» از توابع شهرستان «زرند» به دنیا آمد. وی تا پایان مقطع ابتدایی درس خواند و به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. دهم تیر ۱۳۶۵ در «مهران» بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. وصیت‌نامه شهید «علی عرب نصرت آبادی»: «بسم الله الرحمن الرحیم بار‌ها که در عملیات‌ها شرکت کردم وصیت نامه نوشتم و ازخدا خواستم که عزت عظیم و عظمای شهادت را نصیب من گرداند، اما این بار با امید بیشتری پا به جبهه گذاشتم. این سرزمین مقدس تاثیر عجیبی بر من گذاشت و حال و هوای دیگری پیدا کردم، خصوصاً هنگام خواندن دسته جمعی دعاهای توسل، کمیل، ندبه و زیارت عاشورا که هر چه داریم از عاشورا است و متوجه شدم که بیشتر بایستی زیارت عاشورا را بخوانم (اِنّی سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکُمْ اِنّی حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکُمْ) و هر چه فکر کردم دیدم جز کار برای خدا و خالص شدن در راه دین، چیزی در این دنیا فایده ندارد. این وصیت‌نامه را در حالی می‌نویسم که عده‌ای اجنبی پرست خائن و مزدور وابسته به ابر قدرت‌ها، افراد و نیروهایشان را در خاک مستقر کردند و در جای دیگر روی تابلویی می‌بینم که نوشته ما برای ادای تکلیف می‌جنگیم و می‌بینم که به‌راستی که مردانی غیور همچون «قاسم سلیمانی» فقط برای لبیک گفتن به ندای رهبرشان و خدا می‌جنگند و چندین بار خودم او را با چهره‌ی خاک آلود، ولی محکم دیده‌ام. پدر و مادر عزیزم! از شما طلب بخشش و عفو دارم، زیرا از ساعتی که به دنیا آمدم باعث اذیت و رنج برایتان بودم و از خداوند هم می‌خواهم که به‌خاطر کریمی‌اش مرا ببخشد و از شفاعت امامان و معصومین (علیهم السلام) به ویژه حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) که در سن مبارزه و جهاد را از او آموختم، محروم نمانم. من غمگین بودم از اینکه ببینم در مکانی راحت قرار بگیرم و در سنگر دفاع از مرزهای کشور و انقلابمان نباشم و نمی‌توانستم به خود بقبولانم که برادران خودم در مرز‌ها شهید می‌شوند و من به کارهای روزمره‌ی خود مشغول باشم و بین خود و خدای خود رضایت کامل دارم. از لحظه‌ی قدم گذاری به جبهه، برای رضای او و کلمه‌ی (لا اله الا الله) حرکت کردم و به برادران و خواهرم سفارش اولیه‌ی من این است که در خط رهبری حرکت کنند و از آن منحرف نشوند که خیر دنیا و آخرت در آن است و بدانند که ایشان پیروزی اسلام و نظام مهوری اسلامی را می‌خواهند و دوم اینکه هر چه از برادر حقیرشان دیده‌اند مورد بخشش خود قرار دهند.»