اقتصاد ایران و بی‌توجهی به روستاییان
حکایت روستاهای ایران حکایت غریبی است. بسیاری از مسئولان ما حتی آنانی که روستا زاده اند، وقتی که دل به زندگی شهری دادند، نگاه بالا به پایین خود را وسعت دادند و دیگر روستا را نه برادر و همسان شهر که فضایی کوچک می شمارند.
روزنامه خراسان: حکایت روستاهای ایران حکایت غریبی است. بسیاری از مسئولان ما حتی آنانی که روستا زاده اند، وقتی که دل به زندگی شهری دادند، نگاه بالا به پایین خود را وسعت دادند و دیگر روستا را نه برادر و همسان شهر که فضایی کوچک می شمارند.
بعد از مهاجرت و عادت به سکونت در کلان شهرها، جای عبارات شهر و روستا را عوض کردند و توصیفات را همچنان بدون تغییر باقی گذاشتند. شاید به همین دلیل است که اکنون صحبت از روستا و توجه به آن دیگر محلی از اعراب ندارد. دیگر جایی به نام روستا اگر هم باشد، برای گذران یک یا چند ساعت به عنوان استراحت است. همه دست به دست هم داده اند تا همه چیز شهری شود، همه پایتخت نشین شوند و ژست و لهجه تهرانی به خود بگیرند! در واقع، روستاهای ما حکم خانه سالمندان را پیدا کرده است و نباید انتظار داشته باشیم که روند تخلیه روستاها به دلیل ازدیاد جمعیت و مشکلات شهرها، متوقف شود. شاید در هیچ جای کشور، شرایط روستاییان به قدر استان خراسان جنوبی، بحرانی نباشد.
روستاییان این استان نه تنها در نگاه عطوفت آمیز دولتمردان و برنامه ریزان کمتر جا دارند، بلکه طبیعت نیز قهر خود را به شدیدترین شکل به آنها نشان داده است. حدود 20 سال است که وضعیت این استان از نظر خشکسالی بحرانی گزارش می شود. در این مدت به ازای هر سال، حدود 100 روستای استان خالی از سکنه شده است. به عبارت دیگر، در این مدت 48 درصد از روستاهای استان خراسان جنوبی رها و به نوعی از نقشه جغرافیایی کشور محو شده است.
با نگاه سنتی واپسگرای کنونی که برای مشکلات پیچیده مدرن همچنان در میان کتب خطی به دنبال راه حل می گردد، تقریبا هیچ راهکار سنتی و یا نوآورانه ای برای تامین درآمد از منابع آبی در استان وجود ندارد، واقعیت آن است که جمعیت روستایی، فاقد مهارت و دانش لازم برای اشتغال در حرف شهری است و در نهایت اگر مهاجرتی هم صورت بگیرد این گروه از نظر اقتصادی و اجتماعی به حاشیه رانده می شوند و مشکلات خاص خود را ایجاد خواهند کرد. اکنون نه تنها در روستا شغل، درآمد و رفاه نیست، بلکه شرایط اجتماعی و فرهنگی جامعه نیز در پی تحقیر این نوع زندگی است.
تا این شرایط وجود دارد، حتی اگر همه امکانات در روستاها فراهم باشد رضایت تامین نمی شود! چون ما حتی برای روستاییان وقتی تولید فناوری می کنیم، آن را به شکلی طراحی کرده و ساخته ایم که برای کاربرد آن حضور افراد متخصص شهری ضرورت دارد. در یک کلام، حتی اگر نگاهی هم به روستا داشته باشیم، نگاهی شهر محور است.
دیدگاه تان را بنویسید